ENOΣ ANΔΡOΣ AΡXH... ή, άλλως, η εν Ελλαδι τρέχουσα "δημοκρατία"

Σε τούτη την κατακαϋμένη, πρόσφατα μάλιστα και κατακαμμένη, χώρα, πάντοτε είχαμε, οξύτερα ή ηπιότερα προβλήματα γλώσσας.
Ήδη από την εποχή των «εβδομήκοντα» δόθηκαν μεγάλες "μάχες" για το σε ποιά ακριβώς ελληνική γλώσσα θα μεταφραστεί η Παλιά Διαθήκη και το Ευαγγέλιο του Ματθαίου. Η υπόλοιπη Καινή Διαθήκη, ως γνωστόν, γράφτηκε κατευθείαν στα ελληνικά. Τα όποια ελληνικά τελοσπάντων... Δεν υπήρχε θέμα μετάφρασης.
Στη "σύγχρονη" εποχή είχαμε τα «ευαγγελικά», τους «μαλλιαρούς», την «καθαρεύουσα»... και άλλα πολλά, να μην σάς κουράζω τώρα, που πάντοτε δημιουργούσαν σοβαρά προβλήματα ορολογίας, κατανόησης, περιεχόμενης έννοιας λέξεων.

Κι η πιό ταλαιπωρημένη, όπως ήταν φυσικό, η πιό αμφισβητημένη, αλλά και η πιό πολύ διαστρεβλωμένη λέξη ήταν και είναι η δημοκρατία.
Σχεδόν καθένας ξέρει πως "Δήμος" είναι το σύνολο των πολιτών ενός τόπου και "Κρατώ" σήμαινε αρχικά "εξουσιάζω", όχι ...βαστάω (ιταλική λέξη).
Αβίαστο λοιπόν βγαίνει το συμπέρασμα ότι "δημο-κρατία" σημαίνει πως την εξουσία ασκεί το σύνολο των πολιτών.

Έμμεσα στις μέρες μας, με αντιπροσώπους που εκλέγουμε, αφού και εμείς γίναμε πάραπολλοί, η ζωή είναι πιό σύνθετη και τα προβλήματα πολλά και πολλαπλά. Δεν μπορεί ΚΑΘΕ πολίτης να έχει γνώμη για ΟΛΑ! Κι αν είναι τόσο "ξερόλας", στα περισσότερα θα κάνει λάθος... Αλλά και να είχαν όλοι εμπεριστατωμένη γνώμη για όλα, δεν θα ήταν δυνατόν να συνεδριάζουν συνεχώς όλοι, να σκέφτονται, να κρίνουν τις προτάσεις και να ψηφίζουν, έστω ηλεκτρονικά... Κάποιοι..., οι περισσότεροι προφανώς, πρέπει να εργάζονται στην παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών, ώστε να "τσουλάει" η κοινωνία. Οι συνεδριάσεις ούτε ...τρώγονται, ούτε μπορείς να ντυθείς μ' αυτές... Γιαυτό εκλέγουμε (και πληρώνουμε !) ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΥΣ για να συνεδριάζουν και να αποφασίζουν τί πρέπει κάθε φορά να γίνει στο κράτος μας.
Απλά πράμματα και ...αφήστε τον Γιωργάκη να τσαμπουνάει τα περί «άμεσης» δημοκρατίας... Δεν ξέρει τί λέει (στην καλλίτερη περίπτωση) ή ψεύδεται ασύστολα (στη χειρότερη)...

Για να λειτουργήσει το σύστημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, απαιτείται μιά διαδικασία μετατροπής της λαϊκής ΒΟΥΛΗΣΗΣ σε κρατική ΑΠΟΦΑΣΗ, σε Νόμους δηλαδή. Και όχι μόνον της ΥΠΕΡΙΣΧΥΟΥΣΑΣ λαϊκής βούλησης, αλλά και των βουλήσεων που μειοψηφούν μεν, εκφράζουν όμως σημαντικές ομάδες πολιτών. (Το τί είναι "σημαντική" ομάδα «παίζεται» αλλά σίγουρα δεν έχει σχέση μόνο με τόν αριθμό των πολιτών... Αλλοιώς... ένας Καιάδας μάς σώζει).

