Με τόσα κουμμούνια πλέον στην Ελλάδα θά 'χουμε τουλάχιστον αρκετά σαπούνια {εντός ή εκτός ευρού...}

Απ' τη φωτογραφία του www.tvxs.gr
απόσπασα μόνον την κεφαλήν
της ξανθιάς(*) κυρίας,
διότι ως σώμα, ολόκληρη,
είναι πολύ σέξυ και...
δεν τό αντέχω στην ηλικία μου.

- - - - - - - - - - - - - - - - -

(*) σιγά που θα απόφευγα την ρατσιστική αιχμή...
Είμαι καλός μαθητής του ..."Μαυροτρύπα" εγώ!!!

Μά, ρε παιδιά, φασιστική είναι η όλη σύλληψη - τέλεση των «ολυμπιακών» ΝΤΟΠαγώνων, όλου του πρωτα(θ)λητισμού..., το "αστειάκι" της Βούλας σάς μάρανε;;;
Ο όλος τζερτζελές έγινε για να κρύψουν εκείνον, τον ΜΕΓΑΛΟ, εκφασισμό...
Και... μην το χαλάμε: Για τον πρωτα(θ)λητισμό μιλάμε όχι για τον αθλητισμό.
Που είναι βέβαια εντελώς άλλο πράμμα!
Ο αθλητισμός είναι υγεία, είναι χαρά της ζωής!
Ο πρωτα(θ)λητισμός είναι φασιστική πρακτική στη βάση της "πρωτιάς", της ανωτερότητας του ισχυρότερου, του πιό «καπάτσου» εντέλει...
και  της εκμετάλλευσης βέβαια των πιό αδύναμων που είναι «από κάτω» του...
Από τα πολύ μικράτα μας μάς ενσταλάζουν αυτήν την αντίληψη της "πρωτιάς". Και δυστυχώς πολλοί γονείς, γαλουχημένοι ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, πέφτουν στην παγίδα και σπρώχνουν κι αυτοί τα παιδιά τους στην ίδια κατεύθυνση.
Η αιτιολόγηση «εύκολη»: Αν δεν έχει έναν ελκτικό πόλο το παιδί, αν δεν έχει την "πρωτιά" ως στόχο, δεν θα καταβάλει την ανάλογη προσπάθεια.
Και βλακώδης βέβαια: Τόσο η άσκηση, όσο και η μάθηση είναι παιχνίδι για το παιδί. Δεν χρειάζεται να το βάλουμε στο "λούκι" της πρωτιάς... Δεν χρειάζεται να του βάλουμε στην πλάτη μια βέργα με κρέας στην άκρη {όπως κάνουν στη Σιβηρία στα ελκυθροφόρα σκυλιά} για να τρέχει, αέναα και σισσύφεια, να το πιάσει...
Βλακώδης κι από άλλη άποψη, από την ωφελιμιστική: Οι πρώτοι κάθε φορά είναι ελάχιστοι... ΕΝΑΣ μόνο σε κάθε τομέα, σε κάθε πεδίο... Άρα το συντριπτικά πιθανότερο είναι η απογοήτευση των παιδιών με όλα τα κακά της παρά η χαρά {και το όποιο κέρδος} της «νίκης». Ας το σκεφτούν αυτό κάποιοι γονείς, κάποιοι δάσκαλοι που αγαπούν τα παιδιά.
ΑΝΑΚΑΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ
@ «Ουκ εά με καθεύδειν το του -τάδε...- τρόπαιον». Για τον Μιλτιάδη λένε ότι τό 'λεγε ο Θεμιστοκλής και το τρόπαιο ήταν η νίκη στον Μαραθώνα, όχι βραβείο σε κάποιους Ολυμπιακούς... Δεν μπορούσε να κοιμηθεί ο άνθρωπος... «Κολλάει» όμως κι εδώ, αν σκεφτείτε την αφοσίωση στον στόχο, την σπατάλη ζωής, τις εξαντλητικές προπονήσεις, τον "επαγγελματισμό" των αθλητών που προορίζονται να «σπάσουν» ρεκόρ, να διακριθούν σε πρωταθλήματα.
