Σύνταξη γήρατος; Είπατε τίποτα;

Πριν 11 μήνες στο blog του Ν.Ξυδάκη ( vlemma.wordpress.com ) είχα γράψει σε ένα σχόλιό μου πάνω στο θέμα Παδεία/εκπαίδευση/εργασία και τα παρακάτω, μεταξύ άλλων:
[μέσα σε αγκύλες είναι οι τωρινές προσθήκες, για να γίνει κατανοητό το κείμενο]

««««««
Η δικιά μου “συνταγή”: Πρώτα-πρώτα [στο σχολείο και την κοινωνία] πρέπει να καλλιεργήσουμε την ιδέα πως η εργασία δεν είναι δουλειά (δουλεία δηλονότι…) αλλά το μόνο πράγμα που μάς ξεχωρίζει από τα ζώα. Είναι πολύ παλιότερή μου σκέψη αυτή, όμως τώρα, με την τόση πρόοδο της ανθρωπολογίας και ιδίως με τις συνταρακτικές αποκαλύψεις για το DNA, μού μοιάζει ακλόνητη αλήθεια.
Και αφού έτσι είναι, πρέπει να καταλάβουμε πως ο άνθρωπος πρέπει να εργάζεται μέχρι να πεθάνει. Με μειούμενη φυσικά ένταση, όσο περνούν τα χρόνια, ανάλογη των δυνατοτήτων του.
Το προσωπικό μου “μότο” για την περίπτωση είναι πως τη σύνταξή μου θα την πάρει η χήρα μου…
Δεν είναι εργασιομανία αυτό. Ορθολογική αντιμετώπιση της ζωής είναι.
Και μην μού πεις ότι δεν είναι η τέλεια λύση για το, όχι μόνο ελληνικό αλλά σχεδόν παγκόσμιο πιά, ασφαλιστικό πρόβλημα. Αυτό μην τό διαδώσεις όμως γιατί θα ξεσηκωθούν οι εργατοπατέρες και θα μάς εκτελέσουν επιτόπου…

Ταυτόχρονα πρέπει [ως κοινωνία] να φροντίσουμε -με λόγια και έργα- να εμπεδωθεί στην κοινή συνείδηση το οικολογικό αξίωμα “δεν υπάρχει φαγητό τζάμπα” και να πεισθεί ο καθείς ότι πρέπει να περιορίσει τα …έξοδά του, "τρώγοντας" από το περιβάλλον, από την κοινωνία, από τον σύντροφό του ακόμα, όσο γίνεται λιγότερα. ‘Οσα μόνον είναι απολύτως απαραίτητα για την σωματική και πνευματική επιβίωσή του.
»»»»»»

Τώρα που έρχεται ακάθεκτος ο κ. Αναλυτής και οι επί του ασφαλιστικού "σοφοί" του(*), είναι νομίζω κατάλληλη η στιγμή για να αναλυθούν εκτενέστερα οι παραπάνω θέσεις. Θα σημειώσω κάποια πράγματα για την υπάρχουσα κατάσταση, όχι μόνο στην χώρα μας αλλά στον κόσμο όλο, και τις προοπτικές του ασφαλιστικού.

1. Με την συνεχή άνοδο του «προσδόκιμου ζωής», λόγω τόσο της βελτίωσης (παγκόσμια αλλ' όχι σύμμετρα, δεν παίζει ρόλο) των συνθηκών διαβίωσης όσο και των μεγάλων προόδων της ιατρικής και με διατήρηση των ίδιων επιπέδων ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης εδώ και δεκάδες χρόνια, η αναλογία εργαζόμενων (που παράγουν πλούτο και πληρώνουν εισφορές στα Ασφ. Ταμεία) προς τους συνταξιούχους (που, αφού δεν εργάζονται, ούτε πλούτο παράγουν ούτε εισφορές πληρώνουν) μικραίνει συνεχώς. Έχει γραφεί ότι πριν 50 χρόνια ήταν 3:1 και τώρα κατέβηκε στο 2:1. Δεν τό έχω ελέγξει, τό παραθέτω ενδεικτικά. Δεν έχει όμως, για το άρθρο αυτό, ιδιαίτερη σημασία η ακρίβειά του.

2. Εκτός όμως από το αυξημένο «προσδόκιμο ζωής» βλέπουμε στην πράξη, ότι οι τωρινοί συνταξιούχοι είναι σε πολύ καλλίτερη φυσική και ψυχική κατάσταση από αυτή που ήταν οι συνομήλικοί τους πριν 50, ας πούμε, χρόνια. Πράγμα άμεσα συνδεόμενο, απόρροια θα μπορούσα να πώ, με το προηγούμενο.