Αυτή η διαδικασία είναι βασικά το ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ανάδειξης των Αντιπροσώπων, όχι "ξερά" ως Εκλογικός Νόμος αλλά ως σύνολο προϋποθέσεων, συνθηκών επικοινωνίας και προβολής υποψηφίων, συνθηκών οργάνωσής τους σε ομονοούσες (λέμε τώρα...) ομάδες, τα κόμματα δηλαδή, των όρων διοίκησής τους και διαμόρφωσης των κοινών στόχων και του προγράμματος.
Όλοι τα ξέρουμε αυτά (δεν θα κάνω ...διάλεξη ορθής λειτουργίας των κομμάτων εδώ), όπως επίσης ξέρουμε καλά και τό 'χουμε αισθανθεί στην ...πλάτη μας, σίγουρα όλοι στην ...τσέπη μας, πως, στη χώρα μας τουλάχιστον, ποτέ αυτά, όπως διαμορφώθηκαν από τους πολιτικούς μας, δεν λειτούργησαν υπέρ του συμφέροντος του συνόλου των πολιτών και υπέρ της, όπως κάθε τόσο μάς φενακίζουν, δημο-κρατίας.

Κι επειδή ούτε ...ιστορικό ανάγνωσμα προτίθεμαι να γράψω, θα περιοριστώ σε απλές αναφορές στην μετεμφυλιακή και κυρίως στην μεταχουντική περίοδο. (Στη συνέχεια θα δείτε γιατί δεν γράφω «μεταπολιτευτική», όπως συνηθίζεται...).

Στην άμεσα μετεμφυλιακή περίοδο και μέχρι την πτώση της χούντας, το «δημοκρατικά οργανωμένο κόμμα» ήταν το ...συντομότερο ανέκδοτο. Τα τότε κόμματα (ΕΡΕ, Κόμμα Φιλελευθέρων, ΕΔΑ, Προοδευτικό, Ένωση Κέντρου, ΦΙ.Δ.E. κ.ά.) ήταν απλώς ...ένας τίτλος που κάποιος "αρχηγός" είχε καταθέσει και κατοχυρώσει στον Άρειο Πάγο. ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ. Τοπικές οργανώσεις, οργανώσεις νεολαίας, γυναικών κλπ υπήρχαν και τότε αλλά μόνον ως ...αφισσοκολλητές και γενικώς κράχτες του ΑΡΧΗΓΟΥ και του κόμματός ΤΟΥ, που θα ΤΟΝ αναδείκνυε, πλειοψηφώντας στις εκλογές, σε πρωθυπουργό. Μόνη η ΕΔΑ είχε τότε "καταστατικό" αλλά κι αυτό έμενε κυρίως «στα χαρτιά». Η λαϊκή συμμετοχή στη λειτουργία της, η λήψη σημαντικών αποφάσεων από τα μέλη, ήταν εξαιρετικά υποβαθμισμένες, ως ακυρωμένες, και προβάλλονταν "για τα μάτια".

Στην μεταχουντική περίοδο:
1. Αμέσως μετά την πτώση της χούντας, το «δημοκρατικά οργανωμένο κόμμα» ήταν γενική λαϊκή απαίτηση, την οποία άλλωστε αφουγκράστηκαν όλοι, ακόμα κι ο μακαρίτης Καραμανλής, και όλοι σκάρωσαν ένα καταστατικό.

