Σκότωσε τον φασίστα μέσα σου, πριν προλάβει να σέ υποδουλώσει
{δικό μου}
«Ο άνθρωπος απόχτησε μυαλό για να ανατρέψει τους νόμους της ζούγκλας,
όχι για να τούς εφαρμόσει»...
{άγνωστου, σοφού κατ' εμέ...}
«Πρέπει να ΕΙΣΑΙ η αλλαγή, που θέλεις να έρθει»
{του Μαχάτμα Γκάντι}

27.9.07

Σύνταξη γήρατος; Είπατε τίποτα;

Πριν 11 μήνες στο blog του Ν.Ξυδάκη ( vlemma.wordpress.com ) είχα γράψει σε ένα σχόλιό μου πάνω στο θέμα Παδεία/εκπαίδευση/εργασία και τα παρακάτω, μεταξύ άλλων:
[μέσα σε αγκύλες είναι οι τωρινές προσθήκες, για να γίνει κατανοητό το κείμενο]

««««««
Η δικιά μου “συνταγή”: Πρώτα-πρώτα [στο σχολείο και την κοινωνία] πρέπει να καλλιεργήσουμε την ιδέα πως η εργασία δεν είναι δουλειά (δουλεία δηλονότι…) αλλά το μόνο πράγμα που μάς ξεχωρίζει από τα ζώα. Είναι πολύ παλιότερή μου σκέψη αυτή, όμως τώρα, με την τόση πρόοδο της ανθρωπολογίας και ιδίως με τις συνταρακτικές αποκαλύψεις για το DNA, μού μοιάζει ακλόνητη αλήθεια.
Και αφού έτσι είναι, πρέπει να καταλάβουμε πως ο άνθρωπος πρέπει να εργάζεται μέχρι να πεθάνει. Με μειούμενη φυσικά ένταση, όσο περνούν τα χρόνια, ανάλογη των δυνατοτήτων του.
Το προσωπικό μου “μότο” για την περίπτωση είναι πως τη σύνταξή μου θα την πάρει η χήρα μου…
Δεν είναι εργασιομανία αυτό. Ορθολογική αντιμετώπιση της ζωής είναι.
Και μην μού πεις ότι δεν είναι η τέλεια λύση για το, όχι μόνο ελληνικό αλλά σχεδόν παγκόσμιο πιά, ασφαλιστικό πρόβλημα. Αυτό μην τό διαδώσεις όμως γιατί θα ξεσηκωθούν οι εργατοπατέρες και θα μάς εκτελέσουν επιτόπου…

Ταυτόχρονα πρέπει [ως κοινωνία] να φροντίσουμε -με λόγια και έργα- να εμπεδωθεί στην κοινή συνείδηση το οικολογικό αξίωμα “δεν υπάρχει φαγητό τζάμπα” και να πεισθεί ο καθείς ότι πρέπει να περιορίσει τα …έξοδά του, "τρώγοντας" από το περιβάλλον, από την κοινωνία, από τον σύντροφό του ακόμα, όσο γίνεται λιγότερα. ‘Οσα μόνον είναι απολύτως απαραίτητα για την σωματική και πνευματική επιβίωσή του.
»»»»»»

Τώρα που έρχεται ακάθεκτος ο κ. Αναλυτής και οι επί του ασφαλιστικού "σοφοί" του(*), είναι νομίζω κατάλληλη η στιγμή για να αναλυθούν εκτενέστερα οι παραπάνω θέσεις. Θα σημειώσω κάποια πράγματα για την υπάρχουσα κατάσταση, όχι μόνο στην χώρα μας αλλά στον κόσμο όλο, και τις προοπτικές του ασφαλιστικού.

1. Με την συνεχή άνοδο του «προσδόκιμου ζωής», λόγω τόσο της βελτίωσης (παγκόσμια αλλ' όχι σύμμετρα, δεν παίζει ρόλο) των συνθηκών διαβίωσης όσο και των μεγάλων προόδων της ιατρικής και με διατήρηση των ίδιων επιπέδων ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης εδώ και δεκάδες χρόνια, η αναλογία εργαζόμενων (που παράγουν πλούτο και πληρώνουν εισφορές στα Ασφ. Ταμεία) προς τους συνταξιούχους (που, αφού δεν εργάζονται, ούτε πλούτο παράγουν ούτε εισφορές πληρώνουν) μικραίνει συνεχώς. Έχει γραφεί ότι πριν 50 χρόνια ήταν 3:1 και τώρα κατέβηκε στο 2:1. Δεν τό έχω ελέγξει, τό παραθέτω ενδεικτικά. Δεν έχει όμως, για το άρθρο αυτό, ιδιαίτερη σημασία η ακρίβειά του.

