Για μιά αριστερή Αριστερά {V}

5. Φόβος, Βία, Κράτος: Τρία αδέρφια...
Κι η ασφάλεια; Τί ακριβώς είναι;

Οι αρχαίοι ημών, περίπου..., πρόγονοι στην Μυθολογία τους ανέφεραν ότι το Κράτος και η Βία ήταν τα δύο από τα τρία αδέρφια (το τρίτο ήταν ο Φόβος) που κάρφωσαν τον Προμηθέα στον Καύκασο. Και βέβαια η μέχρι τότε εμπειρία {αλλά και δυστυχώς και η μέχρι σήμερα...} δικαιώνει αυτήν την αναφορά. Κι αν στη θέση του Προμηθέα, υπονοήσουμε τη ΓΝΩΣΗ που αυτός πρόσφερε στους ανθρώπους η εικόνα «στρογγυλεύει» μιά χαρά...
Είναι όμως «εκ φύσεως» έτσι; Ή είναι απλώς ένα ακόμα απάνθρωπο ανθρώπινο κατασκεύασμα; Υπάρχει εγγενής λόγος, που το Κράτος δεν μπορεί να σταθεί χωρίς τα αδέρφια του την Βία και τον Φόβο; Ή "απλώς" έτσι τούς βολεύει να πιστεύουμε; ΔΕN υποθέτω ότι υπάρχει κανείς που να μην καταλαβαίνει ποιούς βολεύει η εγκαθίδρυση και διατήρηση μιας τέτοιας αντίληψης.
Δεν είναι ο στόχος μου να παραθέσω μια ηθικολογική πραγματεία. Αναγκαστικά όμως θα αναφέρω, όσο μπορώ συνοπτικότερα, μερικά πράγματα ηθικής φύσης, με στόχο να δείξω ότι «Μπορεί να γίνει κι αλλοιώς» !

Βία και βιασύνη... Μήπως είναι το ίδιο (σχεδόν...) πράγμα;;;
Η φίλη, εύχομαι και συναγωνίστρια, Βάσια μού έδωσε την ιδέα να τό ψάξω κι αυτό.
Βία (καταναγκασμός) και βία (βιασύνη) είναι βέβαια η ίδια λέξη.
Σημαίνουν άραγε κάτι στ' αλήθεια διαφορετικό ή μήπως...
Μήπως η ΔΕΥΤΕΡΗ έννοια είναι μια "καλή" δικαιολογία για την ΠΡΩΤΗ;;; Μήπως είναι το..."alter ego" της;;;
Αυτό φαίνεται καλλίτερα αν σκεφτούμε τα επιρρήματα "βιαστικά" και "βεβιασμένα". Ό,τι γίνεται βιαστικά γίνεται και βεβιασμένα. Ή έτσι το πείτε ή αλλοιώς ο άλλος θα καταλάβει περίπου το ίδιο πράγμα.
Στο "κεφάλαιο" -άχ! αυτή η πάμπλουτη ελληνική γλώσσα...- για τις δημοκρατικές διαδικασίες είχα τονίσει και επαναλάβει αρκετές φορές ότι το πρώτο που επισείουν οι ΕτΔ {θυμίζω: Επαγγελματίες της Διαδικασίας} σε Συνελεύσεις, την Βουλή, κλπ είναι η έλλειψη χρόνου!!! Που 99 φορές στις 100 τήν προκαλούν ή είναι υπεύθυνοι οι ίδιοι. Διότι... αφού δεν έχουμε χρόνο... πρέπει να βιαστούμε!
Και ακριβώς αυτό συμβαίνει... Καταλήγουμε να ...ΒΙΑΣΤΟΥΜΕ ΑΠΟ τους ΕτΔ, που με βάση την "έλλειψη χρόνου", μάς ωθούν να παραβλέψουμε κάποιες δημοκρατικές διαδικασίες(*), ώστε να εκμαιεύσουν τις αποφάσεις που τούς είναι αρεστές, αφού «δεν υπάρχει χρόνος» να ψάξουμε για άλλη λύση κλπ κλπ κλπ
Η μία βία φέρνει την άλλη βία, τον βιασμό, τον εκβιασμό.
Θυμηθείτε το την επόμενη φορά: Όταν ένας ΕτΔ προβάλλει αυτό το επιχείρημα "έλλειψη χρόνου-βιαστική απόφαση" θέλει απλώς να εκβιάσει κάποια απόφαση, ενώ για την έλλειψη χρόνου (ακόμα και πραγματική να είναι) ο ίδιος ευθύνεται που δεν ΠΡΟΒΛΕΨΕ σωστά, άρα τόν στέλνουμε "σπιτάκι του" και αποφασίζουμε νηφάλια.