2. Το οποίο όμως ΟΥΔΕΠΟΤΕ εφάρμοσαν στο σύνολό του. Κανένα κόμμα.
2.1. Στην ΝΔ, προεδρεύοντος Καραμανλή, έμεινε απλώς στα χαρτιά ως προς τα σημαντικά ζητήματα. Εκλέχτηκαν τοπικές επιτροπές, νεολαιίστικες κλπ για τα τοπικά/κλαδικά τους θέματα. Νά 'χουνε ν' ασχολούνται... και να αφισσοκολλούν. Όταν όμως ο Καραμανλής έκανε "πάσσα" το κόμμα στον Ράλλη, τότε λειτούργησε η εσωκομματική δημοκρατία στο θέμα της εκλογής ΠΡΟΕΔΡΟΥ. Αβέρωφ, Μητσοτάκης, Έβερτ, και ο Καραμανλής ο νεώτερος εκλέχτηκαν με, τυπικά τουλάχιστον, δημοκρατικό τρόπο. (Να μην ξεχνάμε: Η δημοκρατία ΤΥΠΟΣ είναι, τύπος λήψης αποφάσεων, όχι ουσία. Είναι ο ΣΩΣΤΟΣ ΤΥΠΟΣ, μπας και φτάσουμε κάποτε στην ΟΥΣΙΑ, την ανθρώπινη ζωή... Δεν είναι η ίδια η ζωή!). Για την υπόλοιπη δημοκρατική λειτουργία στη ΝΔ ...άστα να πάνε. Επιρροές, εγκάθετοι βουλευτών, υπονομεύσεις ανταγωνιστών, "αντιπαροχές"... Ό,τι τραβάει η "ψυχή" σου... εκτός από δημοκρατική λειτουργία.

2.2. Στο ΠΑΣΟΚ, αρχηγεύοντος Αντρέα, ήταν "άστα να πάνε" εξ αρχής. «Κωλόχαρτο» το καταστατικό του. Λαμπρό δείγμα: Την Άνοιξη του 1975, νομίζω, ο Αντρέας επικύρωσε "απόφαση" των 9 (εννιά) του Συμβουλίου της Νεολαίας με την οποία ΔΙΕΓΡΑΦΑΝ τους υπόλοιπους 16 (δεκαέξη), για "αντικομματική συμπεριφορά", νομίζω... Είχαν τολμήσει να ζητάνε δημοκρατική λειτουργία του κόμματος. (Θέλετε ονόματα διαγραφέντων;;; Πέτρος Ευθυμίου -ο γνωστός ντέ, ο μετέπειτα υπουργός...-, Νίκος Κωνσταντόπουλος, Στέλιος Μπαμπάς...κ. ά.)
Παλαιός ωραίος κανόνας πάσης αυταρχίας: η ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ να διαγράφει την πλειοψηφία...
Πού 'σαι Στάλιν για να δείς
τα παιδιά της «Αλλαγής»...
Ά! ναί! Είχαν ιδρυθεί (αυτο-οργανωθεί για την ακρίβεια, σωστή κίνηση!) χιλιάδες τοπικές, κλαδικές κλπ ΠΑΣΟΚικές οργανώσεις. Με πολλά, πάραπολλά μέλη. Που συζητούσαν τα πάντα. Και είχαν προτείνει (κάποιες φορές ΑΡΙΣΤΕΣ) λύσεις για τα θέματα που τις απασχολούσαν. Μόνο που οι προτάσεις τους πήγαιναν ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ στον κάλαθο των αχρήστων των κεντρικών οργάνων... Εκτός κι αν κάποιος «κεντρικάριος» έβλεπε να έχει προσωπικό, πολιτικό ή άλλο, όφελος απ' αυτές...