2. Εκτός όμως από το αυξημένο «προσδόκιμο ζωής» βλέπουμε στην πράξη, ότι οι τωρινοί συνταξιούχοι είναι σε πολύ καλλίτερη φυσική και ψυχική κατάσταση από αυτή που ήταν οι συνομήλικοί τους πριν 50, ας πούμε, χρόνια. Πράγμα άμεσα συνδεόμενο, απόρροια θα μπορούσα να πώ, με το προηγούμενο.

3. Με την άνοδο επίσης του επιπέδου ζωής (παγκόσμια αλλ' όχι σύμμετρα, δεν παίζει ρόλο) και του λεγόμενου "κατά κεφαλήν" εισοδήματος, έχουν αυξηθεί -και δίκαια- οι απαιτήσεις των συνταξιούχων για ανάλογη αύξηση του ύψους των συντάξεων και άρα ΚΑΙ του δικού τους επιπέδου ζωής, από υλιστική άποψη τουλάχιστον.

4. Με την συνεχή άνοδο του «προσδόκιμου ζωής», είναι συναφής και η αύξηση των δαπανών ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης των, αρκετά μεγαλύτερης μέσης ηλικίας πιά, συνταξιούχων. Έστω και χωρίς ακριβή στοιχεία, όλοι καταλαβαίνουμε και ίσως να τό έχουμε παρατηρήσει στο περιβάλλον μας, ότι όσο γερνάει ο άνθρωπος τόσο περισσότερα προβλήματα υγείας παρουσιάζει άρα και κόστος.

5. Φυσικά δεν εξετάζουμε την περίπτωση του ...Καιάδα: Να φροντίσουμε ως κοινωνία να ...ξεφορτωνόμαστε τους συνταξιούχους το ταχύτερο...

6. Η λύση που αναπτύσσω είναι απλή στη σύλληψη αλλά δύσκολη στην εφαρμογή. Όμως η πρόβλεψή μου είναι ότι εκεί θα καταλήξουμε, κι εμείς κι ο κόσμος όλος, γιατί όλες οι άλλες που προτείνονται χωλαίνουν αφόρητα. Δύσκολη στην εφαρμογή είναι κυρίως για κοινωνικούς λόγους: Μάς έχουν κάνει πολύ έντονη πλύση εγκεφάλου γύρω από τα θέματα της εργασίας. Ο λαϊκισμός ...πάει σύννεφο, δυστυχώς από όλες τις πλευρές.

Ο κ. Καραμανλής π.χ. έλεγε προεκλογικά ότι το ασφαλιστικό θα μεταρρυθμιστεί/λυθεί χωρίς να
Α. Μειωθούν οι συντάξεις.
Β. Αυξηθούν τα όρια ηλικίας για συνταξιοδότηση.
Γ. Αυξηθούν οι ασφαλιστικές εισφορές (εργοδοτών-εργαζομένων)

Θα λυθεί δηλαδή... με ένα μαγικό ραβδάκι, όπως άλλωστε κατάγγειλαν και ο «δικός του» κ. Στέφανος Μάνος και, ΦΙΛΟκυβερνητικές ακόμα, εφημερίδες.

Δεν συζητάμε για το ΠΑΣΟΚ: Φυσικά και πλειοδοτούσε (προεκλογικά πάντα) στα ...μαγικά.

Αν τό έχουν το μαγικό ραβδάκι, γιατί δεν το χρησιμοποίησαν 33 χρόνια τώρα που έχουν την εξουσία (14 χρόνια η ΝΔ, 19 το ΠΑΣΟΚ);
Αν δεν τό έχουν από πού θα τό πάρουν; Από τον ...άρχοντα των δαχτυλιδιών;;;

Δεν συζητάμε ούτε για το ΚΚΕ ή τον ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί η "μαγεία" είναι, σχεδόν ίδια, να αυξηθεί η κρατική εισφορά στο ασφαλιστικό σύστημα. Με φορολογία βέβαια της πλουτοκρατίας. Μόνον; Εύκολες κουβέντες αυτές.
Μήπως όμως χρειάζεται να εγκαθιδρυθεί ο σοσιαλισμός πρώτα (κι όχι του τύπου του ...ανύπαρκτου «υπαρκτού» φυσικά), που, από γεννησιμιού του άλλωστε, θα εμπεριέχει δικαιότερη κατανομή βαρών-ωφελειών στους πολίτες;;;

Η λύση «μου» τροποποιεί τα (Β) και (Γ) και εξαφανίζει σχεδόν το (Α).