Ποτέ δεν θά 'μαστε χαμένοι, ειδικά μακροπρόθεσμα. Η δημοκρατία ποτέ δεν πρέπει να βιάζεται! Για να μην ΒΙΑΖΕΤΑΙ !
-----------
(*) Θυμίζω ότι η δημοκρατία ΔΕΝ επιδέχεται ...ποσοστώσεις, δεν μπορεί να έναι λιγότερη ή περισσότερη... Ή είναι ή ΔΕΝ είναι δημοκρατία. Εσείς θυμηθείτε και την γνώμη του Hugo Black... Αναλυτικά στο {2ο} "κεφάλαιο".

Βία και πόνος... Αυτά ΕΙΝΑΙ αδέρφια!
Η βία στη φύση είναι εγγενής, στην γήϊνη φύση τουλάχιστον. Αλλού, δεν ξέρουμε ακόμα. Από τα, εκατοντάδες υποθέτω, παραδείγματα βίας θα παραθέσω μερικά, συνήθη, πασίγνωστα, αλλά και κάποια άλλα που δεν είναι τόσο φανερά.
Πριν όμως θα δώσω τον "απόλυτο ορισμό" της βίας: Βία ασκεί μιά ύπαρξη εναντίον (ή επί) μιάς άλλης, όταν κάνει κάτι που τήν επιρρεάζει, χωρίς να "τήν ρωτήσει".
Καί ως "ύπαρξη" εννοείται κάθε όν που, σε δοσμένες συνθήκες, δρα αυτόνομα, αυτεξούσια. Υπάρξεις μ' αυτή την έννοια είναι τα μικροσωματίδια (quarks, ηλεκτρόνια κλπ), τα άτομα, τα μόρια, οι μικροοργανισμοί, οι ιοί κλπ., τα φυτά, τα ζώα, η Γή, ο Ήλιος, οι Γαλαξίες και όλο το «Σύμπαν» βέβαια.
Πάμε παρακάτω...
Κι ας αρχίσουμε από την ανθρώπινη βία.
- Βία ασκούμε, όταν κόβουμε ένα λουλουδάκι για να τό προσφέρουμε στην καλή μας.
- Βία ασκούμε, όταν παίρνουμε ένα φάρμακο για να σκοτώσουμε κάποια μικρόβια.
- Βία ασκούμε, όταν σμίγουμε οξυγόνο με υδρογόνο για να φτιάξουμε νερό...
- Βία ασκούμε, όταν καίμε το κακόμοιρο το πετρέλαιο για να ζεσταθούμε...
* Και δεν αντέχω να μην "καρφώσω" τους χορτοφάγους, που δεν τρώνε, λέει, κρέας επειδή τρέχει αίμα... Όταν κόβουν ένα σύκο, τρέχει ένα άσπρο κολλώδες υγρό από τη συκιά. Δεν είναι το «αίμα» της συκιάς αυτό;;; Είναι σίγουροι ότι δεν κλαίει η συκιά;;; Επειδή δεν τήν ακούνε;;; Μόνο τα γουρουνάκια που στριγγλίζουν, όταν σφάζονται, ακούνε;;;
Εκάς η υποκρισία κι ο στρουθοκαμηλισμός!
Όχι δεν πάω να σάς "μιθριδατίσω" στην βία. Αλλού τό πάω.
- Βία ασκεί ένα ηλεκτρόνιο, όταν απωθεί το διπλανό του τό ρίχνει πάνω σε ένα πρωτόνιο, και νά 'το, νά 'το! ένα μόριο υδρογόνου! Τέλειωσε η αυθυπαρξία του φουκαριάρικου του ηλεκτρόνιου (και του πρωτόνιου)...
- Βία ασκεί ένας Γαλαξίας, όταν έλκει τον διπλανό του και αγκαλίτσα πέφτουν στην ...παρακεί "μαύρη τρύπα", που τούς καταβροχθίζει στο ...πίτς-φυτίλι.
- Βιαιότατο, λένε οι επιστήμονες Κοσμολόγοι, ότι ήταν το Big Bang! Η "ιδρυτική πράξη" του τωρινού «Σύμπαντος».
* Και δεν είναι βέβαια αντίλογος στα παραπάνω ότι όλα αυτά είναι «φυσικοί νόμοι»... Διότι για το "ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ" είναι οι "φυσικοί νόμοι" μόνο αυθαίρετοι ορισμοί έχουν δοθεί ως τώρα. ΠΟΛΥ ΚΟΝΤΑ στα πράγματα βεβαίως. Αυθαίρετοι όμως!
