Για μιά αριστερή Αριστερά {II}

2. Δημοκρατική λειτουργία της κοινωνίας
Πολλές φορές έχει γραφεί και ακουστεί, στη Βουλή κυρίως, ότι υπάρχει "έλλειμμα δημοκρατίας" στον τόπο μας. Και παντού αλλού θα προσθέσω εγώ. Την αιτιολόγηση θα τήν δείτε στη συνέχεια.
Φυσικά δεν εννοούμε ως δημοκρατία το σημερινό ...κατάπλασμα της "ενός ανδρός αρχής" από την κυβέρνηση ξεκινώντας και φτάνοντας ως την (ΜΗ ΓΕΛΑΣΕΤΕ, είναι σοβαρό το θέμα!) Συνέλευση των ενοίκων μιάς πολυκατοικίας.
Δεν λειτουργεί δημοκρατικά η κοινωνία μας. Ούτε κι οι άλλες, οι "δυτικές" λεγόμενες, τώρα και κάποιες "ανατολικές", όποιες δεν έχουν ανοιχτή ή μασκαρεμένη δικτατορία. Απλώς στην Ελλάδα τα πράγματα είναι αρκετά χειρότερα. Ούτε αλλού όμως είναι καλά. Γιαυτό κι ο λαός τούς έχει ...μουντζώξει και, όπου η ψηφοφορία δεν είναι υποχρεωτική, η συμμετοχή στις εκλογές είναι πολύ χαμηλή. Πουθενά η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ λαϊκή βούληση, του όποιου σώματος (πολίτες, μέλη κομμάτων, συνδικάτων, συλλόγων, εταιρειών κλπ) δεν μετατρέπεται σε διοικητική/κυβερνητική πράξη. Όλοι εκλέγουν κάποιους αντιπροσώπους, μέσω κάποιων μηχανισμών ελάχιστα, ή κάπως περισσότερο, δημοκρατικών για να καταλήξει η υπόθεση στον ΕΝΑΝ, τον αρχηγό, τον πρόεδρο, τον γραμματέα, τον C.E.O.(*) κλπ. ή το πολύ σε μιά μικροομάδα, που κοιτάζει τά δικά της συμφέροντα.
Η αριστερή πρόταση είναι να καθιερωθεί και ΚΑΤΟΧΥΡΩΘΕΙ η δημοκρατική λειτουργία σε όλα τα επίπεδα, σε όλους τους "χώρους", σε όλους τους φορείς, έως το τελευταίο κοινωνικό κύτταρο, την οικογένεια. Και βέβαια εννοώ την ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ δημοκρατία σε όλες τις περιπτώσεις. Eκτός από την οικογένεια που θα είναι ΑΜΕΣΗ.
Εδώ νομίζω χρειάζεται μια παρένθεση γιατί κάποιοι/κάποιες έχουν ...ζαλιστεί ελαφρώς από πρόσφατες διακηρύξεις για άμεση δημοκρατία σε, από τη φύση τους, πολυάριθμα σώματα. Θεωρώ ότι κάτι τέτοιο είναι φενάκη αν όχι και καλοστημένη παγίδα για τους όποιους εκλογείς.

H ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ : ΜΕΤΑΞΥ ΑΛΛΩΝ... ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΝΕΦΙΚΤΗ
Ο πληθυσμός της γής έχει ξεπεράσει τα 6 δισεκατομμύρια, της Ευρώπης τα 500 εκατομμύρια, της Ελλάδας τα 11. Οι κοινωνίες (όποιας βαθμίδας: ενός κράτους, μιάς επαρχίας, μιάς πόλης) είναι, παντού και όλες, πολυάνθρωπες, οι ανάγκες πολυσύνθετες, τα προβλήματα πολλά και πολύπλοκα. Ξεπερνούν κατά πολύ τις δυνατότητες οποιουδήποτε ατόμου. Όχι για να τά λύσει, αλλ' ούτε κάν να τά συλλάβει, να τά βάλει στο νού του.
Πώς λοιπόν μπορούμε να μιλάμε για άμεση δημοκρατία;;; Επειδή με τους Η/Υ και το διαδίκτυο, μπορούμε εύκολα να πατήσουμε κάποια κουμπιά και να στείλουμε την γνώμη μας για κάτι στο πίτς-φυτίλι;;; Φενάκη!!! Το πρόβλημα δεν ήταν ποτέ η ευκολία και η ταχύτητα έκφρασης μιάς γνώμης αλλά ο ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ αυτής της γνώμης.
Διότι ΚΑΙ τα στοιχεία για να σχηματίσει κανείς μιά εμπεριστατωμένη γνώμη είναι πολλά, ΚΑΙ τα ζητήματα που κάθε τόσο απαιτούν αντίστοιχη γνώμη πολλά... ΚΑΙ ο χρόνος καθενός μας λίγος. Και όλον το χρόνο του να διαθέσει κανείς, κάν να μην εργάζεται, κάν να μην ...κοιμάται, αποκλείεται να προλάβει να μελετά τα αναγκαία στοιχεία και να διαμορφώνει γνώμη για κάθε τί. «Φλούδα» η άμεση δημοκρατία λοιπόν.
Και η κατανομή των ζητημάτων/προβλημάτων στους ανάλογους χώρους, η λεγόμενη "αποκέντρωση", που σίγουρα πρέπει να γίνει, θα πούμε παρακάτω γι' αυτό, δεν δίνει "πόντους" στην άμεση δημοκρατία.