Α. Η σύνταξη γήρατος (μόνον "γήρατος", προσδιοριζόμενου σήμερα με κάποια νεφελώδη κριτήρια, συνήθως περαστασιακά, ρουσφετολογικά και εντελώς άνισα μεταξύ κλάδων/φύλων εργαζομένων...) καταργείται. Διατηρούνται, αυξανόμενες σταδιακά, οι κοινωνικές επιδοτήσεις για αναπηρίες και ασθένειες, αλλά ονομάζονται πλέον ΕΠΙΔΟΜΑΤΑ, για να απαλλαγούμε από τον "χαλκά" του όρου «σύνταξη». Ήδη από τους παιδικούς σταθμούς να διδάσκουμε ότι η εργασία είναι αυτό πού διακρίνει τον άνθρωπο από τα ζώα, παράλληλα με την αντίληψη ότι η ευτυχία έρχεται όχι με τον άμμετρο πλούτο(**) αλλά με την μετρημένη ανάλωση των φυσικών και κοινωνικών πόρων. Στους τελευταίους συγκαταλέγονται κυρίως οι ανθρώπινες σχέσεις. «Πόροι» είναι κι αυτές.

Β. Τα όρια συνταξιοδότησης, αφού πρώτα εκλογικευτούν και εξομοιωθούν, όχι το σημερινό "μπάχαλο"!, αυξάνονται σταδιακά, ώστε μέσα σε μιά γεννιά να ξεπεράσουν το προσδόκιμο ζωής. Χοντρικά δηλαδή θα αυξάνονται κατά ένα χρόνο κάθε χρόνο, από το 2010 έως το 2040. Τότε εγώ θα είμαι ακριβώς 100 χρονών... Βοήθειά μου... Να μην μέ προλάβει η Αλτσχάϊμερ μόνο...
Βεβαίως όσο προχωράει η ηλικία καθενός, δεν θα εργάζεται το ίδιο ωράριο, ούτε κάν θα κάνει υποχρεωτικά την ίδια εργασία. Μπορεί π.χ. ένας φορτηγατζής να μην μπορεί (και να μην πρέπει...) να οδηγεί μετά τα 60, άς πούμε, τίποτα όμως δεν τόν εμποδίζει, κάποιες ώρες της ημέρας, να είναι φύλακας στο πάρκο. Ένας γιατρός μπορεί να κάνει παρέα σε «ασθενείς κατ' οίκον», ένας δικηγόρος να κάνει μάθημα πολιτικής αγωγής σε ολοήμερο σχολείο, ένας γεωπόνος να περιποιείται τα λουλούδια σε δημόσιους κήπους, ένας μηχανικός να βοηθάει τα παιδιά να φτιάχνουν "κατασκευαστικά" παιχνίδια, αντί να παίζουν πόλεμο με γελοίους, αποκρουστικούς, πλαστικούς "υπερήρωες"...

Γ. Οι ηλίθιες στρατιωτικές δαπάνες, όπως π.χ. αυτές εναντίον της Τουρκίας, το διαβόητο «7 προς 10», κι αφήστε τους εθνοκάπηλους να "γαυγίζουν", μειώνονται, σταδιακά κι αυτές, μέχρις εκμηδενισμού, οπότε ο κρατικός προϋπολογισμός, οι φόροι που πληρώνουμε ΕΜΕΙΣ δηλαδή, όχι μόνον θα φτάνει για να χρηματοδοτήσει αδρά το νέο ασφαλιστικό σχήμα αλλά θα τού περισσεύουν και λεφτά για την Παιδεία, τον Πολιτισμό, και την ήπια (για τούτο "ακριβότερη"...) ανάπτυξη.
Αλλά και μόνον με την ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ των Ασφαλιστικών Ταμείων, με την κατάργηση των ...απειράριθμων χρυσοκάνθαρων, ΚΟΜΜΑΤΙΚΑ ΠΑΝΤΟΤΕ διοριζόμενων, διοικήσεων, που τώρα, με το μέγα -αλλά και ...αρχαίο- σκάνδαλο των "ομολόγων", φάνηκε ποιόν ΚΥΡΙΩΣ ρόλο παίζουν και τί είδος στόχων εξυπηρετούν, θα εξοικονομηθούν τόσοι πόροι, όχι μόνο από τις αμοιβές τους αλλά και από τη συμπαρομαρτούσα γραφειοκρατία και σπατάλη τους, που θα τρίβουμε τα μάτια μας.

Ο κ. Αναλυτής και οι «σοφοί» του, ας κάνουν και ας μάς ενημερώσουν για τις σχετικές στατιστικές, αναλογιστικές τις λένε, δεν ξέρω γιατί, προβλέψεις τους για τα παραπάνω.

