Για μιά αριστερή Αριστερά {III}

3. Κόμματα - Λίκνα ιδεών αλλά και...
Δεν ξέρω ποιός και πώς μετάφρασε τη γαλλική λέξη Partie {Party, Partei, Partido σε άλλες λατινογενείς γλώσες} σε Κόμμα. Ίσως να ήταν ο Κοραής... Ή άλλος, δεν έχει πολλή σημασία. Ήταν όμως λάθος μετάφραση:
Ως Μερίδιο έπρεπε να μεταφραστεί...
Το γεγονός όμως ότι οι φίλοι μας οι εγγλέζοι, που ως γνωστό έχουν αναπτυγμένη την αίσθηση του χιούμορ {αμετάφραστο κι αυτό όπως και το δικό μας "φιλότιμο"}, χρησιμοποιούν την ίδια λέξη «party» για να σηματοδοτήσουν μια γιορταστική εκδήλωση, ένα ΓΛΕΝΤΙ, πρέπει να μάς κάνει να σκεφτούμε κάποια πράμματα "αλλοιώς":
Ρέ σείς, μην τυχόν, λέω τυχόν..., κάποιοι δικοί μας τα κόμματα ως ΓΛΕΝΤΙ, πάρτυ τα εκλαμβάνουν;;; Ειδικά όταν δια του κόμματος καταλαμβάνουν ένα τμήμα της εξουσίας κι αρχίζουν να δουλεύουν για πάρτη τους...
Υποθέτοντας ότι δεν υπάρχουν σοβαρές διαφωνίες, πάω παρακάτω: Εμείς, όσοι δεν έχουμε κρατική εξουσία, πώς θα πρέπει να δούμε τα κόμματα και το ρόλο τους μέσα στην και ΓΙΑ την δημοκρατία;
ΜΙΚΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ
Τα κόμματα στα ανά τον κόσμο κράτη στηρίχτηκαν στο αρχαίο: «Όμοιος ομοίω αεί πελάζει». Αφού έχουμε, έστω περίπου, ίδιες ιδέες ή τάσεις, ας συσπειρωθούμε για να τις προωθήσουμε (κάποιοι τό αντιλαμβάνονται ως "επιβάλουμε") στο σύνολο της κοινωνίας. Και πώς θα τίς προωθήσουμε καλλίτερα, ταχύτερα; Μα φυσικά παίρνοντας την εξουσία!
Το πράμμα στράβωσε από όταν, εξ αρχής δηλαδή..., τα κόμματα έκαναν μόνον αυτό: Να πάρουν την εξουσία... Είχαν από τότε, και δυστυχώς ακόμα σήμερα, γραμμένη στα παλιά τους τα παπούτσια την δημοκρατία -την δημοκρατική λειτουργία της κοινωνίας εννοώ πάντοτε εγώ εδώ !- γι αυτό άλλωστε δεν τήν εφάρμοσαν ΠΟΤΕ στο εσωτερικό τους {κι όχι μόνον τα ελληνικά, μην χάνεστε...} διότι κάτι τέτοιο θα ...καθυστερούσε την κατάληψη της εξουσίας.
Υπάρχει κάποιος που δεν έχει ακούσει το ...τρομερό επιχείρημα «τώρα έχουμε εκλογές, με τις διαδικασίες θα ασχολούμαστε;» Κι αυτοί που τό επικαλούνται έχουν συνήθως το θράσος να τό προβάλλουν ως ΠΟΛΙΤΙΚΗ θέση και να μυκτηρίζουν τους διαφωνούντες ως ...απολίτικους και κολλημένους στον "τύπο", λες και η δημοκρατία είναι κάτι άλλο εκτός από τύπος...