Ας πάρουμε ένα ζήτημα που από τη φύση του είναι απλό και αποκεντρωμένο στην, όπως είναι διαμορφωμένη σήμερα, ελληνική κοινωνία: Η προμήθεια πετρελαίου κεντρικής θέρμανσης μιάς πολυκατοικίας, δέκα διαμερισμάτων, πείτε. Για να εφαρμοστεί η άμεση δημοκρατία θα πρέπει ΚΑΘΕ ΕΝΑΣ από τους δέκα:
1. Να ψάξει να βρεί 5 τουλάχιστον προμηθευτές
2. Να μάθει την τιμή και τον τρόπο πληρωμής
3. Να μάθει για τυχόν άλλες παροχές (π.χ. καθαρισμός καυστήρα ή έκδοση λογαριασμών κοινοχρήστων)
4. Να σιγουρέψει τον χρόνο παράδοσης
5. Να ρωτήσει ΤΙ ΔΩΡΟ θα έχει ο ίδιος, αν προτιμήσει αυτόν τον προμηθευτή (έχουν πονηρέψει τα πράγματα...)
6. Να κάνει τους αναγκαίους υπολογισμούς για τη σύγκριση των προσφορών
7. Να ελέγξει το "ποιόν" κάθε προμηθευτή (έχουν πονηρέψει πολύ-πολύ-πολύ τα πράγματα...)
8. Να αναπτύξει, υποστηρίξει την πρότασή του στην Συνέλευση και, αν είναι έξυπνος, να αναφέρει και το ΔΩΡΟ!
9. Να συγκρίνει τη δικιά του πρόταση με τις άλλες 9
10. Να ψηφίσει την κατά την γνώμη του καλλίτερη.
Θα τά κάνουν όλα αυτά και οι δέκα;;;
Έχουν χρόνο; Έχουν γνώσεις; Έχουν κέφια;
Φρούδα η άμεση δημοκρατία... Ακόμα και για το πετρέλαιο θέρμανσης...
Τί θα γίνει λοιπόν, δεν θα πάρουμε πετρέλαιο, κρύωσε ο καιρός...
Και πετρέλαιο θα πάρουμε και το ασσανσέρ θα συντηρήσουμε και τον κήπο θα περιποιηθούμε και τους τοίχους θα φρεσκάρουμε και τα γραμματοκιβώτια θα επισκευάσουμε και τους κοινόχρηστους χώρους θα κρατάμε καθαρούς και την ταράτσα θα μονώσουμε και τα κουδούνια θα αλλάξουμε με θυροτηλεόραση και και και... Αλλά με ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟ! Τον γνωστό μας διαχειριστή.
Ο οποίος θα είναι υποχρεωμένος κάθε φορά να ...βγάζει κάνα δυό-τρία φίδια από την τρύπα και να μάς τά φέρνει να διαλέξουμε, με εμπεριστατωμένες περιγραφές για το καθένα:
Φίδι λεπτό και παρδαλό, πανέμορφο, και που σφυρίζει ωραία... τόσα ευρά. Φίδι χοντρό και μακρύ, μονόχρωμο, που τρώει τα ποντίκια αλλά όχι τις σαύρες... τόοοοοοσα ευρά. Φίδι μαύρο με κίτρινες βούλες, που σφυρίζει, τρώει ΚΑΙ ποντίκια ΚΑΙ σαύρες ΚΑΙ κατσαρίδες... τόοοοοοοοοοοοοοοσα ευρά, αλλά σε 6 μηνιαίες δόσεις.
Και εμείς θα διαλέξουμε, με όποια κριτήρια θεωρεί σημαντικότερα ο καθένας.
Εντάξει, θα πείτε, όχι άμεση αλλά ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ δημοκρατία, αλλά είναι πολύπλοκη, αδερφέ, θέλει πολλές διαδικασίες...
Ενώ με τα συνεχή και αλλεπάλληλα δημοψηφίσματα "καθαρίζεις" αμέσως.
Και θα έχετε ένα κάποιο δίκιο, όχι απόλυτο όμως... μικρούτσικο.
Γιατί η εμπειρία μας είναι από διαδικασίες ΔΗΘΕΝ δημοκρατικές, όπου οι στόχοι είναι αφενός να χειραγωγηθεί το αποφασίζον σώμα αφετέρου να διαχέεται η ευθύνη και να μην βρίσκεις άκρη, να μην βρίσκεις υπεύθυνο.
Πιό κάτω θα δούμε τους κανόνες της έμμεσης δημοκρατίας, τώρα όμως πρέπει να δούμε και δύο άλλα θέματα με νηφαλιότητα: Τί είδους ΕΝΤΟΛΗ δίνουμε σε όσους εκλέγουμε και αν η εντολή μας αυτή πρέπει να είναι ανακλητή ή όχι.

Επιτακτική ή ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ ΕΝΤΟΛΗ στους Αντιπροσώπους μας;
Από όσο ξέρω η επιτακτική εντολή δεν έχει ως τώρα εφαρμοστεί κάπου, γιατί δείχνει ...ανεφάρμοστη. Έχει τα ανάλογα μειονεκτήματα με την άμεση δημοκρατία: Αν πείς σε κάποιον σε εκλέγω σ' αυτή τη θέση για να κάνεις 1, 2, 3 ,4... πράγματα και μόνον αυτά, ή, πιό τυπικό παράδειγμα, για να εφαρμόσεις ακριβώς το πρόγραμμα που εξήγγειλες απλώς θα τόν εξαναγκάσεις να σού τήν ...επιστρέψει, εφόσον είναι τίμιος: Η ζωή είναι πολύπλοκη και στο χρόνο που θα μεσολαβήσει μεταξύ εκλογής και εκτέλεσης σίγουρα θα έχουν αλλάξει ένα σωρό πράγματα, που θα κάνουν τον εντεταλμένο να μην έχει δυνατότητα ΑΚΡΙΒΟΥΣ εφαρμογής.
