Σκότωσε τον φασίστα μέσα σου, πριν προλάβει να σέ υποδουλώσει
{δικό μου}
«Ο άνθρωπος απόχτησε μυαλό για να ανατρέψει τους νόμους της ζούγκλας,
όχι για να τούς εφαρμόσει»...
{άγνωστου, σοφού κατ' εμέ...}
«Πρέπει να ΕΙΣΑΙ η αλλαγή, που θέλεις να έρθει»
{του Μαχάτμα Γκάντι}

28.7.10

Αφού ήρθε ο Μπουμσόγκ,
μην μάς ζαλίζετε άλλο...

{Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη στην "KAΘHMEΡINH" 27-7-10}

* Η Ελλάδα του Άκη και του Πάγκαλου, η Ελλάδα των μεγαλείων.
* Και των κουμπάρων βεβαίως-βεβαίως και των νταβατζήδων...
* Η Ελλάδα του «εκσυγχρονιστή» και των σοσιαληστρικών λαμόγιων.
* Των ...Αγγέλων του Κώστα, των Ζαχ- και Ρουσ- και -όπουλων...
* Η Ελλάδα των λουβαραίων, κοσκωτάδων, μιμών και κλαδικών.
* Των ιπποσκούφηδων, αβραμιδών, κιλτίδηδων και σαμαριών...
* Η Ελλάδα του «νόμος είναι το δίκιο του (κομματικού) εργάτη».
* Αλλά και ...πιό νόμος είναι το δίκιο των ρουσφετωφεληθέντων.
* Η Ελλάδα του «νόμος είναι ό,τι λέω εγώ», «ξέρεις ποιός είμ' εγώ;;;»
* Αλλά ...πιό νόμος τα ακατάσχετα ψεύδη των πρωθυπουργών.

Βρέ! ούστ! που μάς πρήξατε με την κρίση (σας)...
Εδώ ήρθε ο Μπουμσόγκ... Για ποιά κρίση μιλάτε;;;

Ούτε 10 μέρες δεν είναι πρόεδρος ο Νίκος...
Και θαυματούργησε!!!

Η ...βαζελίνη είναι θρησκεία, ρέεεεεεεεεε!

24.7.10

Ανοιχτή επιστολή στον Π.τ.Δ.

Η παρακάτω επιστολή στάλθηκε σήμερα στην ηλεκτρονική σελίδα της Προεδρίας της Δημοκρατίας και σε όσα ΜΜΕ έχω το e-mail τους.

κε ΠτΔ, κε Κάρολε Παπούλια,
μέσα στο ΕΘΝΙΚΟ ΠΕΝΘΟΣ που τηρούμε σήμερα για την εγκατάσταση ολιγαρχίας, υπεύθυνης βέβαια για όλο το χάλι, από το 1974 έως σήμερα, χώρεσε και η λύπη μας για το ότι δεν είδαμε, δεν ακούσαμε να συμμετέχετε κι εσείς, όπως επίμονα σάς ζητήσαμε, αλλά μάλλον θα επαναληφθεί για 36η φορά η φαρσοκωμωδία «εορτασμού» της αποκατάστασης της ...δημοκρατίας.
Φαρσοκωμωδία, σχεδιασμένη από την ΕΡΕ-ΝΔ για να μειώσει την σημασία της πτώσης της χούντας, σαν χτές, και να τονίσει την έλευση του ...«εθνάρχη», σαν σήμερα, και ακολουθούμενη απαρέγκλιτα από το ΠΑΣΟΚ, μάλλον στο στυλ ...«μην ανακατεύετε τα ----- γιατί βρωμάνε»...
Ή... «αφού οι περισσότεροι τό έχουν χάψει ότι έχουν δημοκρατία, συντήρησέ τους το μύθο, μάς συμφέρει»...
[πολύ χαριτωμένη παραπλήσια αναφορά υπάρχει στο θεατρικό έργο «Το μεγάλο μας τσίρκο», του 1973].