Κι αφού μάλλον δεν έχουμε σκοπό να πάμε ..."στη ζούγκλα με τον Ταρζάν", νομίζω πως πρέπει να τροποιήσουμε κάπως, να σχετικοποιήσουμε, τον "ορισμό" της βίας: Βία ασκεί μιά ύπαρξη εναντίον (ή επί) μιάς άλλης, όταν κάνει κάτι που τήν επιρρεάζει, χωρίς να τήν ρωτήσει, ενώ, και να την ρωτήσει μπορεί, και να καταλάβει μπορεί, ρωτώντας ή όχι, ότι δεν εγκρίνει, δεν αποδέχεται αυτήν την ενέργεια.
Περιορίζουμε έτσι τον ορισμό στα έλλογα όντα, όμως αυτών οι ενέργειες είναι που μάς ενδιαφέρουν σε μιά κοινωνία.
Κι ας πιάσουμε πρώτα την ...ουρά, το φαγητό: Στόχος μας πρέπει να είναι η παραγωγή συνθετικών τροφών, ώστε να μην χρειάζεται να στερούμε την ύπαρξη από κανένα όν, από όσα θεωρούμε έμβια, για να τραφούμε.
Λέω δηλαδή το ανάλογο προς το ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ πλέον κανένας λόγος ΝΑ ΣΚΟΤΩΝΟΥΜΕ ΖΩΑ, να παίρνουμε τη γούνα τους, για να ζεσταινόμαστε! Τα συνθετικά ρούχα κάνουν αυτήν την δουλειά πολύ καλλίτερα.
Δεν μού ξεφεύγει φυσικά ότι κυρίως για επίδειξη γίνεται η σφαγή, όχι για προστασία από το κρύο... Πιό κάτω, σε άλλο "κεφάλαιο", θ' ασχοληθώ μ' αυτό όμως.
Και άντε πες ότι βρήκαμε πως η... αντιουρομεθανο-αμμωνικαρβονικο-πολυακετυλο-σαλικοξυλικο-βουτυροχλωρι-αιθάνη, μάς καλύπτει όλες τις τροφικές ανάγκες. Δεν χρειάζεται πλέον να σκοτώσουμε, να κόψουμε, να στερήσουμε την ζωή από καμμιά ύπαρξη για να τραφούμε... Το ίδιο πετύχαμε για τα ρούχα, τα σπίτια, τα ταξίδια. Τελειώσαμε με την αυτοσυντήρηση, όπως τήν είπαν κάποιοι σοφοί...
Με τα δέντρα που φυτρώνουν ανεξέλεγκτα και μάς κρύβουν την ορατότητα στις εθνικές, με τους ρινόκερους {τους αληθινούς εννοώ, όχι τους ...έλληνες οδηγούς...} που κυκλοφορούν ασύδοτοι, χωρίς να προσέχουν τα ...σήματα της Τροχαίας, τί θα γίνει;;;
Τί θα κάνουμε εμείς οι αριστεροί, τί θα κάνει η αριστερή Αριστερά στην ...απολύτως ΜΗ βίαιη κοινωνία γι αυτά τα αγκαθερά προβλήματα;;; Εμείς που ΔΕΝ θέλουμε να καταφεύγουμε στις εύκολες (και αντικοινωνικές) λύσεις να κόψουμε δηλαδή τα δέντρα και να σκοτώσουμε τους ρινόκερους;;;
Απλή η απάντηση: Δένουμε έγκαιρα τα κλαδιά των δέντρων για να μην εμποδίζουν την ορατότητα, βάζουμε εμπόδια (π.χ. φράχτες) για να μην σουλατσάρουν οι ρινόκεροι στις εθνικές. Στους άλλους δρόμους, αδερφέ, απλώς δεν τρέχουμε, οπότε ας περνάει και κάνας ρινόκερος, άμα λάχει...
Μιά ...αντιπαροχή είναι όλα! Εμείς περιορίζουμε την ελευθερία μας να κόψουμε και να σκοτώσουμε όσα μάς ενοχλούν, έχοντας αυτήν την δυνατότητα, ως "ανώτερα" όντα, κι αυτών περιορίζονται/κατευθύνονται η ανάπτυξη και οι βόλτες τους.