Μόνο αντιπροσωπευτική μπορεί να είναι μια εντολή: Σέ εκλέγω για να κάνεις κατά την κρίση σου, ό,τι καλλίτερο μπορείς για τα τάδε, τάδε, τάδε θέματα προς αυτές τις κατευθύνσεις.
Για να μετριάζεται όμως η τάση για αυθαιρεσίες, τόσο συνήθεις δυστυχώς, και διαστρεβλώσεις των κατευθύνσεων (εφαρμογή προγράμματος π.χ.) θα πρέπει η αντιπροσωπευτική εντολή να συνδιάζεται με ΑΝΑΚΛΗΤΟΤΗΤΑ των αντιπροσώπων μας.
Εφαρμόζεται σε μερικές χώρες, ας μελετηθεί πως μπορεί να εφαρμοστεί κι εδώ.

ΛΙΓΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΕΧΕΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
Θεωρώ σκόπιμο να παραθέσω πρώτα την γνώμη του Τόμας Χόμπς στον "Λεβιάθαν" [1651]:
« Η καλή διακυβέρνηση μιάς οικογένειας δεν απαιτεί, σε σχέση με την καλή διακυβέρρνηση ενός βασιλείου, διαφορετικό βαθμό σωφροσύνης αλλά διαφορετικά είδη εργασίας, όπως ακριβώς και το ζωγράφισμα μιάς εικόνας σε διαστάσεις μικρότερες, ίδιες ή μεγαλύτερες από τις φυσικές, δεν απαιτεί διαφορετικό βαθμό τεχνικής ικανότητας». {εκδόσεις "ΓΝΩΣΗ", μτφρ. Γρ. Πασχαλίδη}.
Η γνήσια δημοκρατία, η αριστερή δημοκρατία απαιτεί ελάχιστους και απλούς κανόνες, ΟΜΟΙΟΥΣ σε κάθε "χώρο", σε κάθε "επίπεδο".
1. Ποιός είναι ο σκοπός της όποιας συλλογικότητας και για ποιά θέματα έχει αρμοδιότητα.
2. Ποιός έχει δικαίωμα γνώμης/ψήφου. {πώς ...μπαινοβγαίνουν τα μέλη δηλαδή, εισφορές/φόροι}
3. Ποιά είναι τα "νομοθετικά"/αποφασιστικά, ποιά τα "εκτελεστικά"/διοικητικά και ποιά τα "ελεγκτικά"/δικαστικά όργανα που θα εκλεγούν, όπου αρμόζει, και για πόση θητεία το κάθε ένα (Καλό είναι να «σταυρώνουν» οι θητείες. Εφαρμόζεται σε πολλά κράτη, όχι στην Ελλάδα, δεν βόλευε τον δι-αρχηγισμό...).
4. Καθηκοντολογία των παραπάνω.
5. Πως παίρνονται οι αποφάσεις (μεταξύ των οποίων και η εκλογή αντιπροσώπων σε κάθε όργανο).

Αυτά είν' όλα; Τελειώσαμε με 5 διατάξεις; Έ! δεν θα είναι πέντε... Διότι κάθε κανόνας παραπάνω έχει μερικές επί μέρους διατάξεις. Καμμιά εικοσαριά θα είναι για τις απλούστερες περιπτώσεις (πολυκατοικίες, σύλλογοι) ώς καμμιά πενηνταριά για σωματεία, εταιρείες, κόμματα, δήμους και καμμιά εκατοστή για νομαρχίες/περιφέρειες και το κράτος.
Θα είναι όλες όμως στο ίδιο ακριβώς "μοτίβο", αυτό έχει σημασία! Όποιος έχει συμμετάσχει στο Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων π.χ. να μήν έχει κανένα πρόβλημα να συμμετάσχει και σε έναν Δήμο, ένα Κόμμα ή τη Βουλή!
Νομίζω πως πρέπει να δώσω ένα παράδειγμα εδώ, που να δείχνει τί εννοώ «ίδιο μοτίβο»: Γίνεται μιά πρόταση σε μιά συνεδρίαση, οποιουδήποτε σώματος, και κάποιος υποβάλλει μια ΤΡΟΠΟΛΟΓΙΑ σε αυτήν την ΠΡΟΤΑΣΗ. Το πότε θα ψηφιστεί η ΤΡΟΠΟΛΟΓΙΑ, πρίν την ψήφιση της πρότασης ή μετά, δεν μπορεί να είναι ρυθμισμένο αλλοιώς στην Ένωση Κτηνοτρόφων κι αλλοιώς στο Δήμο ...Μετσόβου, ας πούμε.
Έχω δει πολλά αλλούτερα τέτοια γιατί, μέσα σ' όλα τα ...προσόντα μου είμαι και Καταστατικολόγος (σοβαρά τό λέω).