Ως τότε, όσοι έχετε «ώριμα» ασφαλιστικά δικαιώματα, τρέξτε να πάρετε τη σύνταξή σας για να έχετε την ευχαρίστηση να σάς τήν ψαλιδίζουν, με διάφορους τρόπους... ένας είναι ο πληθωρισμός, χρόνο με τον χρόνο.
Όμως και εσείς (και εγώ...: Συμπλήρωσα 35ετία και μπορούσα να έχω πάρει σύνταξη εδώ και κάπου 10 χρόνια) αλλά κυρίως οι υπόλοιποι, ας σκεφτούμε τις ωφέλειες από το προτεινόμενο σύστημά «μου»:
1. Θα έχουμε λιγότερους θανάτους συνταξιούχων, που κατά τις στατιστικές αυξάνονται αισθητά, αμέσως μετά τη συνταξιοδότηση. Ίσως γιατί κάποιοι νοιώθουν ότι πλέον, μόλις πάψουν να εργάζονται, είναι «άχθος αρούρης»...
2. Θα έχουμε "κατακόρυφη" βελτίωση της ποιότητας στη ζωή μας, αφού θα γίνονται ένα σωρό πράγματα που δεν γίνονται τώρα. Ξαναδιαβάστε το (Β) παραπάνω και σκεφτείτε μόνοι σας τα τόσα άλλα που μάς λείπουν.
3. Θα περιοριστεί η σπατάλη, αφού δεν θα υπάρχουν συνταξιούχοι, που, συνήθως, ό,τι (και άν) τούς περισσεύει τό ξοδεύουν σε άχρηστα δώρα ή δραστηριότητες.
4. Θα εξανθρωπιστεί η κοινωνία μας γιατί δεν θα βλέπουμε συνταξιούχους πιά -όλοι θα εργάζονται, μέχρι θανάτου!- τους οποίους, να είμαστε ειλικρινείς, συνήθως τους αντιμετωπίζουμε σήμερα σαν κοινωνικά άχρηστους, απόβλητους, αργοπορημένα ...πτώματα. Γιατί οι άφρονες, αν μη τί άλλο, δεν ακούμε την "κραυγή" τους: «Εκεί που είσαι ήμουνα κι εδώ που είμαι θά 'ρθεις»...
5. Θα έχουμε ταχύτερη πρόοδο ως κοινωνία, αφού η σωρευμένη εμπειρία θα αξιοποιείται συνεχώς και δεν θα πετιέται στον κάλαθο των αχρήστων, διότι κάποιος πέρασε ένα θεσμοθετημένο όριο ηλικίας, το οποίο σπάνια έχει σχέση με τις σωματικές και πνευματικές του δυνατότητες.

Άμα ψάξετε θα βρείτε κι άλλες. Είμαι σίγουρος! Μην τά περιμένετε όλα από μένα... Ένας «δυνάμει» συνταξιούχος είμαι απλώς.

αγάπη - αφοπλισμός - ειρήνη
Ναπολέων Παπαδόπουλος

(*) Τό είχε επιχειρήσει και το ΠΑΣΟΚ, επί Σημίτη με υπουργό τον κ. Γιαννίτση, αλλά το τότε σχέδιο επίλυσης του ασφαλιστικού ΚΑΙ ο υπουργός ...απεσύρθησαν λόγω πολιτικού κόστους... Τρομάρα τους.

(**) Τα αντίστροφα παραδείγματα (δυστυχίας των άμμετρα πλούσιων - σύμμετρα και πραγματικά πλούσιοι θα είμαστε όλοι!) είναι τόσο πολλά στους αιώνες και τόσο συνήθη σήμερα, που είναι να απορεί κανείς για τη βλακεία που μάς δέρνει να κυνηγάμε τον πλούτο και το ...«life style» κατσιό.
Ποιούς να κατονομάσω; Πολύ μακρύς ο κατάλογος... Τους Χηρστ μήπως ή τους Γκεττύ;;; Τον δικτάτορα της Χιλής θέλετε, τον Πινοσέτ, που ναι μεν κονόμησε τα άντερά του μετά την ...εθνικώς ορθή δολοφονία του Αλλιέντε αλλά στο τέλος τον περιορίσανε σπίτι του και τον έσερναν στα δικαστήρια, ογδοντατόσο χρονών άνθρωπο, μέχρι το θάνατό του… Τον Πολ-Πότ της Καμπότζης θέλετε ή μήπως τον Μάρκος των Φιλιππίνων;;; Αν πάμε και σε πάμπλουτα «αστέρια» του θεάματος, με την συνήθως τραγική κατάληξη στα ναρκωτικά, θα έχουμε μια καλή εικόνα για την ποιότητα ζωής του εσμού των πολύ πλούσιων.
Θυμάμαι και την ελληνική μας πάμπλουτη, αλλά τόσο τραγική, οικογένεια και λυπάμαι από καρδιάς για το μυαλό που κουβαλάμε, όταν στοχεύουμε στον πλούτο ή/και την επίδειξη.
Και για τους blogερίστες: Ο «δικός μας» ζάπλουτος, ο Μπίλ Γκέϊτς, φαίνεται μάλλον πως έχει πιάσει τό νόημα...
Ζήτω η "Cultura Elettronica"!

19.9.07

«Καραμούζα» και ξερό ψωμί...

Μην χάσετε το σημερινό post:

arritarimata.blogspot.com

Θα χάσετε.

Τα δικά μου νέα, αύριο, μεθαύριο...