Τέτοιες λύσεις νομίζω πως μπορούν να βρεθούν απο κοινωνίες που λειτουργούν δημοκρατικά και αντι-βίαια σε κάθε περίπτωση κατ' εμέ. Αν έχετε αμφιβολία, περιγράψτε μια κατάσταση στην οποία σάς φαίνεται υποχρεωτικό το ...κόψιμο, το σκότωμα, να τήν συζητήσουμε.

Τώρα όμως, ΤΩΡΑ, τί θα κάνουμε για τα πιό "χοντρά", τους οπλοφορούντες συμπολίτες μας; Τους νονούς της νύχτας, τους κυνηγούς, τους αστυνόμους αλλά και τον ...οπλοφορούντα λεβέντη Γιακουμάτο;;; Που, πλήν του τελευταίου, επιδίδονται χρόνια πολλά στο ευγενές σπορ του σκοτώματος εαυτών και αλλήλων αλλά και άλλων..., εκούσιου ή ακούσιου από, τόσο εύστοχη συνήθως..., εξοστράκιση των σφαιρών;;;
Μία και μοναδική είναι η ανθρώπινη στάση και... δεν σηκώνω μύγα στο σπαθί μου: Αφοπλισμός όλων. Τελεία και παύλα!
Όποιος νομίζει κάτι διαφορετικό, ας σταματήσει το διάβασμα εδώ. Χάνει το χρόνο του.
Μα είναι 250.000 οι «κυνηγετικές» ψήφοι... Θα τολμήσει κάποιο κόμμα να εφαρμόσει κάτι τέτοιο;;;
Αν δεν τολμήσει, τότε πρέπει εμείς να τολμήσουμε να φτιάξουμε ένα κόμμα που να τό τολμήσει.
Ξανατελεία, ξαναπαύλα.
Και οι Αστυνόμοι; Πως θα επιβάλλουν τον Νόμο, χωρίς όπλα;
Αυτό κι αν δεν είναι κολοσσιαία απάτη...: Η επιβολή εφαρμογής του Νόμου στους μεν απλούς (μή εγκληματίες) πολίτες δεν απαιτεί όπλα, στους δε εγκληματίες δεν φέρνουν αποτέλεσμα. Σιγά που ο τάδε νονός της νύχτας δεν θα σκοτώσει κάποιον, διότι ...οπλοφορούν οι Αστυνόμοι. Αστειότητες.
Στην Αγγλία γιατί ΔΕΝ οπλοφορούν οι «Μπόμπυδες»; Διότι δεν τούς χρειάζονται όπλα. Διότι οι όποιοι εγκληματίες ξέρουν ότι έτσι κι αγγίξουν έστω και ...τρίχα ενός «Μπόμπυ», δεν θα βρουν λύπηση από κανένα δικαστή, δεν θα ξαναδούν το φώς του ήλιου.
Έχουν ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ εκεί.
ΕΔΩ... ΕΔΩ δεν είναι ασφαλισμένα τα αυτοκίνητα της Αστυνομίας... Οι Αστυνόμοι (κι οι ταξιτζήδες...) δεν φορούν ζώνη... Αυτοί που ΚΥΡΙΩΣ έπρεπε να φορούν... Τόσο ΣΟΒΑΡΟ κράτος έχουμε... Και θα αφοπλίσουμε τους Αστυνόμους για να μην αυτοκτονούν, να μην σκοτώνονται τα παιδάκια τους από εκπυρσοκροτήσεις, να μην εκτελούν μικροεγκληματίες με ...αδέσποτες, "εξοστρακισμένες" σφαίρες... Ά! παπαπαπαπαπα....
Αφοπλισμός όλων. Ξαναματατελεία, ξαναματαπαύλα.
Για τους στρατιωτικούς θα τά πούμε στο τέλος, στο κλείσιμο... Για να μην μπλέξουμε εδώ τα εσωτερικά με τα διεθνή.
Aναφέρω τώρα μόνο δύο πράμματα, πολύ ...γαργαλιστικά κατά την άποψή μου, το ένα ως quiz:
1. Ποιός και πότε πρωτοχρησιμοποίησε τον όρο «στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα», προειδοποιώντας τους συμπολίτες του για το ρόλο του;;;
Ο ευρών/η ευρούσα/το ευρόν αμειφθήσεται γενναίως!
2. Η Μαντλίν Όλμπράϊτ για την χρησιμότητα του Στρατού: Αφού τόν έχουμε..., αφού ξοδεύουμε τόσα γι' αυτόν, ας τόν αξιοποιήσουμε!
Τό 'πε η άθλια δημόσια! ΝΑΙ !, τό έχει πεί ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΥΤΟ !

Ενημέρωση/πειθώ ή "βούρδουλας"/εκφοβισμός;;; Το φασιστικό "σύνδρομο Πολύδωρα".
Ο κ. Πολύδωρας έγινε γνωστός γι' αυτό που είπε στις εκλογές του 2004 για τα «δικά μας παιδιά» και "τήν πλήρωσε" με τον αποκλεισμό του από την πρώτη κυβέρνηση Καραμανλή (του ανηψιού)...
Στο ενεργητικό του όμως ο κ. Πολύδωρας, εκτός από τις ...αιμοβόρες ζαρντινιέρες, έχει και το περσυνό, τρομοκρατικό του νομοσχέδιο "μεταρρύθμισης" του Κ.Ο.Κ.: Εκτόξευσε στα ύψη τα πρόστιμα (χωρίς κανένα άλλο ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ μέτρο, π.χ. την πύκνωση και "ανθρωποποίηση" των ελέγχων). Αυτό κι αν δεν ήταν ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ κρατική! Άσε που έβαζε την βάση για να ενταθούν οι προσπάθειες (επιτυχείς ή όχι...) δωροδοκίας των τροχονόμων... «Πάρε τόσα και μη μέ γράφεις, καταστρέφομαι...»
Φυσικά και ΔΕΝ βελτιώθηκε η κυκλοφορία. Ούτε κάν οι δημόσιες εισπράξεις ΔΕΝ αυξήθηκαν: Με τόσο ψηλά πρόστιμα οι τροχονόμοι, άνθρωποι, χαμηλόμισθοι είναι κι αυτοί..., αποφεύγουν να τά επιβάλλουν.
Έτσι το μόνο που "μάς έμεινε" είναι το φασιστικό "σύνδρομο" «ο έλληνας θέλει βούρδουλα». Τρίχες κατσαρές. Πειθώ θέλει... Με το ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ όμως πειθώ... Όχι απλώς μπλά-μπλά...
Όχι να επιδεικνύεται ο Βουλγαράκης με την μηχανή του ΧΩΡΙΣ ΚΡΑΝΟΣ και τα πάμπολλα κρατικά, στρατιωτικά αυτοκίνητα να παραβιάζουν ΜΟΝΙΜΑ τις λεωφορειολωρίδες!
Το ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ είναι δύσκολο, δυσάρεστο γι' αυτούς! Ενώ την ΒΙΑ, την κατατρομοκράτηση των πολιτών, τήν έχουν πανεύκολη!
Ανόητοι, γελοίοι, φασίστες "Αργείοι"...
Ας μην ξεχάσουμε, συνέλληνες, τον κ. Πολύδωρα και την νοοτροπία του διότι... «Όποιος λαός ξεχνά την ιστορία του θα αναγκαστεί να την ξαναζήσει...»

Μιά «άλλη» μέθοδος εφαρμογής του Νόμου: Γιατί δεν υπάρχουν διαφημιστικές πινακίδες στα δέντρα, στους τοίχους, των δρόμων της Ηπείρου (ΜΟΝΟΝ!!! από όσο έχω αντιληφθεί, πολυταξειδεύοντας).
Η πρώτη εξαγγελία που είχε κάνει Αντώνης Τρίτσης ως ΥΠΕΧΩΔΕ ήταν το ξήλωμα των διαφημιστικών πινακίδων από τους δρόμους.
Νόμος προϋπήρχε (αποσπούν την προσοχή των οδηγών, είναι πρόξενοι δυστυχημάτων) αλλά ...απλώς δεν εφαρμόζονταν...
Η αποτυχία του Α. Τρ. ήταν πλήρης: Δεν έγινε τίποτα! Είτε πρόσκρουσε σε συμφέροντα, είτε σε ανικανότητα των υπηρεσιών, είτε στο κόστος ξηλώματος. Μπορεί και σε όλα μαζί, δεν τό 'χω ερευνήσει. Πάντως το αποτέλεσμα ήταν ένα στρογγυλό μηδενικό. Ο νόμος ΔΕΝ εφαρμόστηκε πανελλήνια ούτε επί Τρίτση. Μην με περάσετε για ...αντιτριτσικό! Έκανε έργο ο Αντώνης. Όχι όμως αυτό.
Την ίδια περίοδο, προϊστάμενος της 3ης Δ.Ε.Κ.Ε. Ηπείρου ήταν ο Γιώργος Μπασάς, ένας καθόλου ...σοσιαλιστής Μηχανικός. Μπελαλήδικη η υπηρεσία αυτή (συντήρηση οδικών δικτύων, αποχιονισμός τέτοια... όλη η γκρίνια ...«δεν υπάρχει κράτος...» απάνω τους πέφτει...) Και δεν έχει "γωνίες" για δωροληψία... Προφανώς δεν τήν ήθελε κανένας κλαδικάριος...