Θα απαριθμήσω όσα κόμματα θυμάμαι , καθαρά πολιτικά -όχι της πλάκας όπως "των κυνηγών"- ότι ιδρύθηκαν/έδρασαν την μεταχουντική περίοδο, κι ας μού πει κάποιος, όποιος έχει αντίρρηση, ποιά λειτούργησαν, έστω για λίγο..., δημοκρατικά:
Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ - ΚΚΕ - ΚΚΕεσ (-->ΕΑΡ --> ΣΥΝ) - ΕΚΝΔ (Μαύρος, Ζίγδης) - Κόμμα Φιλελευθέρων (Μητσοτάκης) - Χριστιανική Δημοκρατία (Ψαρουδάκης, Παπαθεμελής κ.ά.) - Σοσιαλιστική Πορεία (Ν. Κωνσταντόπουλος, Π. Ευθυμίου κ.ά.) - Σοσιαλιστική Πρωτοβουλία (Γ.Α.Μαγκάκης, Δ.Τσάτσος κ.ά.) - ΚΟΔΗΣΟ - Έλληνες οικολόγοι - Οικολόγοι/Εναλλακτικοί - ΔΗΑΝΑ (Στεφανόπουλος) - ΣΕΚ (Αρσένης, Σπυρόπουλος) - ΔΗΚΚΙ - ΑΝΟΙΞΗ (Σαμαράς) - ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΙ (Μάνος) - ΚΕΠ (Αβραμόπουλος) -ΛΑΟΣ - ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ (Παπαθεμελής) - ΔΕΑ - ΕΚΕΠ και ...άπειρα άλλα της λεγόμενης εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς στα οποία το «διαφωνούμε, φεύγουμε και ιδρύουμε άλλο κόμμα» ήταν το "modus vivendi".
«Και άν το άλας μωρανθεί εν τίνι αλισθήσεται», φέρεται να είπε κάποτε ο Ναζωραίος.
Έμ! Εκεί είναι το ζουμί συναγωνιστές, συναγωνίστριες, συναγωνιστάκια μου ή απλοί, ολίγον φιλοπερίεργοι, αναγνώστες, που είχατε την υπομονή να φτάσετε διαβάζοντας ως εδώ.
Εν τίνι αλισθήσεται η δημοκρατία;;; Εν κόμμασι δημοκρατικώς λειτουργούσιν αλισθήσεται, αλλοιώς... θα (ξανα)τινάξει τα πέταλα η, ψυχορραγούσα ήδη, δημοκρατία μας... Κι άστε τους πολιτικάντηδες να λένε πως τώρα έχουμε ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ δημοκρατία από ότι πριν τη χούντα...
Τό 'πα και δεν θα κουραστώ να τό επαναλαμβάνω {ούτε εσείς να κουραστείτε να τό ξαναδιαβάζετε}:
Η δημοκρατία ΔΕΝ ποσοστώνεται! Δεν μπορεί να είναι ...ολίγον έγκυος! Ή εγκυμονεί και γεννάει μια μετρημένη, σεμνή και ταπεινή, ανθρώπινη κοινωνία ή είναι στείρα και δεν γεννάει τίποτα.
Δεν παραβλέπω, δεν μηδενίζω τις διαφορές, τις μεγάλες διαφορές που σίγουρα υπάρχουν, προχουντικά και μεταχουντικά. Μόνο που αυτές οι διαφορές δεν δείχνουν διαβαθμίσεις ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ (δεν υπάρχει διαβάθμιση δημοκρατίας) αλλά διαβαθμίσεις της «ενός ανδρός αρχής»... Που σήμερα είναι σίγουρα πιό αδύνατη απ' ότι προχουντικά, καμμιά σχέση όμως δεν έχει η αδυναμία της με την δημοκρατία.
Η δημοκρατία είναι μία, μοναδική, χωρίς διαβαθμίσεις. Η «ενός ανδρός αρχή» έχει διαβαθμίσεις: Από την ανοιχτή δικτατορία ως την ολιγαρχία και ως το σημερινό ...κατάπλασμα.
Σκεφτείτε λίγο, μαθηματικά κάπως, το εκλογικό σύστημα: Το έχουν "μασκαρέψει" σε ΕΝΙΣΧΥΜΕΝΗ ...αναλογική. Όμως ΔΕΝ είναι έτσι, δεν μπορεί να είναι έτσι: Η ΑΝΑΛΟΓΙΑ είναι μία στα μαθηματικά. Οι ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΙΕΣ άπειρες. Το «αναλογικότερος» είναι έννοια χωρίς περιεχόμενο. Το «δυσαναλογικότερος» έχει περιεχόμενο. Το κάθε εκλογικό εφεύρημα, κατά τις ανάγκες ή βλέψεις του κυβερνώντος κόμματος, μπορεί να είναι περισσότερο ή λιγότερο ΔΥΣαναλογικό, όχι αναλογικό... Άστε τους πολιτικάντηδες να λένε... Μην μασσάτε...