13.9.07

ENOΣ ANΔΡOΣ AΡXH... ή, άλλως, η εν Ελλαδι τρέχουσα "δημοκρατία"

Σε τούτη την κατακαϋμένη, πρόσφατα μάλιστα και κατακαμμένη, χώρα, πάντοτε είχαμε, οξύτερα ή ηπιότερα προβλήματα γλώσσας.
Ήδη από την εποχή των «εβδομήκοντα» δόθηκαν μεγάλες "μάχες" για το σε ποιά ακριβώς ελληνική γλώσσα θα μεταφραστεί η Παλιά Διαθήκη και το Ευαγγέλιο του Ματθαίου. Η υπόλοιπη Καινή Διαθήκη, ως γνωστόν, γράφτηκε κατευθείαν στα ελληνικά. Τα όποια ελληνικά τελοσπάντων... Δεν υπήρχε θέμα μετάφρασης.
Στη "σύγχρονη" εποχή είχαμε τα «ευαγγελικά», τους «μαλλιαρούς», την «καθαρεύουσα»... και άλλα πολλά, να μην σάς κουράζω τώρα, που πάντοτε δημιουργούσαν σοβαρά προβλήματα ορολογίας, κατανόησης, περιεχόμενης έννοιας λέξεων.

Κι η πιό ταλαιπωρημένη, όπως ήταν φυσικό, η πιό αμφισβητημένη, αλλά και η πιό πολύ διαστρεβλωμένη λέξη ήταν και είναι η δημοκρατία.
Σχεδόν καθένας ξέρει πως "Δήμος" είναι το σύνολο των πολιτών ενός τόπου και "Κρατώ" σήμαινε αρχικά "εξουσιάζω", όχι ...βαστάω (ιταλική λέξη).
Αβίαστο λοιπόν βγαίνει το συμπέρασμα ότι "δημο-κρατία" σημαίνει πως την εξουσία ασκεί το σύνολο των πολιτών.

Έμμεσα στις μέρες μας, με αντιπροσώπους που εκλέγουμε, αφού και εμείς γίναμε πάραπολλοί, η ζωή είναι πιό σύνθετη και τα προβλήματα πολλά και πολλαπλά. Δεν μπορεί ΚΑΘΕ πολίτης να έχει γνώμη για ΟΛΑ! Κι αν είναι τόσο "ξερόλας", στα περισσότερα θα κάνει λάθος... Αλλά και να είχαν όλοι εμπεριστατωμένη γνώμη για όλα, δεν θα ήταν δυνατόν να συνεδριάζουν συνεχώς όλοι, να σκέφτονται, να κρίνουν τις προτάσεις και να ψηφίζουν, έστω ηλεκτρονικά... Κάποιοι..., οι περισσότεροι προφανώς, πρέπει να εργάζονται στην παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών, ώστε να "τσουλάει" η κοινωνία. Οι συνεδριάσεις ούτε ...τρώγονται, ούτε μπορείς να ντυθείς μ' αυτές... Γιαυτό εκλέγουμε (και πληρώνουμε !) ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΥΣ για να συνεδριάζουν και να αποφασίζουν τί πρέπει κάθε φορά να γίνει στο κράτος μας.
Απλά πράμματα και ...αφήστε τον Γιωργάκη να τσαμπουνάει τα περί «άμεσης» δημοκρατίας... Δεν ξέρει τί λέει (στην καλλίτερη περίπτωση) ή ψεύδεται ασύστολα (στη χειρότερη)...

Για να λειτουργήσει το σύστημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, απαιτείται μιά διαδικασία μετατροπής της λαϊκής ΒΟΥΛΗΣΗΣ σε κρατική ΑΠΟΦΑΣΗ, σε Νόμους δηλαδή. Και όχι μόνον της ΥΠΕΡΙΣΧΥΟΥΣΑΣ λαϊκής βούλησης, αλλά και των βουλήσεων που μειοψηφούν μεν, εκφράζουν όμως σημαντικές ομάδες πολιτών. (Το τί είναι "σημαντική" ομάδα «παίζεται» αλλά σίγουρα δεν έχει σχέση μόνο με τόν αριθμό των πολιτών... Αλλοιώς... ένας Καιάδας μάς σώζει).

Αυτή η διαδικασία είναι βασικά το ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ανάδειξης των Αντιπροσώπων, όχι "ξερά" ως Εκλογικός Νόμος αλλά ως σύνολο προϋποθέσεων, συνθηκών επικοινωνίας και προβολής υποψηφίων, συνθηκών οργάνωσής τους σε ομονοούσες (λέμε τώρα...) ομάδες, τα κόμματα δηλαδή, των όρων διοίκησής τους και διαμόρφωσης των κοινών στόχων και του προγράμματος.
Όλοι τα ξέρουμε αυτά (δεν θα κάνω ...διάλεξη ορθής λειτουργίας των κομμάτων εδώ), όπως επίσης ξέρουμε καλά και τό 'χουμε αισθανθεί στην ...πλάτη μας, σίγουρα όλοι στην ...τσέπη μας, πως, στη χώρα μας τουλάχιστον, ποτέ αυτά, όπως διαμορφώθηκαν από τους πολιτικούς μας, δεν λειτούργησαν υπέρ του συμφέροντος του συνόλου των πολιτών και υπέρ της, όπως κάθε τόσο μάς φενακίζουν, δημο-κρατίας.