Δεξιός-ξεδεξιός ο Γιώργος Μπασάς ήθελε {πειράζει κανέναν αυτό;;;} να κάνει τη δουλειά του. Κι αποδείχτηκε ότι ΗΞΕΡΕ να τήν κάνει καλά!
Μέσα σε άλλα (δεν θα κάνω εδώ το εγκώμιό του...) έκανε το εξής απλό: Έδωσε εντολή στα συνεργεία της υπηρεσίας {που έκλειναν λακκούβες, έκαναν τις διαγραμμίσεις, κλάδευαν θάμνους και γενικά τριγυρνούσαν και φρόντιζαν τις εθνικές οδούς της περιοχής} ΝΑ ΞΗΛΩΝΟΥΝ ΑΜΕΣΩΣ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΠΙΝΑΚΙΔΕΣ σε δέντρα, παρόδιους τοίχους, φράχτες κλπ.
Ούτε πρόστιμα (που τά προβλέπει ο νόμος - ΑΚΟΜΑ ΤΩΡΑ ΙΣΧΥΕΙ !) χρειάστηκε να επιβάλει, ούτε τίποτα. Μόνο ξήλωμα! ΑΜΕΣΟ ξήλωμα! Και πολύ γρήγορα, οι όποιοι ενδιαφερόμενοι να διαφημιστούν, κατάλαβαν ότι ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΣΥΜΦΕΡΕΙ αυτό το είδος διαφήμισης... Ο Γιώργος Μπασάς, ως ...μή σοσιαλιστής, αξιοποίησε τους νόμους της "ελεύθερης" αγοράς...
Δεν τού χρειάστηκε καθόλου βία για να εφαρμοστεί ο νόμος...
{Την μέθοδο του Γιώργου Μπασά τήν υπέστην και εγώ ο ίδιος... Χάσαμε, σε 2 μέρες μέσα!, καμμιά 50ριά διαφημιστικές πινακίδες καρφωμένες στα δέντρα στα γιαννιώτικα "Πλατανάκια" -Τετάρτη απόγευμα τις καρφώσαμε, Σάββατο το πρωί δεν υπήρχε ίχνος τους! Αμ! δεν τό ξανακάναμε!- Και μην μέ βαρέσετε: Ξομολογημένη αμαρτία, δεν είναι (πιά) αμαρτία...}
Νά 'σαι καλά, συνάδελφε!

Υπάρχει όμως και ένα άλλο είδος βίας, προς την οποία ρέπουμε. Η βία που γεννιέται από την διάθεση ιδιο-κτησίας.
Η βία που γεννιέται από εκείνο το αίσθημα ανασφάλειας, η οποία αναπτύσσεται όταν ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ κάτι, ή απλώς φοβόμαστε ότι ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ, αν και όταν τό χρειαστούμε. Το αίσθημα ανασφάλειας που αναπτύσσεται τα μέγιστα, όσο ελαχιστοποιείται η κοινωνική αλληλεγγύη.
Τά έχει πεί «μιά χαρούλα» ο Μαρξ κι άλλοι αυτά, αλλά ας τά δουμε κι εμείς συνοπτικά.
Η ιδιοκτησία ξεκίνησε από ...τις πέτρες και τα ξύλα. Ο πρωτόγονος έμαθε σιγά-σιγά να ξεχωρίζει ποιές πέτρες (σε σχήμα και βάρος), ποιά κλαδιά (σε σχήμα, βάρος, αντοχή) ήταν καταλληλότερα για το κυνήγι. Αργότερα ποιά ήταν τα "εργαλεία" με τα οποία όργωνε καλλίτερα τα χωράφια. Παράλληλα ποιά ήταν τα ασφαλέστερα καταφύγιά του.
Από εκεί ξεκίνησε και εμπεδώθηκε το αίσθημα ιδιοκτησίας: Ήταν ένα "φάρμακο" ενάντια στις φοβίες του ότι δεν θα πετύχει το κυνήγι ή η καλλιέργεια, ή μήπως χάσει το ασφαλές ενδιαίτημά του.