"Σχολές" δημοκρατίας - Φυτώριο ΕτΔ
Σιγά το βύσσινο, θα πείτε. Ταυτολογίες είν' αυτά που λές. Και δεν θά έχετε άδικο! Μιλώντας για το μέρος, το "μερίδιο" που ανάφερα στην αρχή, που είναι (πρέπει να είναι...) κατ' εικόνα και ομοίωση του όλου, ταυτολογία βγαίνει. Ένα δημοκρατικό κόμμα, μόνο ..."αντίτυπο" της σκοπούμενης δημοκρατικής κοινωνίας μπορεί να είναι, αλλοιώς παραμένει μηχανισμός κατάληψης της εξουσίας και τίποτε άλλο.
Η πρώτη "Σχολή" δημοκρατίας είναι βέβαια η οικογένεια. Ακολουθούν όλες οι άλλες κοινωνικές ομαδοποιήσεις με κορυφαία, ως προς τον αριθμό των μελών, τα κόμματα.
Κι επειδή αυτά είναι τα κατεξοχή πολιτικά εργαλεία, αυτά είναι που πρέπει να λειτουργούν υποδειγματικά.
Και μην εμπλακείτε στο γνωστό ψευτοδίλημμα «κόττα-αυγό»... Μαζί έγιναν κόττα και αυγό! Από το αυγό βγήκε κόκκορας, που γονιμοποίησε την κόττα για να κάνει άλλο αυγό και πάει λέοντας... Έχετε καμμιά καλλίτερη "λύση" του διλήμματος;;;
"Σχολές" δημοκρατίας (και Φυτώριο ΕτΔ, όπως θα δούμε παρακάτω) πρέπει να είναι τα κόμματα μέσα από την ίδια τους την λειτουργία.
Και τότε είναι που δεν θα έχουν πρόβλημα μελών, τότε είναι που δεν θα αποδιώχνουν τους πολίτες να συμμετέχουν.
Θα είναι "σχολές", αν έχουν τυπική και τυποποιημένη οργάνωση και λειτουργία, όπου οι δημοκρατικές (διαδικαστικές ΜΟΝΟΝ, μήν τό ξεχνάμε!) αρχές, που αναφέραμε πριν, ακολουθούνται χωρίς παρεκκλίσεις, χωρίς διαστρεβλώσεις με το {σύνηθες...} επιχείρημα της έλλειψης χρόνου ή των "ειδικών" συνθηκών. Όλα μπαρούφες είναι αυτά για να χειραγωγούνται τα όποια Σώματα παίρνουν τις αποφάσεις. Ποτέ η "βιασύνη" ή οι "ειδικές" συνθήκες δεν πρέπει νά οδηγούν σε παράβαση των δημοκρατικών κανόνων.
Θυμηθείτε τον Hugo Black... Ή τον Νίκο Πουλαντζά.
Τα κόμματα ταυτόχρονα, εφόσον πάντοτε μιλάμε για ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ, έμμεση, δημοκρατία, πρέπει να λειτουργούν ως "φυτώριο" ...παραγωγής ΕτΔ (Επαγγελματιών της Διαδικασίας). Κι αν είναι υγιή τα ίδια, υγιείς ΕτΔ θα βγάζουν, υπηρέτες της κοινωνίας κι όχι εραστές και απομυζητές της όποιας εξουσίας.
Τους ΕτΔ δεν πρέπει να τους συγχέουμε με τα «επαγγελματικά» στελέχη διαφόρων σημερινών κομμάτων, στελέχη που έχουν ανάγει την κομματική τους θητεία σε βιοπορισμό, που το μέλλον τους είναι συνυφασμένο με το status quo του κόμματος. Ο ρόλος τέτοιων στελεχών είναι κατά κανόνα αρνητικός και τυχόν εξαιρέσεις απλώς επιβεβαιώνουν... Από τον τρόπο με τον οποίο έχουν αναδειχθεί (ή υποδειχθεί, καλλίτερα) απαρτίζουν μιά συντηρητική δύναμη, που ως πρώτο μέλημα έχουν την διατήρηση των κομματικών πραγμάτων «όπως τά βρήκαν» από την οποία διατήρηση εξαρτάται και η δικιά τους υπόσταση.