Κι επειδή ούτε ...ιστορικό ανάγνωσμα προτίθεμαι να γράψω, θα περιοριστώ σε απλές αναφορές στην μετεμφυλιακή και κυρίως στην μεταχουντική περίοδο. (Στη συνέχεια θα δείτε γιατί δεν γράφω «μεταπολιτευτική», όπως συνηθίζεται...).

Στην άμεσα μετεμφυλιακή περίοδο και μέχρι την πτώση της χούντας, το «δημοκρατικά οργανωμένο κόμμα» ήταν το ...συντομότερο ανέκδοτο. Τα τότε κόμματα (ΕΡΕ, Κόμμα Φιλελευθέρων, ΕΔΑ, Προοδευτικό, Ένωση Κέντρου, ΦΙ.Δ.E. κ.ά.) ήταν απλώς ...ένας τίτλος που κάποιος "αρχηγός" είχε καταθέσει και κατοχυρώσει στον Άρειο Πάγο. ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ. Τοπικές οργανώσεις, οργανώσεις νεολαίας, γυναικών κλπ υπήρχαν και τότε αλλά μόνον ως ...αφισσοκολλητές και γενικώς κράχτες του ΑΡΧΗΓΟΥ και του κόμματός ΤΟΥ, που θα ΤΟΝ αναδείκνυε, πλειοψηφώντας στις εκλογές, σε πρωθυπουργό. Μόνη η ΕΔΑ είχε τότε "καταστατικό" αλλά κι αυτό έμενε κυρίως «στα χαρτιά». Η λαϊκή συμμετοχή στη λειτουργία της, η λήψη σημαντικών αποφάσεων από τα μέλη, ήταν εξαιρετικά υποβαθμισμένες, ως ακυρωμένες, και προβάλλονταν "για τα μάτια".

Στην μεταχουντική περίοδο:
1. Αμέσως μετά την πτώση της χούντας, το «δημοκρατικά οργανωμένο κόμμα» ήταν γενική λαϊκή απαίτηση, την οποία άλλωστε αφουγκράστηκαν όλοι, ακόμα κι ο μακαρίτης Καραμανλής, και όλοι σκάρωσαν ένα καταστατικό.

2. Το οποίο όμως ΟΥΔΕΠΟΤΕ εφάρμοσαν στο σύνολό του. Κανένα κόμμα.
2.1. Στην ΝΔ, προεδρεύοντος Καραμανλή, έμεινε απλώς στα χαρτιά ως προς τα σημαντικά ζητήματα. Εκλέχτηκαν τοπικές επιτροπές, νεολαιίστικες κλπ για τα τοπικά/κλαδικά τους θέματα. Νά 'χουνε ν' ασχολούνται... και να αφισσοκολλούν. Όταν όμως ο Καραμανλής έκανε "πάσσα" το κόμμα στον Ράλλη, τότε λειτούργησε η εσωκομματική δημοκρατία στο θέμα της εκλογής ΠΡΟΕΔΡΟΥ. Αβέρωφ, Μητσοτάκης, Έβερτ, και ο Καραμανλής ο νεώτερος εκλέχτηκαν με, τυπικά τουλάχιστον, δημοκρατικό τρόπο. (Να μην ξεχνάμε: Η δημοκρατία ΤΥΠΟΣ είναι, τύπος λήψης αποφάσεων, όχι ουσία. Είναι ο ΣΩΣΤΟΣ ΤΥΠΟΣ, μπας και φτάσουμε κάποτε στην ΟΥΣΙΑ, την ανθρώπινη ζωή... Δεν είναι η ίδια η ζωή!). Για την υπόλοιπη δημοκρατική λειτουργία στη ΝΔ ...άστα να πάνε. Επιρροές, εγκάθετοι βουλευτών, υπονομεύσεις ανταγωνιστών, "αντιπαροχές"... Ό,τι τραβάει η "ψυχή" σου... εκτός από δημοκρατική λειτουργία.