Η ιδιοκτησία είναι ...γέννημα-θρέμμα της ανασφάλειάς μας: Αν νοιώθουμε ασφαλείς για την πορεία μας, ως μέλη μιας κοινωνίας που θα φροντίσει για μάς, αν δεν πάει καλά το ...κυνήγι μας, δεν έχουμε κανένα απολύτως λόγο να θέλουμε να έχουμε ΔΙΚΑ μας κάποια πράμματα.
Των οποίων η υπεράσπιση βέβαια από άρπαγες συνεπάγεται βία, έστω και υπό την μορφή της άμυνας...
Μην τό πάρετε για ευφυολόγημα, σκεφτείτε το: Άμα δεν έχεις τίποτα ΔΙΚΟ ΣΟΥ να σού αρπάξουν, δεν έχεις και τίποτα να φοβάσαι.
Και κάπως πιό "προσαρμοσμένο" στα σημερινά: Αν ΟΛΟΙ έχουμε ΔΙΚΑ ΜΑΣ μόνο τα στοιχειώδη κι όλα τα άλλα είναι κοινόχρηστα, ποιός θα θέλει ν' αρπάξει τί και γιατί;;; Ιδιοκτησιακή βία, τέλος.
Αναπροσδιορίζοντας τις αξίες της ζωής στο «είναι» και όχι στο «έχειν», όταν το «έχειν» πάψει να είναι γιατρικό για την ανασφάλειά μας, με κύρια μέθοδο την ΕΠΙΔΕΙΞΗ του, τότε δεν μάς χρειάζονται "ιδιόκτητα" πράμματα.
Τότε τα όσα "ιδιόκτητα" θα θέλουμε να έχουμε εμείς, μπορεί να τα έχει εξίσου και οποιοσδήποτε άλλος. ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΠΑΡΚΕΙΣ ΕΤΣΙ ΟΙ ΠΟΡΟΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΓΙΑ ΚΑΜΠΟΣΑ ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΑΚΟΜΑ...

Μασκαρεμένη βία: Τα κατοικίδια ζώα "συντροφιάς"...
Αλλά και τα ζώα στα τσίρκα, "εκπαιδευμένα" με πόνο, ΠΟΛΥ πόνο!(*) είναι, και στους "Zoo", «ζωολογικούς κήπους»(**).
Οι οποίοι πλέον είναι περιττοί με την τόση ανάπτυξη των "ντοκυμαντέρ" της TV...
Και τα κατοικίδια ζώα "συντροφιάς", τά ...ρωτήσαμε ποτέ, αν θέλουν τη συντροφιά μας;;; ΣΤΕΙΡΩΜΕΝΑ συνήθως, με περιλαίμια, λουριά, αλυσσίδες, τρώγοντας "πλαστικές" τροφές και ...κλεισμένα στο διαμέρισμα;;;
Περνάν καλά, θα σκεφτείτε... Όσο καλά περνούσαν και οι ευνούχοι και οι οδαλίσκες στα χαρέμια, θα αντιλέξω... Τρώγαν, πίναν και χορεύαν... Υπέροχη ζωή... Ούτε δουλειά, ούτε τίποτα! Ά! ναι... Απολάμβαναν και το "άλλο", όποτε ορέγονταν ο χαλίφης...
Γιάαααααααααα να συνέλθουμε λίγο, εμείς τα "τέλεια", τα υπέρτερα όντα του πλανήτη... Να βρούμε ΟΜΟΙΟΥΣ μας για συντροφιά, όχι να σκλαβώνουμε και να βασανίζουμε τα ανυπεράσπιστα ζώα, από ψυχοπονιά, δήθεν!
--------
(*) Από εκεί ήρθε η έκφραση για την ...μέθοδο «του μαστίγιου και του καρότου».
(**) Από μελέτες στους "Zoo" πρόκυψε ο όρος "οικο-λογία": Ξεκίνησε ως μελέτη της συμπεριφοράς των ζώων στον "οίκο" τους και μακρυά απ' αυτόν, στην αιχμαλωσία των "Zoo". Μετά γενικεύτηκε ως όρος.

Πάμε παρακάτω...

Τί ακριβώς είναι (και τί θά 'πρεπε να είναι) ένα κράτος;
Πολιτική Κοινότητα σχηματίζεται, όπως έγραφε ο Χόμπς το 1650, όταν τα μέλη μιάς κάποιας ομάδας αναθέτουν σε μερικούς δικούς τους το καθήκον να δημιουργήσουν και να εφαρμόσουν στο σύνολο της ομάδας κανόνες "μη ...ανθρωποφαγικής", για να τό πούμε «στρογγυλά», συνύπαρξης, εκχωρούν δηλαδή μέρος από τα "φυσικά" τους δικαιώματα, προκειμένου να απολαύσουν ζωή χωρίς εξοντωτικούς ανταγωνισμούς, βασισμένους κύρια στις φοβίες τους έναντι των υπόλοιπων, στην αυτοσυντήρησή τους.