@ Από το «οδηγεί την κούρσα του μαραθώνιου» στον führer. Αποκαλυπτική η φρασεολογία. Διότι η "κούρσα" δεν είναι κάνα αυτοκίνητο... Η ομάδα των συναθλητών είναι. Και δεν την «οδηγεί» βέβαια ο πρώτος... Δεν δείχνει τον δρόμο... Κι όμως ταυτίζεται φραστικά με το ...ίνδαλμα των χρυσαυγιτών...
@ Ο διαχωρισμός των φύλων. Δεν ξέρω αν τό 'χει πιάσει έτσι κάποια γυναικεία οργάνωση. Ο διαχωρισμός των αγωνισμάτων συντηρεί τον μύθο περί "ασθενούς" φύλου. Οι αθλήτριες, του «ανατολικού» λεγόμενου παλιότερα μπλοκ, το είχαν δεί αλλοιώς όμως. Κυρίως στα αθλήματα που απαιτούν μυϊκή δύναμη και στιβαρότητα, σφαίρα π.χ. Με κατάλληλη δίαιτα και προπόνηση μετατρέπονταν σε ...αντρογυναίκες.
@ Το ανάλογο όμως παρατηρείται και στους άντρες. Είναι αρραγής η σχέση της σωματικής διάπλασης και κάποιων αθλημάτων. Θυμάστε κάναν κοντό αθλητή να κερδίζει το άλμα εις ύψος;;; Ή κάναν μικρόσωμο την σφαίρα;;; Στην άρση βαρών τουλάχιστον υπάρχουν κατηγορίες σωματικού βάρους... Μήπως το ίδιο έπρεπε να γίνει και σε άλλα αθλήματα;;; Π.χ. σφαίρες διαφορετικού βάρους κατά κατηγορίες βάρους σώματος;;;
@ Στην αρχαία εποχή είχε νόημα να τρέχει κανείς πιό γρήγορα ή να πετάει το ακόντιο μακρύτερα... Για τους πολέμους, κατ' εξοχή "σώμα προς σώμα" τότε, χωρίς μηχανές(*). Τώρα τί νόημα έχουν τα, εξωανθρώπινα πλέον και εντελώς άχρηστα, «ρεκόρ»; Άσε που μερικά είναι και τελείως ηλίθια... Τί αξία έχει ένα εκατοστό του δευτερολέπτου;;; Ή ένα ...δισεκατομμυριοστό αργότερα, όταν τελειοποιηθούν οι συσκευές μέτρησης;;; Κι όμως πολλά «ρεκόρ» έτσι δημιουργούνται... Πάντοτε μέσω της "πρωτιάς"... Έτρεξες τα 100μ κατά ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου λιγότερο;;; Είσαι ο "πρώτος"... Παίρνεις το «χρυσό»... Έσπασες το ρεκόρ...
@ Ρεκόρ σε απίθανα «αθλήματα»... Κάποιες φορές αδρά πληρωμένα στην διεθνή «ολυμπιακή» επιτροπή... Κάτι πολλά εκατομμύρια δολλάρια είχε δώσει η Κορέα για να περιληφθεί ένα είδος πάλης στα «ολυμπιακά» αθλήματα. Δεν αστειεύονται οι -υποτίθεται ανιδιοτελείς...- «αθάνατοι». Πιάστηκαν μάλιστα και δωροδοκημένοι κάποιοι απ' αυτούς πριν κάτι χρόνια... Όχι που ήταν οι μόνοι... «Είναι πολλά τα λεφτά, Γιώργο»... Απλώς αυτοί πιάστηκαν...
Και δεν ξεχνώ και τον ολυμπιονίκη Κώτσο-βασιλιά... Για τον οποίο είχε «κατασκευαστεί» ειδική κατηγορία αγωνίσματος με ειδικό ιστιοφόρο σκάφος για να πάρει ένα "χρυσό" κι αυτός...
@ Όλοι-όλες ντοπαρισμένοι είναι. Κάποιοι με νόμιμα χημικά. Ως «βελτιωτικά διατροφής» τα μασκαρεύουν... Τρομερά πράμματα είχαν αποκαλυφθεί σε μιά παλιότερη εκπομπή της ΕΡΤ-3, στην οποία συμμετείχαν αθλητές, ολυμπιονίκες και μή, προπονητές, καθηγητές Σωματικής Αγωγής, γονείς ελπιδοφόρων νέων αθλητών κ.ά. Θυμάμαι μιά κυρία, μια ολυμπιονίκη, που είχε δηλώσει καθαρά και ξάστερα ότι «δεν σπάς ρεκόρ χωρίς ντόπα».