2.2. Στο ΠΑΣΟΚ, αρχηγεύοντος Αντρέα, ήταν "άστα να πάνε" εξ αρχής. «Κωλόχαρτο» το καταστατικό του. Λαμπρό δείγμα: Την Άνοιξη του 1975, νομίζω, ο Αντρέας επικύρωσε "απόφαση" των 9 (εννιά) του Συμβουλίου της Νεολαίας με την οποία ΔΙΕΓΡΑΦΑΝ τους υπόλοιπους 16 (δεκαέξη), για "αντικομματική συμπεριφορά", νομίζω... Είχαν τολμήσει να ζητάνε δημοκρατική λειτουργία του κόμματος. (Θέλετε ονόματα διαγραφέντων;;; Πέτρος Ευθυμίου -ο γνωστός ντέ, ο μετέπειτα υπουργός...-, Νίκος Κωνσταντόπουλος, Στέλιος Μπαμπάς...κ. ά.)
Παλαιός ωραίος κανόνας πάσης αυταρχίας: η ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ να διαγράφει την πλειοψηφία...
Πού 'σαι Στάλιν για να δείς
τα παιδιά της «Αλλαγής»...
Ά! ναί! Είχαν ιδρυθεί (αυτο-οργανωθεί για την ακρίβεια, σωστή κίνηση!) χιλιάδες τοπικές, κλαδικές κλπ ΠΑΣΟΚικές οργανώσεις. Με πολλά, πάραπολλά μέλη. Που συζητούσαν τα πάντα. Και είχαν προτείνει (κάποιες φορές ΑΡΙΣΤΕΣ) λύσεις για τα θέματα που τις απασχολούσαν. Μόνο που οι προτάσεις τους πήγαιναν ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ στον κάλαθο των αχρήστων των κεντρικών οργάνων... Εκτός κι αν κάποιος «κεντρικάριος» έβλεπε να έχει προσωπικό, πολιτικό ή άλλο, όφελος απ' αυτές...

2.3. Δεν θα αναφερθώ στα άλλα κόμματα, αφού το θέμα αυτού του άρθρου (άντε... post, επί το blog-ικότερον...) είναι η ΕΝΟΣ ΑΝΔΡΟΣ ΑΡΧΗ, ήτοι η συμπεριφορά των Προέδρων (ΝΔ) και Aρχηγών (ΠΑΣΟΚ), δηλ. των κομμάτων «εξουσίας».
Όμως σας διαβεβαιώ -από καρδιάς και μυαλού- ότι, με παραλλαγές σίγουρα, όλα απέπνεαν ανάλογη «δημοκρατικότητα».
Ο υπογράφων είχε την έμπνευση (και λόξα, μπορείτε να πείτε...) να μελετήσει και αναλύσει τα καταστατικά ΟΛΩΝ των κομμάτων τότε (1974-75) και να δημοσιεύσει την κριτική του σε γιαννιώτικη ερασιτεχνική εφημερίδα. Τότε...
Δεν σάς συνιστώ να τίς διαβάσετε αυτές τις, τριαντάχρονες πιά, αναλύσεις/κριτικές γιατί μετά μπορεί να αρχίσετε να πιστεύετε σε ...μετά Χριστόν προφήτες, πράγμα ουχί καλόν... Αν όμως επιμείνετε, σάς τίς στέλνω.

Άντε να κλείσουμε την εισαγωγή και να πάμε στο κυρίως θέμα: Την ΕΝΟΣ ΑΝΔΡΟΣ ΑΡΧΗ, που μόνο δημοκρατία δεν είναι, βέβαια...

Ήδη στην εποχή της Αθηναϊκής Δημοκρατίας (που κάποιοι μάς την πλασσάρουν για άψογο μοντέλο, τρομάρα τους...) και για ΕΘΝΙΚΟΥΣ λόγους (τί μού θυμίζει αυτό, τί μού θυμίζει, γαμώτο... Πάει... Προχώρησε η αλτσχάϊμερ...) ορίζονταν κάποιος, ΕΝΑΣ, αρχιστράτηγος. ΕΝΟΣ ΑΝΔΡΟΣ ΑΡΧΗ. Πού 'κανε βέβαια του κεφαλιού του. Άστα. Διαβάστε Ιστορία (οποιαδήποτε Ιστορία) για την κατάληξη της Αθηναϊκής Δημοκρατίας.
Το πράγμα το αναπτύξανε (αυτό το «εξελίξανε» βάρβαρο, ως έκφραση, μού φαίνεται) οι φίλοι μας οι Ρωμαίοι καθιερώνοντας, με ανάλογη αιτιολόγηση, τον DICTATOR, τον άνδρα που "υπαγόρευε" τις αποφάσεις... Και λατινικά να μην ξέρετε, κάτι πρέπει να σάς θυμίζει ο όρος.
Δεν ήθελε και πολύ να μεταπηδήσει ο DICTATOR και να γίνει ΑΥΤΟ-ΚΡΑΤΩΡ... Σιγά το πρόβλημα.

Και στα, απολύτως, δικά μας τώρα.

Όπως είναι οργανωμένα τα κόμματα και όπως λειτουργούν τώρα κι εδώ και 33 χρόνια, λαμβάνοντας υπόψη και τις κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες πού υπήρχαν αλλά και που ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ τα ίδια και το διεθνές «περιβάλλον», είναι ΝΤΡΟΠΗ, αλλά και ΕΥΗΘΕΙΑ τολμώ να πω, να νομίζουμε, να συζητάμε, να παίρνουμε ως υπόθεση "εργασίας", ότι έχουμε λειτουργούσα δημοκρατία.