3. Με την άνοδο επίσης του επιπέδου ζωής (παγκόσμια αλλ' όχι σύμμετρα, δεν παίζει ρόλο) και του λεγόμενου "κατά κεφαλήν" εισοδήματος, έχουν αυξηθεί -και δίκαια- οι απαιτήσεις των συνταξιούχων για ανάλογη αύξηση του ύψους των συντάξεων και άρα ΚΑΙ του δικού τους επιπέδου ζωής, από υλιστική άποψη τουλάχιστον.

4. Με την συνεχή άνοδο του «προσδόκιμου ζωής», είναι συναφής και η αύξηση των δαπανών ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης των, αρκετά μεγαλύτερης μέσης ηλικίας πιά, συνταξιούχων. Έστω και χωρίς ακριβή στοιχεία, όλοι καταλαβαίνουμε και ίσως να τό έχουμε παρατηρήσει στο περιβάλλον μας, ότι όσο γερνάει ο άνθρωπος τόσο περισσότερα προβλήματα υγείας παρουσιάζει άρα και κόστος.

5. Φυσικά δεν εξετάζουμε την περίπτωση του ...Καιάδα: Να φροντίσουμε ως κοινωνία να ...ξεφορτωνόμαστε τους συνταξιούχους το ταχύτερο...

6. Η λύση που αναπτύσσω είναι απλή στη σύλληψη αλλά δύσκολη στην εφαρμογή. Όμως η πρόβλεψή μου είναι ότι εκεί θα καταλήξουμε, κι εμείς κι ο κόσμος όλος, γιατί όλες οι άλλες που προτείνονται χωλαίνουν αφόρητα. Δύσκολη στην εφαρμογή είναι κυρίως για κοινωνικούς λόγους: Μάς έχουν κάνει πολύ έντονη πλύση εγκεφάλου γύρω από τα θέματα της εργασίας. Ο λαϊκισμός ...πάει σύννεφο, δυστυχώς από όλες τις πλευρές.

Ο κ. Καραμανλής π.χ. έλεγε προεκλογικά ότι το ασφαλιστικό θα μεταρρυθμιστεί/λυθεί χωρίς να
Α. Μειωθούν οι συντάξεις.
Β. Αυξηθούν τα όρια ηλικίας για συνταξιοδότηση.
Γ. Αυξηθούν οι ασφαλιστικές εισφορές (εργοδοτών-εργαζομένων)

Θα λυθεί δηλαδή... με ένα μαγικό ραβδάκι, όπως άλλωστε κατάγγειλαν και ο «δικός του» κ. Στέφανος Μάνος και, ΦΙΛΟκυβερνητικές ακόμα, εφημερίδες.

Δεν συζητάμε για το ΠΑΣΟΚ: Φυσικά και πλειοδοτούσε (προεκλογικά πάντα) στα ...μαγικά.

Αν τό έχουν το μαγικό ραβδάκι, γιατί δεν το χρησιμοποίησαν 33 χρόνια τώρα που έχουν την εξουσία (14 χρόνια η ΝΔ, 19 το ΠΑΣΟΚ);
Αν δεν τό έχουν από πού θα τό πάρουν; Από τον ...άρχοντα των δαχτυλιδιών;;;

Δεν συζητάμε ούτε για το ΚΚΕ ή τον ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί η "μαγεία" είναι, σχεδόν ίδια, να αυξηθεί η κρατική εισφορά στο ασφαλιστικό σύστημα. Με φορολογία βέβαια της πλουτοκρατίας. Μόνον; Εύκολες κουβέντες αυτές.
Μήπως όμως χρειάζεται να εγκαθιδρυθεί ο σοσιαλισμός πρώτα (κι όχι του τύπου του ...ανύπαρκτου «υπαρκτού» φυσικά), που, από γεννησιμιού του άλλωστε, θα εμπεριέχει δικαιότερη κατανομή βαρών-ωφελειών στους πολίτες;;;

Η λύση «μου» τροποποιεί τα (Β) και (Γ) και εξαφανίζει σχεδόν το (Α).

Α. Η σύνταξη γήρατος (μόνον "γήρατος", προσδιοριζόμενου σήμερα με κάποια νεφελώδη κριτήρια, συνήθως περαστασιακά, ρουσφετολογικά και εντελώς άνισα μεταξύ κλάδων/φύλων εργαζομένων...) καταργείται. Διατηρούνται, αυξανόμενες σταδιακά, οι κοινωνικές επιδοτήσεις για αναπηρίες και ασθένειες, αλλά ονομάζονται πλέον ΕΠΙΔΟΜΑΤΑ, για να απαλλαγούμε από τον "χαλκά" του όρου «σύνταξη». Ήδη από τους παιδικούς σταθμούς να διδάσκουμε ότι η εργασία είναι αυτό πού διακρίνει τον άνθρωπο από τα ζώα, παράλληλα με την αντίληψη ότι η ευτυχία έρχεται όχι με τον άμμετρο πλούτο(**) αλλά με την μετρημένη ανάλωση των φυσικών και κοινωνικών πόρων. Στους τελευταίους συγκαταλέγονται κυρίως οι ανθρώπινες σχέσεις. «Πόροι» είναι κι αυτές.