Οι ΕτΔ στους οποίους αναφερόμαστε είναι κοινωνικά στελέχη, που έχουν εκπαιδευτεί στις δημοκρατικές διαδικασίες μέσα στο κόμμα, και που μπορούν να λειτουργήσουν σε κάθε χώρο, ομάδα, σώμα κλπ αναλόγως των άλλων προσόντων τους (ειδικότητα, ικανότητα, σπουδές κλπ) μεταλαμπαδεύοντας αυτήν ακριβώς την δημοκρατική τους λειτουργία και τις κομματικές θέσεις στα όποια προβλήματα, αλλά παράληλλα λειτουργώντας ως αγωγός των αναγκών και των επιθυμιών της κοινωνίας προς το κόμμα.

Τυπική και τυποποιημένη οργάνωση
Για να λειτουργήσει όμως το κομματικό σύστημα προς όφελος της κοινωνίας και όχι ως μηχανισμός ...πρωθυπουργοποίησης κάποιου, υπουργοποίησης κάποιων άλλων, "τακτοποίησης" κάποιων παρ' άλλων κλπ, θα πρέπει η οργάνωση και η λειτουργία τους να είναι τυπική, τυποποιημένη, η ίδια για όλα (άρα τμήμα του Συντάγματος) και να μην αφήνεται όπως σήμερα -δήθεν ως ελεύθερο δικαίωμα...- στην προαίρεση του εκάστοτε αρχηγού ή κάποιας αρχηγικής ομάδας.
Η δημοκρατική λειτουργία, όπως πολλές φορές έχω τονίσει, ΔΕΝ έχει διαβαθμίσεις ΟΥΤΕ ΑΠΟΧΡΩΣΕΙΣ !
Είναι μία και μοναδική, μια ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ είναι, είτε στον σοσιαλισμό στοχεύει κανείς και την αταξική κοινωνία είτε στον καπιταλισμό και την, δήθεν ελεύθερη, αγορά.
Ο οποιοσδήποτε ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΣΤΟΧΟΣ θα επιτευχθεί με μιά σειρά από αποφάσεις που οδηγούν σ' αυτόν. Η δημοκρατική λειτουργία εξασφαλίζει το ΠΩΣ ΘΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΣΩΣΤΑ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ, άσχετα με το ποιός είναι ο στόχος.
Όταν τό χωνέψουμε καλά αυτό και τό εφαρμόζουμε, παντού και πάντα με επιμέλεια και προσήλωση, τότε μόνον μπορούμε, κατά την γνώμη μου, να απονείμουμε στον εαυτό μας τον επίζηλο χαρακτηρισμό του δημοκρατικού πολίτη.
Ο στόχος, συναγωνιστές, συναγωνίστριες, συναγωνιστάκια μου, μπορεί να αλλάξει κι όλας στην πορεία, αν εκτιμηθεί από την κοινωνία ότι άλλαξαν οι συνθήκες, ότι υπάρχει κάτι καλλίτερο από αυτό που αρχικά είχε τεθεί... Η "δουλειά" μας είναι να εξασφαλίσουμε ότι αυτές οι αλλαγές, οι εκτιμήσεις γίνονται με τη σωστή διαδικασία, την μία και μόνη, την δημοκρατική.

Θερμοκήπια Ιδεών
Φυτώρια, θερμοκήπια... πολύ στην ...φυτολογία τό 'ριξα, όπως ένας φίλος σχολίασε. Από δώ και πέρα λοιπόν θα χρησιμοποιώ την λέξη λίκνο. Τό εγκρίνεις, φίλτατε «Καρφωτέ»;;;
Λίκνα ιδεών πρέπει να γίνουν τα κόμματα, να αξιοποιήσουν το «Όμοιος ομοίω αεί πελάζει», να παράσχουν το πλαίσιο ανταλλαγής απόψεων μεταξύ αυτών των «ομοίων», που ποτέ δεν είναι δά ακριβώς όμοιοι..., έτσι ώστε οι ΣΤΟΧΟΙ που προαναφέραμε να αναπροσαρμόζονται αέναα προς ένα καλλίτερο μέλλον.
Μόνο τότε θα έχουν δικαιώσει την υπαρξή τους τα κόμματα, μόνο τότε θα αιτιολογήσουν την αναγκαιότητά τους, διότι, με δημοκρατικές διαδικασίες, η κοινωνία μπορεί να αναδεικνύει και μόνη της τους ηγέτες της, δεν έχει ανάγκη τα κόμματα, ως μηχανισμούς ανάδειξής τους...