Σπάνια ειδικότητα... αλλά το πότε, πώς, με ποιόν και γιατί τήν απόχτησα, θα σάς τό διηγηθώ μιά άλλη φορά, δεν ενδιαφέρει εδώ.
Οι πιό πάνω κανόνες 1 έως 4, όπως καταλαβαίνετε, πρέπει να είναι εξειδικευμένοι για κάθε χώρο και δεν έχει κανένα νόημα να ασχοληθούμε εδώ.
Μόνο με τον πέμπτο θα δούμε τί πρέπει να γίνεται, που άλλωστε είναι και η πεμπτουσία της δημοκρατίας: Η διαδικασία λήψης αποφάσεων, η διαδικασία μετατροπής της ΒΟΥΛΗΣΗΣ ενός σώματος σε ΠΡΑΞΗ.

ΜΙΑ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Θεωρώ σκόπιμο να τονίσω τώρα ότι η δημοκρατία μία ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ είναι και ΜΟΝΟΝ μιά διαδικασία!!!
Απολύτως τίποτε άλλο!
Κατά καιρούς έχω ακούσει, στις πολλές και ποικίλες πολιτικές και κοινωνικές συλλογικές δραστηριότητες που έχω συμμετάσχει, να διαστρεβλώνεται αυτό και να ανάγεται η δημοκρατία σε «ύψιστο αγαθό», να γίνεται πλήρης σύγχυση σκοπού και μέσου.
Έχω δεί ακόμα, μέσα σ' αυτή την σύγχυση, ακόμα και σε αριστερούς ή "αριστερούς" χώρους και από, κατά τεκμήριο, αριστερά άτομα, να απαξιώνεται η διαδικασία, ως περιττή, χρονοβόρα και "αντιδραστική" ακόμα, μπροστά στην όποια "ουσία" προβάλλονταν κάθε φορά.
Πολλοί, ιστορικά, έχουν παρασύρει πάμπολλους σε τέτοιους γλιστερούς δρόμους με θλιβερή κατάληξη.
Θεωρώ ότι είναι ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΛΑΘΟΣ αυτή η απαξίωση. Και ίσως η σπουδαιότερη αιτία που μέχρι σήμερα έχουν αποτύχει οι προσπάθειες, ακόμα και ΕΝΤΙΜΩΝ αγωνιστών, να αλλάξουν ριζικά τα πράγματα, να ξεφύγουμε από αυτήν την ΑΠΑΝΘΡΩΠΗ (με όποιες διαβαθμίσεις...) κοινωνία σε μιά πιό ανθρώπινη.
Γι' αυτό ακριβώς απότυχε ο «δημοκρατικός συγκεντρωτισμός», αφού ήταν πολύ συγκεντρωτισμός και ...λίγη δημοκρατία...
Γι' αυτό ακριβώς είναι ΑΠΟΛΥΤΗ φενάκη, ΑΠΟΛΥΤΗ απάτη το διαβόητο «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»!!!
«Μόνο τα ...άγια μέσα οδηγούν σε ...άγιο σκοπό». Έτσι πρέπει να λέμε!
Μόνο η σωστή διαδικασία είναι που οδηγεί σε, κάποια, σωστή "ουσία". Η λάθος διαδικασία, η κολοβή, οδηγεί στο «πουθενά». Ή, αλλοιώς, οδήγησε στο σήμερα...
Η σωστή διαδικασία είναι μία και μόνη: Η δημοκρατική.
Η "ουσία" μπορεί τώρα να μάς φαίνεται ότι πρέπει να είναι ΑΥΤΗ, αλλά στην πορεία μπορεί ν' αλλάξει, να γίνει ΑΛΛΗ, καθόλου δεν πειράζει αυτό.
Είναι το «προνόμιο» μιάς κοινωνίας που λειτουργεί δημοκρατικά: Να προσαρμόζει ΚΑΘΕ φορά τους στόχους ανάλογα με τις επικρατούσες συνθήκες, ανάλογα με την εξέλιξή της. Να προσαρμόζει την επιθυμητή "ουσία".
Κατά κάποιον τρόπο, κήρυκας των παραπάνω ήταν κι ο μεγάλος αλεξανδρινός ποιητής μας, ο Καβάφης. Για σκεφτείτε λίγο βαθύτερα εκείνο το «...η Ιθάκη σ' έδωσε το ωραίο ταξείδι». Ταξείδι είν' η δημοκρατία, συναγωνιστές και φίλοι μου, ένα ωραίο ταξείδι για μιά κάποια Ιθάκη.

ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΤΥΠΟΥΣ;;; Ναιαιαιαι !!!
Έχει ένα "κακό" η δημοκρατία: Δεν έχει διαβαθμίσεις, δεν μπορεί να είναι «κάπως λιγότερη». Όπως δεν μπορεί μιά γυναίκα να είναι ...ολίγον έγκυος...
Όταν χωνέψουμε ότι η δημοκρατία μιά διαδικασία είναι και τίποτε άλλο, τότε θα είναι εύκολο να ξεφύγουμε από τις "σειρήνες", που πάνε να μάς παρασύρουν σε σκέψεις ότι δεν χάλασε κι ο κόσμος, αν ...λιγουλάκι, όσο πατάει η γάτα, παρακάμψουμε τους τύπους, προκειμένου να προχωρήσουμε προς τον τάδε σκοπό ΓΡΗΓΟΡΑ (η συνήθης πρόφαση) αλλά στην πραγματικότητα για να πάμε εκεί που θέλουν οι "σειρήνες".