Αναγνωρίζουμε πάντως πώς ήταν στενό το χρονικό περιθώριο από την 1η μας ενημέρωσή σας για τα αισθήματά μας περί το θέμα, διότι η φετεινή φαρσοκωμωδία προετοιμάζονταν καιρό και δεν είναι εύκολο να ακυρώνονται οι παραστάσεις ενός θιάσου έτσι απότομα....
Γιαυτό θα σάς δώσουμε χρόνο μέχρι του χρόνου.
Ελπίζουμε έως τότε να υπερισχύσει η εντιμότητά σας της «μανιέρας» φενακισμού του λαού, και να ικανοποιήσετε το αίτημα:

* Γιορτή στις 23 για την πτώση της χούντας.
* Εθνικό πένθος στις 24 για την εγκατάσταση της ολιγαρχίας.


Κατά τα άλλα...
αγάπη-αφοπλισμός-ειρήνη
Ναπολέων Παπαδόπουλος
{που, σημειωτέον, αυτά τά γράφει στον "Παρατηρητή της Ηπείρου" κι αλλού από το 1975...}

21.7.10

Περί φόβου

Από την χτεσινή "ΑΥΓΗ" αναδημοσιεύω άρθρο του Θανάση Καρτερού για την δολοφονία Γκιόλια.
««««««««««««««««««««««««««««
Οι δημοσιογράφοι δεν πτοούνται, δηλώνει η ΕΣΗΕΑ μετά τη δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια. Καλά κάνει και το δηλώνει - τι άλλο να πει; Η αλήθεια όμως είναι ότι οι δημοσιογράφοι πτοούνται και παραπτοούνται. Διότι άλλο πράγμα είναι οι απειλές, οι ξυλοδαρμοί, τα ρόπαλα των ΜΑΤ και οι μολότοφ των αναρχικών κι άλλο πράγμα να σου χτυπάνε την πόρτα τα χαράματα κι αντί για τον γαλατά να είναι οι δολοφόνοι της Σέχτας.


Η αλήθεια είναι ότι με ακόμα μεγαλύτερο φόβο θα κάνουν τη δουλειά τους από δω και μπρος οι δημοσιογράφοι, γιατί δεν γεννήθηκαν όλοι ήρωες ούτε πέτυχαν όλοι τόσο πολύ ώστε να διαθέτουν ιδιωτική ασφάλεια, όπως οι εκλεκτοί του σιναφιού.
Εκτεθειμένοι έτσι κι αλλιώς στους εκβιασμούς των μεγάλων αφεντικών, στην εκδικητικότητα της πολιτικής εξουσίας, στις ίντριγκες της διαπλοκής, τώρα θα αισθάνονται εκτεθειμένοι και απέναντι στους διακινητές της συμφοράς και του αίματος.
Η Σέχτα Επαναστατών θα είναι φυσικά ευχαριστημένη μ’ αυτή την προστιθέμενη αξία του φόβου. Αυτό επιδιώκει με την αγριότητα και την προσεκτική σκηνοθεσία του φονικού: δημοσιογράφοι κάθε είδους, φοβηθείτε! Ακόμα και στα σπίτια σας...
Γιατί όμως να είναι δυσαρεστημένοι οι βαρόνοι της ενημέρωσης, οι στρατηγοί των ΜΜΕ και η πολιτική εξουσία από τρομαγμένους δημοσιογράφους; Οι τρομαγμένοι δεν είναι πιο ευάλωτοι στα κάθε είδους συστήματα εξουσίας και στους αντίστοιχους εκβιασμούς;
Ή περιμένει κανείς ότι θα αλλάξει κάτι προς το καλύτερο στο τοπίο των ΜΜΕ με τα πιστόλια;
Στην πραγματικότητα, το αίμα του Σωκράτη Γκιόλια κάνει ακόμα πιο εφιαλτικό το τοπίο της κοινωνίας, κάνοντας ακόμα πιο εφιαλτικό το τοπίο της ενημέρωσης. Γιατί εκεί, στην ενημέρωση, τη ναρκοθετημένη από τεράστια συμφέροντα και συμβόλαια εξουσίας και χρήματος, συντελούνται οι ζυμώσεις του φόβου, που καταλήγουν στην εξάπλωση καρκινογόνων κυττάρων σε όλα τα κοινωνικά στρώματα.
Σοφά εποίησαν λοιπόν στη διαστροφή τους οι εγκληματικοί εγκέφαλοι. Θα τρομάξουν ακόμα περισσότερο τους δημοσιογράφους, άρα θα τρομάξουν ακόμα περισσότερο την ήδη επεξεργασμένη από άλλους με τεχνικές φόβου κοινή γνώμη.
Δεν έχει κανένα νόημα να ρωτήσει κανείς τους πιστολάδες ποιον συμφέρουν όλα αυτά.
Αν κάτι έχει νόημα αυτή τη δύσκολη εποχή, είναι να αντιπαλέψουν τον φόβο όσοι κατανοούν ότι το μόνο που παράγει είναι τερατογενέσεις, καταπίεση και ακόμα περισσότερο φόβο.
»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»