Έτσι δημιουργείται ένα «σωστό κράτος».
Τα παλιότερα όμως κράτη, αλλά και τα σημερινά, καθόλου έτσι δεν δημιουργήθηκαν: Αρχηγικά μορφώματα ήταν αρχικά, ολιγαρχικά αργότερα κι ως σήμερα...
Σκεφτείτε απλώς τα πιό "φρέσκα" κοντινά μας: Την FYROM και τώρα το ...«πάει να γίνει» Αλβανοκόσσοβο.
Άρα η πορεία μας τώρα, αφού ΔΕΝ γίνεται να γυρίσουμε πίσω για ...παρθενογένεση «σωστού κράτους», πρέπει να είναι η απάλειψη της ολιγαρχικής διακυβέρνησης στα υπάρχοντα κράτη και ο, κατά τα αναφερόμενα στο "κεφάλαιο" αποκέντρωση, σχηματισμός διαδοχικών «κύκλων» αρμοδιοτήτων και αποφάσεων, μέχρι το σύνολο των ανθρώπων επί γής.
Και μιά μόνο αρχή χρειάζεται να ακολουθούν όλοι αυτοί οι κύκλοι "εξουσίας", όταν θα σχηματίζουν τους επι μέρους νόμους που θα διέπουν την ομάδα που τους απαρτίζει: Την επονομασθείσα «χρυσούς κανών»: Ό σύ μισείς, ετέρω μή ποιήσεις.
Που, πιό πραχτικά, σε άλλου είδους αποφάσεις είναι το: «Ο ένας μοιράζει, ο άλλος διαλέγει».
Απλοί, εφαρμόσιμοι, ανθρωπιστικοί κανόνες θα προκύψουν. Και καμμία ανάγκη βίας... Είτε για το ...πετρέλαιο της πολυκατοικίας πρόκειται, είτε για το ...Ασφαλιστικό. Σκεφτείτε το. Δεν θα επεκταθώ άλλο.
Ο «Χρυσούς Κανών» είναι το αντίπαλο δέος του κράτους. Όσο περισσότερο τόν ακολουθούμε, τόσο λιγότερο -έως καθόλου!- κράτος βίας, βίαιας επιβολής των νόμων μάς χρειάζεται...
Μεταβατικά, θα πεί όμως κάποιος, δεν θ' αποφύγουμμε την κρατική βία: Είναι η μόνη "νόμιμη"... Τί είδους όμως και με ποιό στόχο;;;
Για να προστατεύσει το λαό από τυχόν υπερβάσεις εξουσίας ή μήπως τους κατέχοντες την εξουσία από τον λαό;;; Κατά το "πρότυπο Σημίτη" με τα ΜΑΤ να δέρνουν διαμαρτυρόμενους γεροσυνταξιούχους προ του μεγάρου Μαξίμου;;;
Έτσι για να αναφέρω την πιό χτυπητή (αλλά όχι χειρότερη από κάποιες απόψεις...) περίπτωση άσκησης κρατικής βίας.
Η δημοκρατία θα βρεί και τις μεταβατικές μεθόδους, δεν πρέπει να ανησυχούμε.
Το ότι ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ δημοκρατία αλλά ολιγαρχία πρέπει να μάς ανησυχεί και να μάς δραστηριοποιεί...

Αδύναμο Κράτος, Δυνατή Κοινωνία. Ώ! Τί ευτυχία...
Αυτή είναι η κατάληξη των σκέψεων αυτού του άρθρου. Ως Κράτος σ' αυτή την περίπτωση ΔΕΝ εννοώ την κυβέρνηση ή το όποιο διοικητικό, διαχειριστικό κοινωνικό σχήμα αλλά το πλέγμα εκείνο των Νόμων και των οργάνων εφαρμογής/επιβολής/ελέγχου τήρησής τους.
Όταν οι Νόμοι είναι πολλοί και πολύ "σφιχτοί", λεπτομερείς, τότε σημαίνει ότι η κοινωνία ΔΕΝ είναι ικανή να αυτορρυθμίζεται, άρα χρειάζεται και πολλούς αστυνόμους/δικαστές.
Σε μιά κοινωνία όμως ισχυρή, δεν χρειάζονται ούτε λεπτομερείς νόμοι ούτε πολλά όργανα εφαρμογής τους.