Όταν χωνέψουμε ότι η δημοκρατία μιά διαδικασία είναι και τίποτε άλλο, τότε θα είμαστε άτεγκτοι στο να τηρούνται οι κανόνες της ΠΑΝΤΟΤΕ και ΑΥΣΤΗΡΑ. Αλλοιώς... άλλα πράμματα μάς προκύπτουν... Ενός ανδρός αρχή (..."δημοκρατικά" συγκαλυμμένη, βεβαίως-βεβαίως)... Ή και καμμιά δικτατορία άμα λάχει...
Εδώ θεωρώ σκόπιμο να κάνω δύο αναφορές: Μία σε έναν αμερικανό (των ΗΠΑ δηλαδή...) αρχιδικαστή, τον Hugo Black, και μία στον μακαρίτη αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ, που νομίζω ότι «κολλάνε» περίφημα στα παραπάνω.
Πριν μέ ...πυροβολήσετε με κάνα «άσε μας μωρέ, μ' αυτούς τους ...κατάμαυρους, δικαστές και παπάδες»... διαβάστε τις παρακάτω ιστορίες, τη μιά για έναν έξοχο δημοκράτη και την άλλη για έναν "μάγο" της διαδικασίας, και τά λέμε πάλι...

Ένας έξοχος δημοκράτης
Προς το τέλος της δεκαετίας του1950, στο "φόρτε" του ψυχρού πολέμου, στο Ανώτατο Δικαστήριο (Α.Δ.-Supreme Court) των ΗΠΑ (το ανάλογο του δικού μας Αρείου Πάγου) κατατέθηκε μια "αναίρεση" από το Κομμουνιστικό Κόμμα Αμερικής {ΚΚΑ}, υπάρχει και τέτοιο..., εναντίον ενός νόμου που όριζε τα εξής πανέμορφα:
Αφού το ΚΚΑ κατά το καταστατικό του επιδιώκει την ανατροπή του υπάρχοντος καθεστώτος, πρέπει και στο καθεστώς να δοθούν τα μέσα για να αμυνθεί κατά της ανατροπής του. Για το σκοπό αυτό επιβάλλονταν, όταν κάποιος γινόταν μέλος του ΚΚΑ, να κάνει αμέσως μιά δήλωση στις Αρχές, του τύπου: «Από την {τάδε ημερομηνία} ανήκω στο ΚΚΑ που επιδιώκει την ανατροπή του καθεστώτος κλπ κλπ.» Αλλά και το ΚΚΑ, ως κόμμα, και μόνον αυτό, είχε την υποχρέωση άμεσα να κάνει στις Αρχές μιά δήλωση του τύπου: «Από την {τάδε ημερομηνία} έγινε μέλος μας ο/η {τάδε} που μαζί με μάς επιδιώκει την ανατροπή του καθεστώτος κλπ κλπ.»
Ωραία;;;
Ωραιότατα! Κανείς δεν τούς πείραζε τους Κουκουάδες, έχουν "δημοκρατία" εκεί, μόνο τις δηλώσεις ήθελε το μετα-μακαρθικό αμερικανικό δημόσιο! Να ξέρει κι αυτό τί τού γίνεται! Ποιοί και πόσοι επιδιώκουν την ανατροπή του. Λογικώτατο. Χμ... Υπήρχε και μιά ουρά... Το πρόστιμο που προβλέπονταν για ΜΗ δήλωση ήταν... 1 (ένα) εκατομμύριο δολλάρια για το μέλος και 20 (είκοσι) εκατομμύρια δολλάρια για το ΚΚΑ. Μόνο...
Η "αναίρεση" (appeal τήν λέν αυτοί, κάτι σαν προσφυγή δηλαδή) συζητήθηκε στο Α.Δ. {5μελές νομίζω} και απορρίφθηκε ΜΕ ΜΙΑ ΨΗΦO "υπέρ", του Hugo Black.
Στην πολυσέλιδη αιτιολόγηση της υπέρ του ΚΚΑ ψήφου του(**) ο Hugo Black, αφού ανέλυε γιατί, συνταγματικά, δεν πρέπει να ισχύσει αυτή η διάκριση κατά του ΚΚΑ, κατάληγε με το εξής ανυπέρβλητα δημοκρατικό: «Άμα παραβούμε μία φορά, έστω και μιά φορά, τις αρχές μας, να μην παραξενευτούμε πού θα οδηγηθούμε».

Ένας "μάγος" της διαδικασίας
Το 1976, αν δεν μέ απατά η μνήμη, μιά Μητρόπολη "χήρευε", δεν είχε Δεσπότη, γιατί ο μακαρίτης Σεραφείμ το κλωθογύριζε επί χρόνια. Τότε η εκλογή Μητροπολιτών δεν γινόταν από την Ιεραρχία, το σύνολο δηλαδή όλων των 80, αλλά από την Ιερά Σύνοδο, 7μελή νομίζω, και ο Σεραφείμ δεν είχε την πλειοψηφία για τέτοιο θέμα: Οι 4 αντίθετοί του Συνοδικοί δεν ευνοούσαν την δικιά του προτίμηση σε συγκεκριμένο αρχιμανδρίτη. Οπότε, όπως είχε την δυνατότητα ως πρόεδρος της Ι.Σ., δεν τό έβαζε καθόλου το θέμα στην ημερήσια διάταξη επί χρόνια. Άφηνε την Μητρόπολη "χηρεύουσα" και περίμενε την κατάλληλη ευκαιρία να εκλέξει τον δικό του.