Kαι το δικό μου σχόλιο, που τούς έστειλα:

Τό 'χω πεί, γράψει, ακόμα και απαγγείλει εδώ και πολλά χρόνια πρίν...

Καιρός είναι να τό διαμορφώσω και σε ..."ρητό":

«Φόβος πάντων κακών πατήρ».

Επειδή πρίν από 5 χρόνια όμως βρήκα έναν απρόσμενο "υποστηρικτή", τον συν-ομήλικο, συν-στρατευμένο, συν-οικογενειάρχη {και διάφορα άλλα ..."συν"} αυστραλό σκιτσογράφο-ποιητή-φιλόσοφο Michael Leunig {κάτι σαν τον δικό μας Δ. Μητρόπουλο, ένα πράμμα...} να παραθέσω και την δικιά του άποψη:

LOVE AND FEAR

There are only two feelings. Love and fear.

There are only two languages. Love and fear.

There are only two activities. Love and fear.

There are only two motives, two procedures,

two frameworks, two results. Love and fear.

Love and fear.


αγάπη - αφοπλισμός - ειρήνη

Ναπολέων Παπαδόπουλος

18.7.10

Η τιμή, τιμή δεν έχει...

και χαρά στόν που ...απέχει.
Όχι! Δεν είναι κάποια "ηθική πραγματεία" το παρόν, αν και έχει και τέτοια προέκταση: Την γενικώς διάχυτη ανεντιμότητα...[*] Τα παραμύθια περί «ελεύθερης» Αγοράς και των δήθεν αυτορυθμιζόμενων "Αγορών" θα προσπαθήσει να διαλύσει, τώρα που η αντεπίθεση των υπεύθυνων για την οικονομική κρίση σπεκουλαδόρων του χρήματος και του "ακριδικού" κεφαλαίου κατά του κόσμου της εργασίας έχει ενταθεί και, με την μέθοδο του "μαστίγιου και του καρότου", όπως έγραψα στο προηγούμενο άρθρο, πάει να κάνει το άσπρο μαύρο, να εμπεδώσει την αντίληψη ότι για όλα φταίνε οι «παράλογες» εργασιακές κατακτήσεις και το «σπάταλο» κοινωνικό κράτος.
ΑΠΟ ΤΟN 18ο ΑΙΩΝΑ ΩΣ ΣΗΜΕΡΑ...
Τον 18ο αιώνα ο Adam Smith αρχικά και ο David Ricardo μετά διαμόρφωσαν την "labour theory of value", που ως πυρήνα έχει την απλή και κατανοητή ιδέα ότι η τιμή, που διαμορφώνεται στην αγορά για ένα προϊόν, είναι άθροισμα του κόστους της εργασίας {και του κεφαλαίου, που κι αυτό όμως συμπυκνωμένη εργασία -κάποιων άλλων...- είναι, αλλά ας μην χαθούμε σ' αυτά τώρα} που απαιτείται για να παραχθεί {και βέβαια και του κόστους μεταφορών, έκθεσης, διάθεσης} και του επιθυμητού κέρδους του παραγωγού {και του εμπόρου}.
Παίρνοντας ως δεδομένο {που δεν είναι όμως σήμερα...} ότι, με δοσμένη ζήτηση, για να αυξηθούν οι πωλήσεις πρέπει να μειωθεί η τιμή, καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα ότι επειδή οι τρόποι μείωσης του κόστους παραγωγής (καλλίτερη οργάνωση της εργασίας, βελτιωμένα εργαλεία και μηχανές, μαζικές-φτηνότερες μεταφορές) κάποτε φτάνουν στα όριά τους, ο άλλος τρόπος για να γίνει ανταγωνιστικό ένα προϊόν είναι να περιοριστεί το κέρδος του παραγωγού και του εμπόρου.
Αυτό βέβαια καθόλου αρεστό δεν τούς ήταν...