Β. Τα όρια συνταξιοδότησης, αφού πρώτα εκλογικευτούν και εξομοιωθούν, όχι το σημερινό "μπάχαλο"!, αυξάνονται σταδιακά, ώστε μέσα σε μιά γεννιά να ξεπεράσουν το προσδόκιμο ζωής. Χοντρικά δηλαδή θα αυξάνονται κατά ένα χρόνο κάθε χρόνο, από το 2010 έως το 2040. Τότε εγώ θα είμαι ακριβώς 100 χρονών... Βοήθειά μου... Να μην μέ προλάβει η Αλτσχάϊμερ μόνο...
Βεβαίως όσο προχωράει η ηλικία καθενός, δεν θα εργάζεται το ίδιο ωράριο, ούτε κάν θα κάνει υποχρεωτικά την ίδια εργασία. Μπορεί π.χ. ένας φορτηγατζής να μην μπορεί (και να μην πρέπει...) να οδηγεί μετά τα 60, άς πούμε, τίποτα όμως δεν τόν εμποδίζει, κάποιες ώρες της ημέρας, να είναι φύλακας στο πάρκο. Ένας γιατρός μπορεί να κάνει παρέα σε «ασθενείς κατ' οίκον», ένας δικηγόρος να κάνει μάθημα πολιτικής αγωγής σε ολοήμερο σχολείο, ένας γεωπόνος να περιποιείται τα λουλούδια σε δημόσιους κήπους, ένας μηχανικός να βοηθάει τα παιδιά να φτιάχνουν "κατασκευαστικά" παιχνίδια, αντί να παίζουν πόλεμο με γελοίους, αποκρουστικούς, πλαστικούς "υπερήρωες"...

Γ. Οι ηλίθιες στρατιωτικές δαπάνες, όπως π.χ. αυτές εναντίον της Τουρκίας, το διαβόητο «7 προς 10», κι αφήστε τους εθνοκάπηλους να "γαυγίζουν", μειώνονται, σταδιακά κι αυτές, μέχρις εκμηδενισμού, οπότε ο κρατικός προϋπολογισμός, οι φόροι που πληρώνουμε ΕΜΕΙΣ δηλαδή, όχι μόνον θα φτάνει για να χρηματοδοτήσει αδρά το νέο ασφαλιστικό σχήμα αλλά θα τού περισσεύουν και λεφτά για την Παιδεία, τον Πολιτισμό, και την ήπια (για τούτο "ακριβότερη"...) ανάπτυξη.
Αλλά και μόνον με την ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ των Ασφαλιστικών Ταμείων, με την κατάργηση των ...απειράριθμων χρυσοκάνθαρων, ΚΟΜΜΑΤΙΚΑ ΠΑΝΤΟΤΕ διοριζόμενων, διοικήσεων, που τώρα, με το μέγα -αλλά και ...αρχαίο- σκάνδαλο των "ομολόγων", φάνηκε ποιόν ΚΥΡΙΩΣ ρόλο παίζουν και τί είδος στόχων εξυπηρετούν, θα εξοικονομηθούν τόσοι πόροι, όχι μόνο από τις αμοιβές τους αλλά και από τη συμπαρομαρτούσα γραφειοκρατία και σπατάλη τους, που θα τρίβουμε τα μάτια μας.

Ο κ. Αναλυτής και οι «σοφοί» του, ας κάνουν και ας μάς ενημερώσουν για τις σχετικές στατιστικές, αναλογιστικές τις λένε, δεν ξέρω γιατί, προβλέψεις τους για τα παραπάνω.