Επισκεφτείτε το "παρατηρητικό" : http://atrefs.blogspot.gr/2008/04/blog-post.html.

@ Κεντέρης - Θάνου αλλά και το "team" Iακώβου... Πικρές ιστορίες. Αλλά τόσο αποκαλυπτικές και διδακτικές... ώστε το κυρίαρχο σύστημα φενακισμού τις έστειλε να ξεχαστούν στο ...χρονοντούλαπο της Ιστορίας...
Και μάς ήρθε ως "ταμπλάς" ο αποκλεισμός του Χονδροκούκη...
Το ..."ρεζουμέ"
Εργαλεία διαφήμισης και πλουτισμού μερικών είναι οι ολυμπιακοί ΝΤΟΠαγώνες και όλα τα άλλα "πρωταθλήματα". Κάτι λίγο λίγων αθλητών, προπονητών κλπ και κάτι πολύ των εταιρειών αθλητικών ειδών, εταιρειών φαρμάκων και «βελτιωτικών διατροφής» (λέγε με: ντόπας), των ..."αθανάτων" και των μεγαλοπαραγόντων, και βέβαια της show-business.
Αυτό και μόνον είναι η άμεση, η ορατή λειτουργία τους. Η αφανής, ως πολύ καλά μασκαρεμένη, είναι η συντήρηση και ενίσχυση της τόσο βολικής στους άρχοντες (με την βασική σημασία της λέξης: εξουσιαστές) ιδέας του ανταγωνισμού ως «φυσικού» νόμου, ως απότοκου του ένστικτου αυτοσυντήρησης.
Είναι βέβαια διαπιστωμένο αυτό από τον Δαρβίνο και τους συνεχιστές του έργου του επιστήμονες. Για τα φυτά και ζώα της ζούγκλας όμως, όχι για την κοινωνία ΕΛΛΟΓΩΝ όντων, όπως οι άνθρωποι.
Εκεί είναι το ..."κουμπί". Θα επαναλάβω τον μόνιμο επίτιτλο ετούτου του μπλογκ:

«Ο άνθρωπος απόχτησε μυαλό

για να ανατρέψει τους νόμους της ζούγκλας,

όχι για να τους εφαρμόσει».

Κι η ανθρώπινη κοινωνία πρέπει κάποτε να ...«ανακαλύψει» ότι η αυτοσυντήρηση των έλλογων οδηγεί στον ΣΥΝ-ΑΓΩΝΙΣΜΟ, στην κοινή, την συντονισμένη, την συνεργατική προσπάθεια για αξιοπρεπή συν-διαβίωση, όχι στον εξοντωτικό ανταγωνισμό της ζούγκλας, στην επικράτηση του ισχυρότερου με αφανισμό των υπόλοιπων, στο «ο θάνατός σου η ζωή μου».
Καθόλου βολική όμως δεν είναι μια τέτοια «ανακάλυψη» στους άρχοντες-εκμεταλλευτές μας. Και ένα από τα βασικότερα εργαλεία αποτροπής της είναι τα ποικίλα «πρωταθλήματα» και οι α(θ)λητικοι ντοπαγώνες.
Τα ζώα στη ζούγκλα κάνουν κάποιες ομαδικές προσπάθειες, όπως οι μέλισσες, τα μυρμήγκια κ.ά. ή «συνεταιρικό» κυνήγι θηραμάτων. Κανόνας όμως είναι η ατομική προσπάθεια επιβίωσης.
Και στα πρωταθλήματα υπάρχουν κάποια συλλογικά αγωνίσματα όπως π.χ. η σκυταλοδρομία, η ιστιοπλοΐα, τα παιχνίδια της μπάλας. Κανόνας όμως είναι η ατομική προσπάθεια. Η καλλιέργεια της ατομικότητας είναι μία παράπλευρη αλλά βασική μέθοδος εκμετάλλευσης. Είναι εφαρμογή του διαβόητου "διαίρει και βασίλευε". Φοβούνται την κοινωνία, την ομαδική συνείδηση, την συνεργασία οι άρχοντες. Και μάς ωθούν προς τον ατομισμό.
Μην πω: ΑΥΤΗΝ ΜΟΝΟΝ φοβούνται... Και παλεύουν με νύχια και με δόντια να συντηρήσουν την αντίληψη ότι μόνον με ατομική βόλεψη θα επιβιώσουμε.
Φασισμός δεν είναι (μόνον...) τα κρεματόρια, φίλοι και φίλες μου. Φασισμός είναι κυρίως η γκρίζα, έως και κατάμαυρη πιά, καθημερινότητα του ανηλεούς ανταγωνισμού που μάς έχουν επιβάλει οι άρχοντες-εκμεταλλευτές. Και κάποιες δήθεν αντιφασιστικές "κορώνες" ή πράξεις των λακέδων τους μόνο ως στάχτη στα μάτια μας μάς τις εκτοξεύουν.

- - - - - - - - - - - -

(*) Ενδιαφέρουσα είναι η άποψη ότι κατά την διάρκεια των αρχαίων ολυμπιακών αγώνων σταματούσαν οι εχθροπραξίες, έκαναν ολιγοήμερη εκεχειρία οι τυχόν αντιμαχόμενοι. Πλασσάρεται ως πνεύμα ειρήνης αλλά... πάπαλα.

- Και να σταματούσαν πράγματι, ξανάρχιζαν αμέσως μετά.

- Δίνονταν ευκαιρία στους πολέμαρχους να δουν αν η -τόσο συμφέρουσα γι' αυτούς- λειτουργία του πρωταθλητισμού, του ανταγωνισμού, δούλευε καλά.