Στις αρχές του 20ού αιώνα διατυπώθηκε από τους οικονομολόγους μιά εντελώς διαφορετική άποψη για το πώς διαμορφώνεται η τιμή ενός προϊόντος (ή μιάς υπηρεσίας): Η "σωστή" τιμή, είπαν, είναι αυτή που είναι διατεθειμένος να πληρώσει ο αγοραστής για να τό αποκτήσει. Που φυσικά μπορεί έτσι να είναι εντελώς άσχετη με το κόστος παραγωγής, μπορεί να είναι πολύ μεγαλύτερη και άρα να εξασφαλίζει υπέρογκα κέρδη στον παραγωγό-έμπορο. Αυτή είναι η "right price".
...Πάπαλα λοιπόν ο ανταγωνισμός «που ρίχνει τις τιμές»...
Με τoν πολλαπλασιασμό και την εξέλιξη των ΜΜΕ και της διαφήμισης (άμεσης, έμμεσης αλλά και της "γκρίζας"...) το βάρος για να πεισθεί ο αγοραστής να πληρώσει όποια τιμή ..."γούσταραν" οι παραγωγοί-έμποροι ξέφυγε γρήγορα από το να βελτιωθούν οι ιδιότητές του {αυτό που συνήθως λέγεται «έχει τα λεφτά μέσα του»} και πέρασε καθαρά στην "πλύση εγκεφάλου" του αγοραστή ότι ΚΑΙ ανάγκη τό έχει ΚΑΙ όσο-όσο πρέπει να τό πληρώσει.
Αυτό για τα είδη λαϊκής κατανάλωσης. Διότι για τα υπόλοιπα (π.χ. κρατικές προμήθειες όπλων κ.ά., φάρμακα κλπ) δεν χρησιμοποιείται τόσο η διαφήμιση, όσο η δωροδοκία. Στους μεν κρατικούς αξιωματούχους άμεσα, με "ζεστό" χρήμα, στους δε συνταγογραφούντες γιατρούς κ.ά. και άμεσα με χρήμα/ποσοστό (βάσει ενός καλά οργανωμένου δικτύου παρακολούθησης των συνταγών) και έμμεσα με τον δωρεάν ...επιστημονικό/συνεδριακό τουρισμό.
Το αποτέλεσμα είναι ακριβώς το ίδιο:
Η τιμή αυξάνεται ΚΑΙ κατά το κόστος της διαφήμισης/καθιέρωσης ..."επώνυμου" ονόματος ΚΑΙ κατά το κόστος δωροδοκίας ΚΑΙ κατα τις βουλιμιώδεις ορέξεις κερδοφορίας των "μάνατζερ" και των μεγαλομετόχων.

ΚΡΑΥΓΑΛΕΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ
* Στους "Ολυμπιακούς" (Ντοπ)αγώνες του Σίντνεϋ μιά εταιρεία α(θ)λητικών ειδών, η "Adidas", νομίζω, ή η Nike", δεν έχει σημασία, που είχε πάρει την αποκλειστικότητα στις μπάλες ποδοσφαίρου, τίς πουλούσε "στο ράφι" 91 δολλάρια ΗΠΑ. Δερμάτινες ήταν, κατασκευασμένες στο Πακιστάν[**] με ολικό κόστος -δημοσιεύτηκε σε διεθνές περιοδικό και δεν διαψεύστηκε!- μόλις 4.90 δολλάρια, υλικά και εργασία.
* Ένας μεγαλομόδιστρος μαγιώ, που είχε έρθει στην Αθήνα πριν λίγα χρόνια, δήλωσε σε συνέντευξη, πως, αφού για να φθαρεί ένα μαγιώ μπορεί να περάσουν και 10 χρόνια, αν δεν αλλάζουν την μόδα ΚΑΘΕ χρόνο, ώστε να αγοράζονται νέα, «άλλα»..., μαγιώ, θα έβαζαν λουκέτο οι σχετικές βιομηχανίες...
Ξέχασε να προσθέσει ότι θα έχαναν και το ...παντεσπάνι τους, αυτός και οι όμοιοί του, αλλά... ας τόν συγχωρήσουμε για την αφηρημάδα του...
* Δημοσιεύτηκε πολλές φορές -και ποτέ δεν διαψεύστηκε!- ότι το ...διαβόητο σύστημα ασφάλειας c-4-i για τους "Ολυμπιακούς" (Ντοπ)αγώνες της Αθήνας[***] που μάς πούλησε η Ζήμενς, δωροδοκώντας "τους πάντες", μάς τό χρέωσε σε -κρατηθείτε!!!- ΤΕΤΡΑΠΛΑΣΙΑ τιμή από την "φυσιολογική"...
* Έχει γραφεί, χωρίς να διαψευστεί, ότι το περιεχόμενο ενός μπουκαλιού μιάς "Κόλας" {Κόκα, Πέψι, Τσάϊνα... δεν έχει σημασία, νερό-χρώμα-γλυκαντικό είναι όλες...} κοστίζει περί τα 7 λεπτά του ευρού (0.07€).
Κάντε μόνοι σας το λογαριασμό πώς κατανέμεται η διαφορά, από αυτό το κόστος μέχρι την τιμή που πληρώνετε για να τό αγοράσετε[****], σε διαφήμιση και κέρδη παραγωγού, εμφιαλωτή, μεταφορέα και εμπόρου.
* Στα είδη διαρκείας (π.χ. αυτοκίνητα) και ειδικά στα μοντέλα, που προορίζονται όχι τόσο για χρήση αλλά κυρίως για ΕΠΙΔΕΙΞΗ, ακολουθείται άλλη ταχτική: Τιμολογούνται αυθαίρετα πολύ ακριβά μόλις πρωτοκυκλοφορήσουν[*****] για να τά αγοράσουν τα κορόϊδα, οι καψούρηδες και οι καψούρισσες για καυχησιολογία, και, όταν θεωρήσουν ότι εξαντλήθηκαν οι τέτοιοι, αρχίζουν μετά να τά προσφέρουν με ...ΤΟΟΟΟΟΟΣΗ ΕΚΠΤΩΣΗ, για να δημιουργήσουν στους υπόλοιπους την εντύπωση της «ευκαιρίας», του «κέρδους»...
Πάλι εδώ ο ανταγωνισμός είναι στο λούσο, στη μάρκα, στην δυνατότητα επίδειξης και κομπασμού και ανεβάζει βέβαια τις τιμές, δεν τίς κατεβάζει...
* Η ανικανότητα {ή η ανεντιμότητα, ...διαλιέχτε!} των -ελάχιστων- διεθνών "οίκων" αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας (αυτών με τα περίεργα ονόματα... Μούντυ'ς, Στανταρντ εντ Πουρ... κλπ) να προβλέψουν έγκαιρα την επερχόμενη κρίση του "ακριδικού" κεφαλαίου και της ζουγκλικής «ελεύθερης» Αγοράς, καθόλου δεν έρριξε τις τιμές τους, όπως -δήθεν- επιβάλλουν οι νόμοι της Αγοράς για προϊόντα και υπηρεσίες μειωμένης ή μηδαμινής αξίας.
Εξακολουθούν να ...«ζούν και βασιλεύουν» και να πουλάνε πανάκριβα τις υπηρεσίες τους {ή τα ανέντιμα παιχνίδια τους, ...διαλιέχτε!} ως εργαλεία της τρέχουσας, βλακώδους και απάνθρωπης κατ' εμέ, οικονομικής πολιτικής.
* Στην ...Ψωρογιώργαινά[******] μας ενώ έχουν πετσοκοπεί μισθοί και ασφάλιση και έχουν παρασχεθεί ένα σωρό οικονομικές διευκολύνσεις στους επιχειρηματίες, ενώ έχει μειωθεί η ζήτηση, οι τιμές ΑΝΕΒΑΙΝΟΥΝ!!! Ο πληθωρισμός -ακόμα κι ο "επίσημος"!!!- έχει χτυπήσει κόκκινο...