Ως τότε, όσοι έχετε «ώριμα» ασφαλιστικά δικαιώματα, τρέξτε να πάρετε τη σύνταξή σας για να έχετε την ευχαρίστηση να σάς τήν ψαλιδίζουν, με διάφορους τρόπους... ένας είναι ο πληθωρισμός, χρόνο με τον χρόνο.
Όμως και εσείς (και εγώ...: Συμπλήρωσα 35ετία και μπορούσα να έχω πάρει σύνταξη εδώ και κάπου 10 χρόνια) αλλά κυρίως οι υπόλοιποι, ας σκεφτούμε τις ωφέλειες από το προτεινόμενο σύστημά «μου»:
1. Θα έχουμε λιγότερους θανάτους συνταξιούχων, που κατά τις στατιστικές αυξάνονται αισθητά, αμέσως μετά τη συνταξιοδότηση. Ίσως γιατί κάποιοι νοιώθουν ότι πλέον, μόλις πάψουν να εργάζονται, είναι «άχθος αρούρης»...
2. Θα έχουμε "κατακόρυφη" βελτίωση της ποιότητας στη ζωή μας, αφού θα γίνονται ένα σωρό πράγματα που δεν γίνονται τώρα. Ξαναδιαβάστε το (Β) παραπάνω και σκεφτείτε μόνοι σας τα τόσα άλλα που μάς λείπουν.
3. Θα περιοριστεί η σπατάλη, αφού δεν θα υπάρχουν συνταξιούχοι, που, συνήθως, ό,τι (και άν) τούς περισσεύει τό ξοδεύουν σε άχρηστα δώρα ή δραστηριότητες.
4. Θα εξανθρωπιστεί η κοινωνία μας γιατί δεν θα βλέπουμε συνταξιούχους πιά -όλοι θα εργάζονται, μέχρι θανάτου!- τους οποίους, να είμαστε ειλικρινείς, συνήθως τους αντιμετωπίζουμε σήμερα σαν κοινωνικά άχρηστους, απόβλητους, αργοπορημένα ...πτώματα. Γιατί οι άφρονες, αν μη τί άλλο, δεν ακούμε την "κραυγή" τους: «Εκεί που είσαι ήμουνα κι εδώ που είμαι θά 'ρθεις»...
5. Θα έχουμε ταχύτερη πρόοδο ως κοινωνία, αφού η σωρευμένη εμπειρία θα αξιοποιείται συνεχώς και δεν θα πετιέται στον κάλαθο των αχρήστων, διότι κάποιος πέρασε ένα θεσμοθετημένο όριο ηλικίας, το οποίο σπάνια έχει σχέση με τις σωματικές και πνευματικές του δυνατότητες.

Άμα ψάξετε θα βρείτε κι άλλες. Είμαι σίγουρος! Μην τά περιμένετε όλα από μένα... Ένας «δυνάμει» συνταξιούχος είμαι απλώς.

αγάπη - αφοπλισμός - ειρήνη
Ναπολέων Παπαδόπουλος

(*) Τό είχε επιχειρήσει και το ΠΑΣΟΚ, επί Σημίτη με υπουργό τον κ. Γιαννίτση, αλλά το τότε σχέδιο επίλυσης του ασφαλιστικού ΚΑΙ ο υπουργός ...απεσύρθησαν λόγω πολιτικού κόστους... Τρομάρα τους.

(**) Τα αντίστροφα παραδείγματα (δυστυχίας των άμμετρα πλούσιων - σύμμετρα και πραγματικά πλούσιοι θα είμαστε όλοι!) είναι τόσο πολλά στους αιώνες και τόσο συνήθη σήμερα, που είναι να απορεί κανείς για τη βλακεία που μάς δέρνει να κυνηγάμε τον πλούτο και το ...«life style» κατσιό.
Ποιούς να κατονομάσω; Πολύ μακρύς ο κατάλογος... Τους Χηρστ μήπως ή τους Γκεττύ;;; Τον δικτάτορα της Χιλής θέλετε, τον Πινοσέτ, που ναι μεν κονόμησε τα άντερά του μετά την ...εθνικώς ορθή δολοφονία του Αλλιέντε αλλά στο τέλος τον περιορίσανε σπίτι του και τον έσερναν στα δικαστήρια, ογδοντατόσο χρονών άνθρωπο, μέχρι το θάνατό του… Τον Πολ-Πότ της Καμπότζης θέλετε ή μήπως τον Μάρκος των Φιλιππίνων;;; Αν πάμε και σε πάμπλουτα «αστέρια» του θεάματος, με την συνήθως τραγική κατάληξη στα ναρκωτικά, θα έχουμε μια καλή εικόνα για την ποιότητα ζωής του εσμού των πολύ πλούσιων.
Θυμάμαι και την ελληνική μας πάμπλουτη, αλλά τόσο τραγική, οικογένεια και λυπάμαι από καρδιάς για το μυαλό που κουβαλάμε, όταν στοχεύουμε στον πλούτο ή/και την επίδειξη.
Και για τους blogερίστες: Ο «δικός μας» ζάπλουτος, ο Μπίλ Γκέϊτς, φαίνεται μάλλον πως έχει πιάσει τό νόημα...
Ζήτω η "Cultura Elettronica"!