Και ήρθε αυτή η ευκαιρία: Ένας από τους αντίθετους έπεσε κατάκοιτος και ένας άλλος είχε πάει ταξείδι στο εξωτερικό για ιατρικές εξετάσεις. Συγκαλεί ο Σεραφείμ την Ι. Σύνοδο με μερικά ανούσια θέματα και στο τέλος της ημερήσιας διάταξης, όπως συνηθίζεται άλλωστε, έβαλε ως θέμα: "Διάφορα Θέματα". Με 5 μέλη παρόντα, υπήρχε απαρτία. Με 3 ψήφους στις 5, είχε πλειοψηφία. Αφού πέρασαν τα τυπικά, ο Σεραφείμ θέτει το θέμα εκλογής του Μητροπολίτη στην "χηρεύουσα". Λύσσαξαν οι άλλοι, δεν μπορούσαν όμως νόμιμα να κάνουν τίποτα. Ο Σεραφείμ εξέλεξε τον "δικό του".
Το κόλπο ήταν που δεν τό 'χε βάλει ονομαστικά στην ημερήσια διάταξη, εκμεταλλευόμενος το ότι δεν υπήρχε διάταξη στον Κανονισμό της Ι.Σ. που να επιβάλει ΕΙΔΙΚΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ για να συζητηθεί ένα θέμα από τα "διάφορα".
Οι "παροικούντες στην Ιερουσαλήμ" έλεγαν τότε πως, αν τό είχαν μυριστεί οι άλλοι, ο μεν στο εξωτερικό θα επέστρεφε την ίδια νύχτα και τον κατάκοιτο θα τον έφερναν με ...φορείο στη συνεδρίαση για την εκλογή σε ΤΕΤΟΙΑ Μητρόπολη που πολλοί εποφθαλμιούσαν...
Αυτή είναι η δημοκρατία, φίλτατοι συναγωνιστές, συναγωνίστριες, συναγωνιστάκια: Μια ορθολογική σειρά απλών διατάξεων που να αποκλείουν τέτοια και άλλα "κόλπα". Μια ΣΩΣΤΗ διαδικασία λήψης αποφάσεων, μετασχηματισμού της όποιας βούλησης του όποιου σώματος σε πράξη. ΣΩΣΤΗ διαδικασία είναι η δημοκρατία, τίποτε άλλο! Γιαυτό πρέπει να την προσέχουμε "ως κόρην οφθαλμού" και να μην λέμε, άντε δεν πειράζει... Παράκαμψε τούτο, παράκαμψε το άλλο... Για λόγους ταχύτητας συνήθως, περιωρισμένου χρόνου...Που μεθοδεύεται πράγματι, από τους Επαγγελματίες της Διαδικασίας{ΕτΔ}(***), να είναι περιωρισμένος για να εκμαιεύονται αποφάσεις τις αρεσκείας τους χωρίς "χρονοβόρες" και "βαρετές" διαδικασίες.
Άμα από την δημοκρατία αφαιρέσεις την διαδικασία, απλώς δεν μένει ΤΙΠΟΤΕ.

Η "πεμπτουσία": Η διαδικασία λήψης αποφάσεων
Επειδή τράβηξε λίγο σε μάκρος, δημοκρατία όμως είναι αυτή Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΑΣ, μην είστε ανυπόμονοι/-ες/-α, να θυμίσουμε ωρισμένα βασικά:
Οι τέσσερις πρώτες ομάδες κανόνων δημοκρατικής λειτουργίας οποιουδήποτε συλλογικού σώματος (Σύλλογου Γονέων, Εταιρείας, Συνδικάτου, Ομοσπονδίας, Κόμματος, Βουλής κ. ά.) και εντέλει της κοινωνίας αφορούν στο κάθε σώμα και ρυθμίζονται ανάλογα, ομοιόμορφα πάντοτε όμως!, έτσι ώστε όταν κάποιος πολίτης πάει από το ένα στο άλλο {ή, το συνηθέστερο, ΚΑΙ στο άλλο) με μιά απλή ανάγνωση των σχετικών άρθρων να μπαίνει αμέσως στο νόημα.
Η πέμπτη ομάδα όμως, το πώς λαμβάνονται οι αποφάσεις, πρέπει να είναι στην ουσία η ίδια παντού και να διαφορίζεται μόνο αριθμητικά, ανάλογα με το μέγεθος και το είδος του σώματος. Αυτό είναι η ρίζα του δέντρου (...για τους οικολογούντες) ή το βάθρο (...για τους μνημειακούς) της δημοκρατικής λειτουργίας. Ας ξεκινήσουμε από το "άλφα"της 5ης:
5.1. Ποιοί αποφασίζουν
Εδώ εμφανίζεται και η πρώτη ανομοιογένεια σήμερα: Στις εκλογές βουλευτών, ευρωβουλευτών και δημάρχων ψηφίζουν όλοι οι πολίτες πάνω από μιά ηλικία, ΑΣΧΕΤΑ αν έχουν πληρώσει τους φόρους τους ή όχι, σε όλα τα άλλα Σώματα όμως ισχύει ο κανόνας του «Ταμειακώς Εντάξει» μέλους, πράγμα αντιδημοκρατικό. Είναι κάκιστο να χρησιμοποιείται η συμμετοχή στις αποφάσεις ως εισπρακτικό μέσον και πρέπει μια αριστερή Αριστερά να ζητήσει την γενική κατάργησή του.