"Ρεζουμέ": ΑΚΡΙΔΕΣ και ΒΔΕΛΛΕΣ σε άλλο ανταγωνίζονται
Οι νόμοι της ζούγκλας από τους οποίους διέπεται η λεγόμενη «ελεύθερη» Αγορά με ραχοκοκκαλιά τον ανταγωνισμό, που πάνε να μάς πείσουν ότι είναι το ...πολυτιμότερο κοινωνικό εργαλείο, καθόλου δεν μειώνει τις τιμές {για να ξαλαφρώσει κάπως ο κοσμάκης} αλλά, εντελώς αντίστροφα, τίς αυξάνει διότι στην ολοένα αυξανόμενη λαιμαργία των ακρίδων και των βδελλών έγκειται. Εκεί ανταγωνίζονται επαξίως, πρέπει να τούς τό αναγνωρίσουμε...
Κρίνετε λοιπόν πόση αξία έχουν τα περι «ανταγωνιστικότητας» της ελληνικής οικονομίας, μέσω των βάναυσων περικοπών των μισθών και συντάξεων, την καταστροφή του συστήματος ασφάλισης αλλά και -προσέξτε!!!- της καταλήστευσης των εθνικών πόρων από τους «επενδυτές», που θα πέσουν πάνω μας σε λίγο, για να μάς σώσουν από την ύφεση και την ανεργία που οι ίδιοι προκάλεσαν.
Καιρός να "βγάλουμε τη γλώσσα" στα παραμύθια τους, ν' αφήσουμε πίσω μας την μίμηση των μεθόδων των ακρίδων και των βδελλών (απαιτούν άλλωστε ανεντιμότητα και παχυδερμισμό που ΔΕΝ διαθέτουμε οι περισσότεροι...) αλλά και τις ψυχοφθόρες «ατομικές (ψευτο)λύσεις» και να κοιτάξουμε άλλες, συνεργατικές και αλληλέγγυες, μεθόδους παραγωγής, κοινωνικής διάρθρωσης, ανθρώπινης ανάπτυξης.
- - - - - - - - - - - - - - - - -
[*] Δεν θα παραλείψω με αυτήν την ευκαιρία να ρίξω ένα καρφί στο ...ελληναράδικο «επιχείρημα» ότι η ελληνική γλώσσα είναι η πιό πλούσια του κόσμου: Η τιμή στην οποία αναφέρεται η λαϊκή ρήση του τίτλου είναι η honour, honneur, Ehre, onore {αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά και ιταλικά αντίστοιχα} ενώ το άρθρο έχει να κάνει με την ...άλλη τιμή, την price, prix, Preis, prezzo. Έτσι για να μην μάς πρήζουν κάτι ανεγκέφαλοι....
Μιά χαρά γλώσσα είναι η ελληνική, πολλές αρετές έχει, αλλά να μην λέμε ανοησίες.
[**] Στο Πακιστάν, λέει, παράγονται οι καλλίτερες δερμάτινες μπάλες από παιδάκια 5-10 χρονών, που με τα μικρά χεράκια τους ράβουν πολύ ωραία τα "φιλέτα" τους από μέσα. Παράγουν, ...ξαναλέει, μέχρι και 10 μπάλες την ημέρα και πληρώνονται ...ένα δολλάριο την εβδομάδα.
[***] Που μάλιστα ΔΕΝ ΔΟΥΛΕΨΕ ποτέ...
[****] Εγώ δεν πίνω τέτοιες αηδίες και δεν μπορώ να βοηθήσω...
[*****] Οι παλιότεροι θα θυμούνται ότι ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ είχε γίνει με τα κινητά τηλέφωνα, όταν πρωτοβγήκαν!
[******] Ευφυές εύρημα του φίλτατου "Λωτοφάγου" {lotofagus.blogspot.com}

3.7.10

Σφαγή γύρω από το «Τίς πταίει;»

...με φανερά "σφαγμένον", ώς τώρα, τον εργαζόμενο λαό... Στην Ελλάδα πρώτα και παντού στην συνέχεια.
Όταν πια δεν μπορούσαν να κρύψουν την οικονομική κρίση της απεχθέστατης «ελεύθερης» αγοράς και των ζουγκλικών της νόμων, των διεφθαρμένων «μάνατζερ» και των "ακριδικών"[*] κεφαλαίων, των γελοιωδώς επιδεικνυομένων κροίσων και του "συμπαρομαρτούντος" διεθνούς οργανωμένου εγκλήματος πάσης φύσεως, της απάνθρωπης πολεμικής πολιτικής, ασκούμενης από πανηλίθια και ανέντιμα πρόσωπα {λέγε με Μπούς... αλλά καθόλου μόνον Μπούς...} γεννήματα ανυπαρξίας δημοκρατίας και συμμετοχής του λαού στις αποφάσεις, όλα τα "think tanks" τους «ανασήκωσαν τα μανίκια» να βρούν εύπεπτο τρόπο να ρίξουν αλλού το φταίξιμο, ώστε να μην υπάρξει κάποια δυσάρεστη εξέλιξη για τους "έχοντες και κατέχοντες" απομυζητές, τις βδέλλες της ανθρωπότητας.