2.3. Δεν θα αναφερθώ στα άλλα κόμματα, αφού το θέμα αυτού του άρθρου (άντε... post, επί το blog-ικότερον...) είναι η ΕΝΟΣ ΑΝΔΡΟΣ ΑΡΧΗ, ήτοι η συμπεριφορά των Προέδρων (ΝΔ) και Aρχηγών (ΠΑΣΟΚ), δηλ. των κομμάτων «εξουσίας».
Όμως σας διαβεβαιώ -από καρδιάς και μυαλού- ότι, με παραλλαγές σίγουρα, όλα απέπνεαν ανάλογη «δημοκρατικότητα».
Ο υπογράφων είχε την έμπνευση (και λόξα, μπορείτε να πείτε...) να μελετήσει και αναλύσει τα καταστατικά ΟΛΩΝ των κομμάτων τότε (1974-75) και να δημοσιεύσει την κριτική του σε γιαννιώτικη ερασιτεχνική εφημερίδα. Τότε...
Δεν σάς συνιστώ να τίς διαβάσετε αυτές τις, τριαντάχρονες πιά, αναλύσεις/κριτικές γιατί μετά μπορεί να αρχίσετε να πιστεύετε σε ...μετά Χριστόν προφήτες, πράγμα ουχί καλόν... Αν όμως επιμείνετε, σάς τίς στέλνω.

Άντε να κλείσουμε την εισαγωγή και να πάμε στο κυρίως θέμα: Την ΕΝΟΣ ΑΝΔΡΟΣ ΑΡΧΗ, που μόνο δημοκρατία δεν είναι, βέβαια...

Ήδη στην εποχή της Αθηναϊκής Δημοκρατίας (που κάποιοι μάς την πλασσάρουν για άψογο μοντέλο, τρομάρα τους...) και για ΕΘΝΙΚΟΥΣ λόγους (τί μού θυμίζει αυτό, τί μού θυμίζει, γαμώτο... Πάει... Προχώρησε η αλτσχάϊμερ...) ορίζονταν κάποιος, ΕΝΑΣ, αρχιστράτηγος. ΕΝΟΣ ΑΝΔΡΟΣ ΑΡΧΗ. Πού 'κανε βέβαια του κεφαλιού του. Άστα. Διαβάστε Ιστορία (οποιαδήποτε Ιστορία) για την κατάληξη της Αθηναϊκής Δημοκρατίας.
Το πράγμα το αναπτύξανε (αυτό το «εξελίξανε» βάρβαρο, ως έκφραση, μού φαίνεται) οι φίλοι μας οι Ρωμαίοι καθιερώνοντας, με ανάλογη αιτιολόγηση, τον DICTATOR, τον άνδρα που "υπαγόρευε" τις αποφάσεις... Και λατινικά να μην ξέρετε, κάτι πρέπει να σάς θυμίζει ο όρος.
Δεν ήθελε και πολύ να μεταπηδήσει ο DICTATOR και να γίνει ΑΥΤΟ-ΚΡΑΤΩΡ... Σιγά το πρόβλημα.

Και στα, απολύτως, δικά μας τώρα.

Όπως είναι οργανωμένα τα κόμματα και όπως λειτουργούν τώρα κι εδώ και 33 χρόνια, λαμβάνοντας υπόψη και τις κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες πού υπήρχαν αλλά και που ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ τα ίδια και το διεθνές «περιβάλλον», είναι ΝΤΡΟΠΗ, αλλά και ΕΥΗΘΕΙΑ τολμώ να πω, να νομίζουμε, να συζητάμε, να παίρνουμε ως υπόθεση "εργασίας", ότι έχουμε λειτουργούσα δημοκρατία.

Όχι ! Ενός ανδρός αρχή, έχουμε. Από παλιά, αλλά και πρόσφατα. Κι ώς σήμερα και δεν μπορώ να προβλέψω για πόσο ακόμα, αν δεν πάψουμε να φενακιζόμαστε (τό θέλουμε και τό παθαίνουμε!) ότι έχουμε δημοκρατία.

Απ' όπου και να το πιάσεις το πράγμα, βρωμάει.

Από το «χρίσμα» των υποψήφιων Δημάρχων θέλεις; Βρωμάει.

Από την ανάδειξη των υποψήφιων Βουλευτών κάθε περιφέρειας θέλεις; Βρωμάει.