Αν ένα Σώμα δεν μπορεί να αυτοσυντηρηθεί με εθελούσιες συνδρομές των ex officio μελών του (π.χ. Σύλλογος Γονέων) τότε ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ. Όσα Σώματα συντηρούνται τεχνητά ή με καταναγκασμούς νοθεύουν την δημοκρατική λειτουργία της κοινωνίας. Είναι διαφορετικό, αν σε κάποιο χώρο τα μέλη ΑΔΥΝΑΤΟΥΝ να συντηρήσουν το Σώμα για οικονομικούς λόγους. Άλλο αυτό. Εκεί χρειάζεται η συνδρομή της κοινωνίας μέσα από το κράτος. Ποτέ άλλοτε.
Από την άλλη μεριά, ένα Σώμα συνετών πολιτών θα βρει τρόπους να εξοβελίσει τους τυχόν "μάγκες", που αποφεύγουν την καταβολή συνδρομής χωρίς να έχουν οικονομική αδυναμία, χωρίς καταστατικές ρυθμίσεις οι οποίες νοθεύουν τη δημοκρατική διαδικασία.
5.2. Απαρτίες
Πρέπει να ρυθμίζονται ως ποσοστά των μελών, διαφορετικά για κάθε κατηγορία θεμάτων, αναλόγως της σπουδαιότητας και κυρίως του βαθμού «ΜΗ ΑΝΑΣΤΡΟΦΗΣ» των αποτελεσμάτων αυτής ή της άλλης απόφασης. Άλλη απαρτία δηλαδή για το άν θα βάψουμε τα γραφεία του κόμματος κοκκινοπρασινογαλαζοπορτοκαλί κι άλλη αν θα αυτοδιαλυθούμε προσχωρώντας σε μεγαλύτερο κόμμα {μού 'χουν τύχει και τα δύο...}. Οι κατηγορίες αυτές όμως πρέπει, με κάποια γενικότητα και πλαστικότητα, να είναι ίδιες για όλων των ειδών τα Σώματα.
5.3. Εισηγήσεις, Συζητήσεις και προϋποθέσεις ψηφοφοριών
Και αυτές πρέπει να ρυθμίζονται διαφορετικά κατά κατηγορίες θεμάτων, οι οποίες όμως δεν είναι υποχρεωτικό να συμπίπτουν με τις προηγούμενες. Και πάντοτε να είναι ίδιες (ή σχεδόν) για όλων των ειδών τα Σώματα.
5.4. Τρόποι Ψηφοφορίας, Εκλογικά Συστήματα, Έγκυροι Ψήφοι
Στον τομέα αυτόν γίνονται οι περισσότερες «μαγκιές» από τους διαβόητους (αλλά τόσο αναγκαίους...) ΕτΔ.
Πικρό γέλιο αλλά και δάκρυα πρέπει να φέρνει σε κάθε γνήσιο δημοκράτη πολίτη το κουτσογιώργικο "κόλπο" με τα μη ομοιόχρωμα ψηφοδέλτια ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗ ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ για την εξασφάλιση της εκλογής ως Προέδρου της Δημοκρατίας του Χρ. Σαρτζετάκη.
Από τότε είχε φανεί πως δεν έφταιγε ο γιαλός. Το καράβι αρμένιζε στραβά...
Πρέπει να είναι ξεκάθαρο, πάλι κατά κατηγορίες θεμάτων, πότε γίνεται «δια βοής» η ψηφοφορία (καλλίτερα: Ποτέ...), πότε με ανάταση χειρός, πότε με πάτημα κουμπιού, πότε με ψηφοδέλτια κλπ
Και φυσικά πότε απαιτείται απλή πλειοψηφία, πότε ενισχυμένη, πότε δύο ή περισσότερες επάλληλες ψηφοφορίες κλπ
Για τις εκλογές εκπροσώπων έχει χυθεί πολύ μελάνι, έχουν "ξοδευτεί" πολλά πολλά bits+bytes... "Τηλεγραφικά" θα παραθέσω τη γνώμη μου:
Στις εκλογές πολυπρόσωπων οργάνων (Βουλή, Συμβούλια) ΑΝΑΛΟΓΙΚΗ. Η λεγόμενη, εκ περισσού νομίζω, και ΑΠΛΗ. Οι επονομαζόμενες «ενισχυμένες» ...αναλογικές, απλώς ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΛΟΓΙΚΗ. Μια συνηθισμένη ψευτιά των πολιτικάντηδων είναι, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η «ενός ανδρός αρχή» και τίποτε άλλο. Τα περί «ισχυρών» κυβερνήσεων είναι ..."τρίχες κατσαρές και μπερδεμένες" και έχουν διαψευστεί από τα πράμματα ΟΛΕΣ τις φορές. Αρθρογραφώ από το 1974 εναντίον τους. Όποιος/-α/-ο θέλει, ας μού ζητήσει φωτοαντίγραφα.
Σε μονοπρόσωπες εκλογές απόλυτη πλειοψηφία (50%+1), που αν δεν επιτευχθεί, η ψηφοφορία επαναλαμβάνεται μεταξύ των δύο πρώτων.
Και σ' αυτή την περίπτωση πάντως και στην προηγούμενη, ενδιαφέρον παρουσιάζει και το λεγόμενο "προτιμητικό" σύστημα που εφαρμόζεται στην Αυστραλία. Δεν τό έχω μελετήσει/σκεφτεί καλά. Εν καιρώ.