Παρενέργειες: Θεραπεία τωρινών, πρόληψη μελλοντικών
Η αντιμετώπιση των παρενεργειών, που μπορεί να προκύψουν ακόμα και μέσα σε ένα κόμμα που λειτουργεί δημοκρατικά, λόγω παρασπονδιών και ατομικών βλέψεων κάποιων ΕτΔ, πρέπει να προβλεφθεί στο ίδιο το συνταγματικό πλαίσιό τους.
Η συνηθέστερη, που κουβαλάει πίσω της και τις περισσότερες άλλες, είναι ο ...καρεκλοκενταυρισμός των ΕτΔ. Αυτή μπορεί να αντιμετωπιστεί με προκαθορισμένη θητεία και εναλλαγή θέσεων, ρόλων, καθηκόντων. Το επιχείρημα της "πείρας" δεν έχει αξία σε ένα κόμμα (και την κοινωνία ολόκληρη φυσικά) που λειτουργεί δημοκρατικά, διότι αλλοίμονό τους (του κόμματος, της κοινωνίας) αν ΕΝΑΣ και μόνο αποχτά πείρα σε κάθε θέμα.
Το γελοίο, ΝΑΙ ΓΕΛΟΙΟ !!!, φαινόμενο κάποιων ηγετών, ειδικά "αριστερών", που μόνο πεθαίνοντας αφήνουν την καρέκλα, είναι απλώς η καλλίτερη απόδειξη ότι ήταν/είναι ΑΝΑΞΙΟΙ, ΦΙΛΑΥΤΟΙ, ΙΔΙΟΤΕΛΕΙΣ ηγέτες, και ΚΑΘΟΛΟΥ δημοκράτες βέβαια..., αφού η δημιουργία διαδόχων τους δεν ήταν το ΠΡΩΤΟ μέλημά τους.
Άλλες παρενέργειες (ή ασθένειες, αν θέλετε) του κομματικού συστήματος όπως ο παραγοντισμός, ο σεχταρισμός, η κομματική "πίστη" (που συνήθως μασκαρεύεται ως κομματική πειθαρχία) αντιμετωπίζονται με καθιέρωση ελάχιστων επιπέδων εκλογής προσώπων {από τον Γραμματέα "Κ.Ο.Β." έως τον πρόεδρο/γραμματέα του κόμματος}, με την λειτουργία, δημοκρατική πάντα, "τάσεων" μέσα στο κόμμα, με περιοδική/εναλασσόμενη/μερική εκλογή αντιπροσώπων στα διάφορα όργανα κ.ά.. Οι ίδιες δηλαδή μέθοδοι και ρυθμίσεις που προτείνουμε να ισχύουν για κάθε κοινωνική συλλογικότητα.
Θέλω όμως ειδικότερα να αναφερθώ στην διαβόητη -και αντισυνταγματική!- "κομματική πειθαρχία", που ναί μεν ήταν απότοκη, ως "δεδηλωμένη", ως αντίδραση στις παλατιανές συνομωσίες προχουντικά, αλλά καμμία θέση δεν έχει στην δημοκρατία, την αληθινή (και μόνη...) βέβαια, αφού μόνο νόθευση και διαστρέβλωση προκαλεί.
Η υποχρέωση των βουλευτών να ψηφίζουν ως "στρατιωτάκια" τον οποιονδήποτε νόμο συνέλαβε η φαντασία (ή το συμφέρον...) κάποιου υπουργού ή και του ίδιου του πρωθυπουργού, ΚΑΙ αντισυνταγματική είναι ΚΑΙ δυναμιτίζει ακόμα κι αυτήν την ξέπνοη σημερινή μας «δημοκρατία».
Ένα σωρό νόμοι έχουν ψηφιστεί στη βάση της "κομματικής πειθαρχίας" και πλην της άμεσης εξυπηρέτησης κάποιων «ημετέρων» έμειναν μετά αδρανείς, στα "χαρτιά".
Μόνον την στερέωση και μακροημέρευση της «ενός ανδρός αρχής» εξασφαλίζει και καταπολεμείται με την εφαρμογή αναλογικού/προτιμητικού εκλογικού συστήματος και την καθιέρωση 2 Νομοθετικών Σωμάτων ("Γερουσία" και Βουλή, ή "άνω" και "κάτω" Βουλή, τέτοια).