Από το εκλογικό σύστημα, που «πρέπει» να βγάλει "αυτοδύναμη" κυβέρνηση, θέλεις; Βρωμάει.

Όλες, μα όλες, οι κυβερνήσεις που θυμόμαστε ήταν αυτοδύναμες, 50 χρόνια τώρα.

Καμμιά, μα καμμιά, κυβέρνηση που θυμόμαστε, 50 χρόνια τώρα, δεν ήταν «ισχυρή».

Καμμιά, μα καμμιά, "αυτοδύναμη" κυβέρνηση, 50 χρόνια τώρα, δεν εφάρμοσε το πρόγραμμά της.

Δεν είμαι από εκείνους που θέλουν όλους τους πολιτικούς μας να είναι ενσυνείδητα φενακιστές και ύπουλοι. Άλλα να λένε κι άλλα να έχουν στο μυαλό τους, άλλα να κάνουν. Όχι όλοι.
Ισχύουν για πολλούς οι παραπάνω κατηγόριες αλλά δεν ήταν/δεν είναι εξαρχής αυτός ο σκοπός τους. Δεν θέλω να αναφέρω ποιούς εγώ θεωρώ ότι δεν είχαν εξαρχής αυτόν τον σκοπό, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Δεν έχουν άλλωστε τόση σημασία οι ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ αλλά τα ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ, αυτά που έγιναν, αυτά που όλοι βλέπουν ως «ζουμί» στην ελληνική κοινωνία και πολιτική.

Οι περισσότεροι αντιπρόσωποί μας δεν φταίνε για τις προθέσεις τους, μάλλον δεν τις είχαν ποτέ, αλλά για το ασφυκτικό πλαίσιο, που δημιούργησαν ή ανέχθηκαν να δημιουργηθεί, την κατάργηση της δημοκρατίας και την υποκατατάστασή της από την ΕΝΟΣ ΑΝΔΡΟΣ ΑΡΧΗ.

Από την ανόητη, ή ιδιοτελή για τους γλείφτες, άποψη ότι μπορεί ΕΝΑ άτομο, έστω το ευφυέστερο, να σκεφτεί και να συλλάβει, και πολύ περισσότερο να ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ, τις πολλές και πολύπλοκες λύσεις που απαιτούν σήμερα τα κοινωνικά προβλήματα.

Ό,τι φασισιστικότερο. ΚΑΙ ηλίθιο(*) !

Είναι όμως η "πεμπτουσία" όλων των αποτυχημένων «αυτοδύναμων» κυβερνήσεων στις σύγχρονες ελληνικές συνθήκες.

Η αντίρρηση ότι ο ηγέτης θα διαλέξει ικανούς συνεργάτες και συμβούλους και θα κυβερνήσει συλλογικά, με σοφία, επιτυχώς, καταρρίπτεται από την Ιστορία (οποιασδήποτε "γραμμής" Ιστορία...): Όσοι άσκησαν ΕΝΟΣ ΑΝΔΡΟΣ ΑΡΧΗ, ήταν πάντοτε έκθετοι στις κολακείες, στην καμαρίλα, στη διαφθορά. Και βέβαια απότυχαν εντέλει όλοι. Άπειρα τα ιστορικά παραδείγματα. Δέκα και μόνο σελίδες όποιας Ιστορίας κι άν διαβάσετε, θα βρείτε τουλάχιστον ένα τέτοιο παράδειγμα.

Καταλήγω με την, πάνσοφη κατ' εμέ, ρήση:

Η εξουσία διαφθείρει. Η απόλυτη εξουσία (σ.σ. η ενός ανδρός αρχή...) διαφθείρει απόλυτα.

αγάπη - αφοπλισμός - ειρήνη
Ναπολέων Παπαδόπουλος

(*) Όλη η φασιστική «θεωρία» είναι άλλωστε ηλίθια... Ιδέστε το, αν τό βρείτε, το έργο "ο άνθρωπος από το Κίεβο" με τον Άλαν Μπέϊτς.