ΕΓΚΥΡΕΣ ψήφοι είναι όλες οι ...μη άκυρες!!! Βεβαίως και οι ΛΕΥΚΕΣ!!! Εκεί είναι το ζουμί!!! Έχω καταθέσει εκτενώς τις απόψεις μου στο «αντί» (στα τεύχη 843/20-5-05 και 864/10-3-06) θα τραβούσε σε πολύ μάκρος να τις ξαναβάλω εδώ. Όποιος/-α/-ο θέλει, ας μού ζητήσει φωτοαντίγραφα.
Θα περιοριστώ στον «αφρό»:
Η ΛΕΥΚΗ ψήφος (όταν πάρει τον σεβασμό που τής οφείλεται) καθόλου απολίτικη δεν είναι! Ίσα-ίσα ! Είναι ψήφος του συνετού και μελετημένου πολίτη, ο οποίος ΔΕΝ απορρίπτει συλλήβδην (και φασιστικά) όλους διότι «ίδιοι είναι» αλλά θέλει να χαλιναγωγήσει τους αυθαιρετούντες ΕτΔ!
Λαμπρό παράδειγμα η θέση του Ανδρέα Παπανδρέου το 1973 για το χουντικό δημοψήφισμα: ΛΕΥΚΟ ρίξτε, διαμήνυσε ο Ανδρέας από τη Σουηδία (ενώ Κ.Καραμανλής, Γ. Μαύρος και ΚΚΕ είπαν ψηφίστε ΟΧΙ) διότι δεν νομιμοποιείται ο δικτάτορας να βάλει τον Ελληνικό Λαό σε δίλημμα ΝΑΙ-ΟΧΙ.
Γκέγκε, μπίρο μ';;;
Το ΛΕΥΚΟ χαλιναγωγεί τους ΕτΔ και βοηθάει τους πολίτες να εκπαιδευτούν στην δημοκρατική λειτουργία.
Τρεις ΑΠΛΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ για το ΛΕΥΚΟ
1. Αν υπερισχύσει το λευκό σε ψηφοφορία λήψης απόφασης η συζήτηση επαναλαμβάνεται με άλλες εισηγήσεις και εισηγητές.
2. Το ποσοστό που πιάνει το λευκό σε εκλογές προσώπων ΜΕΙΩΝΕΙ τον αριθμό των εκλεγομένων. Αν η μείωση αυτή υπερβεί ένα όριο τότε ξαναγίνονται εκλογές με ΑΛΛΟΥΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ για τις έδρες αυτές. Αν υπερβεί ένα άλλο, πιό μεγάλο, όριο, τότε οι εκλογές επαναλαμβάνονται εξ ολοκλήρου με ΑΛΛΟΥΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ.
3. Αν υπερβεί ένα όριο σε μονοπρόσωπες εκλογές, τότε επαναλαμβάνονται με ΑΛΛΟΥΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ. Πιθανόν και με ΑΛΛΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ επιλογής υποψηφίων (όχι από την Βουλή π.χ. αλλά από ευρύτερο σώμα)

Να ...χαράξω και δυό φωνήεντα ακόμα...
Φωνήεν πρώτο: Να σταματήσει αυτή η γελοιότητα με τον όρο «αξιωματική» αντιπολίτευση, που νοθεύει τη δημοκρατική αντίληψη {θυμάμαι τον Πασσαλίδη το 1958, που οι σκιτσογράφοι τόν παρίσταναν με ...κροσσωτές επωμίδες παλιού στρατηγού, κι ακόμα γελάω...) και η άλλη με την δήθεν δημοκρατική κατανομή του τηλεοπτικού χρόνου ...αναλογικά, λέει. ΕΚΕΙ θυμήθηκαν την ΑΝΑΛΟΓΙΚΗ... ΕΚΕΙ που έπρεπε να ισχύσει ισοκατανομή!
Φωνήεν δεύτερο: Η δημοκρατική λειτουργία ΔΕΝ είναι και ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ βιαστική, στριμωγμένη χρονικά, επείγουσα. Ποτέ δεν είναι πράγματι ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ. Κόλπο ή (το επιεικέστερο!) ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ των ΕτΔ είναι η δήθεν έλλειψη χρόνου. Είναι η συνήθης πρακτική τους για να καπελλώνουν εύκολα τα Σώματα. Βιάζεται μόνον όποιος ενδιαφέρεται να αρπάξει (και να εκμεταλλευτεί) την εξουσία... Και ΕΚ-ΒΙΑΖΕΙ το Σώμα να κάνει γρήγορα... Τα Σώματα, των όποιων συλλογικών χώρων, ποτέ δεν πρέπει να σπεύδουν να πάρουν κάποια απόφαση. Ουτε και να επιτρέπουν να βιάζονται από κάποιους για να την πάρουν...

---------
(*) C.E.O: Chief Executive Officers=κορυφαία διοικητικά στελέχη
(**) Αν θέλει κανείς ολόκληρο το απαράμιλλο αυτό κείμενο του Hugo Black, να τού πω πως θα τό εντοπίσει.
(***)Επαγγελματίες της Διαδικασίας {ΕτΔ} αποκαλώ συλλήβδην συνδικαλιστές, πολιτικούς, δημοτικούς άρχοντες, κομματικά στελέχη, CEO κι ακόμα τους ...συνήθεις Προέδρους Πολιτιστικών Συλλόγων κλπ