Όχι ! Ενός ανδρός αρχή, έχουμε. Από παλιά, αλλά και πρόσφατα. Κι ώς σήμερα και δεν μπορώ να προβλέψω για πόσο ακόμα, αν δεν πάψουμε να φενακιζόμαστε (τό θέλουμε και τό παθαίνουμε!) ότι έχουμε δημοκρατία.

Απ' όπου και να το πιάσεις το πράγμα, βρωμάει.

Από το «χρίσμα» των υποψήφιων Δημάρχων θέλεις; Βρωμάει.

Από την ανάδειξη των υποψήφιων Βουλευτών κάθε περιφέρειας θέλεις; Βρωμάει.

Από το εκλογικό σύστημα, που «πρέπει» να βγάλει "αυτοδύναμη" κυβέρνηση, θέλεις; Βρωμάει.

Όλες, μα όλες, οι κυβερνήσεις που θυμόμαστε ήταν αυτοδύναμες, 50 χρόνια τώρα.

Καμμιά, μα καμμιά, κυβέρνηση που θυμόμαστε, 50 χρόνια τώρα, δεν ήταν «ισχυρή».

Καμμιά, μα καμμιά, "αυτοδύναμη" κυβέρνηση, 50 χρόνια τώρα, δεν εφάρμοσε το πρόγραμμά της.

Δεν είμαι από εκείνους που θέλουν όλους τους πολιτικούς μας να είναι ενσυνείδητα φενακιστές και ύπουλοι. Άλλα να λένε κι άλλα να έχουν στο μυαλό τους, άλλα να κάνουν. Όχι όλοι.
Ισχύουν για πολλούς οι παραπάνω κατηγόριες αλλά δεν ήταν/δεν είναι εξαρχής αυτός ο σκοπός τους. Δεν θέλω να αναφέρω ποιούς εγώ θεωρώ ότι δεν είχαν εξαρχής αυτόν τον σκοπό, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Δεν έχουν άλλωστε τόση σημασία οι ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ αλλά τα ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ, αυτά που έγιναν, αυτά που όλοι βλέπουν ως «ζουμί» στην ελληνική κοινωνία και πολιτική.

Οι περισσότεροι αντιπρόσωποί μας δεν φταίνε για τις προθέσεις τους, μάλλον δεν τις είχαν ποτέ, αλλά για το ασφυκτικό πλαίσιο, που δημιούργησαν ή ανέχθηκαν να δημιουργηθεί, την κατάργηση της δημοκρατίας και την υποκατατάστασή της από την ΕΝΟΣ ΑΝΔΡΟΣ ΑΡΧΗ.

Από την ανόητη, ή ιδιοτελή για τους γλείφτες, άποψη ότι μπορεί ΕΝΑ άτομο, έστω το ευφυέστερο, να σκεφτεί και να συλλάβει, και πολύ περισσότερο να ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ, τις πολλές και πολύπλοκες λύσεις που απαιτούν σήμερα τα κοινωνικά προβλήματα.

Ό,τι φασισιστικότερο. ΚΑΙ ηλίθιο(*) !

Είναι όμως η "πεμπτουσία" όλων των αποτυχημένων «αυτοδύναμων» κυβερνήσεων στις σύγχρονες ελληνικές συνθήκες.

Η αντίρρηση ότι ο ηγέτης θα διαλέξει ικανούς συνεργάτες και συμβούλους και θα κυβερνήσει συλλογικά, με σοφία, επιτυχώς, καταρρίπτεται από την Ιστορία (οποιασδήποτε "γραμμής" Ιστορία...): Όσοι άσκησαν ΕΝΟΣ ΑΝΔΡΟΣ ΑΡΧΗ, ήταν πάντοτε έκθετοι στις κολακείες, στην καμαρίλα, στη διαφθορά. Και βέβαια απότυχαν εντέλει όλοι. Άπειρα τα ιστορικά παραδείγματα. Δέκα και μόνο σελίδες όποιας Ιστορίας κι άν διαβάσετε, θα βρείτε τουλάχιστον ένα τέτοιο παράδειγμα.

Καταλήγω με την, πάνσοφη κατ' εμέ, ρήση:

Η εξουσία διαφθείρει. Η απόλυτη εξουσία (σ.σ. η ενός ανδρός αρχή...) διαφθείρει απόλυτα.

αγάπη - αφοπλισμός - ειρήνη
Ναπολέων Παπαδόπουλος

(*) Όλη η φασιστική «θεωρία» είναι άλλωστε ηλίθια... Ιδέστε το, αν τό βρείτε, το έργο "ο άνθρωπος από το Κίεβο" με τον Άλαν Μπέϊτς.