Το «πού» θα έρριχναν το φταίξιμο, ήταν εξαρχής προσδιορισμένο: Οι «παράλογες» απαιτήσεις των εργαζόμενων, το «υπερδιογκωμένο» κοινωνικό κράτος.
Το «πώς» θα τό έκαναν αυτό εύπεπτο, πιστευτό, γενικά παραδεκτό έψαχναν. Αυτό μόνον τούς απασχολούσε. Εκτός από το μπλά-μπλά-μπλά των πουλημένων (όλων δηλαδή...) ΜΜΕ {Μέσων Μαλάκυνσης Εγκεφάλου} χρειάζονταν και ένα τουλάχιστον εφαρμοσμένο, ένα πραγματικό παράδειγμα. Το οποίο μετά να τό κραδαίνουν ως επιτυχία σ' όλον τον πλανήτη.

Κατάληξαν λοιπόν ότι η προσφορώτερη χώρα για ένα επιτυχές πείραμα καταστροφής κάθε δικαιώματος εργαζόμενου, κάθε κοινωνικής μέριμνας, ήταν η χώρα που και στον "πολιτισμένο" κόσμο ανήκε, και "ισχυρό" νόμισμα είχε, και μεγάλα χρέη και ελλείμματα είχε, άρα και μέγιστες ανάγκες δανεισμού, και εξωνημένη συνδικαλιστική ηγεσία διατηρούσε, και ήταν κοινωνικά και διοικητικά σμπαραλιασμένη από τις καταχρήσεις, τη διαφθορά, τα σκάνδαλα, τα ρουσφέτια, τις ατομικές «λύσεις», και από ανίκανες και διεφθαρμένες κυβερνήσεις κυβερνιώνταν επί χρόνια πολλά, άρα πολύ πιό υποτακτικές στις εντολές τους.

Ιδού λοιπόν η «σωστή» για το ξεκίνημά τους χώρα! Κι έπιασαν δουλειά οι ..."έγκριτοί" τους οίκοι «αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας», αυτοί που αποδείχτηκαν εντελώς ανίκανοι {ή εντελώς διεφθαρμένοι...} να προβλέψουν την κρίση, για να φτάσουν τα επιτόκια δανεισμού του θύματος, που είχε επιλεγεί ως πειραματόζωο, σε απαγορευτικά ύψη, ώστε να μπεί από μόνο του μέσα στη φάκα.
Τα πήγαν πολύ καλά ώς εδώ...
Η ανεργία θα σπάσει ρεκόρ και κόκκαλα... Η φτώχεια κι η εξαθλίωση το ίδιο.

Μην κωλώνετε όμως, μην πανικοβάλλεστε. Μέρος του σχεδίου είναι κι αυτό! Λίγο θα κρατήσει!
Γιατί θα πλακώσει μετά το τσούρμο των «επενδυτών», με μυριάδες απίθανες «επενδύσεις» που θα δώσουν δουλειά στον «κοσμάκη»... Με τους δικούς τους βέβαια όρους... Τους νόμους της ζούγκλας, τους πιό ακραίους. Που θα κάνουν την οικονομία μας "ανταγωνιστική"...
Έτσι ολοκληρώνεται το σχέδιό τους.
Με τους σκύλους χορτάτους και την πίττα σωστή.

Και την ευθύνη τους θα εξαφανίσουν και θα συνεχίσουν την απομύζηση του πλανήτη με πολύ καλλίτερους όρους, με πολύ μεγαλύτερο "διάφορο".
- - - - - - - - - - - - -
[*] Όρος που καθιέρωσε ο (χριστιανοδημοκράτης, παρακαλώ) γερμανός υπουργός Οικονομικών πρό τετραετίας...