Άλαλος κι εγώ μπροστά σ' αυτό το απίθανο μπάχαλο ανευθυνότητας(*), προχειρότητας, ιδιοτέλειας, που αναδεικνύεται ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ που κάτι κακό μάς συμβαίνει (το οποίο συνήθως το έχουμε προκαλέσει οι ίδιοι, άμεσα ή έμμεσα...) απλώς παραθέτω ένα ποίημα (ή "ποίημα", σίγουρα όμως πόνημα!) της νεο-blog-ίστριας "καραμούζας", που θα την βρείτε ως:
Άρρητα ρήματα...
http://arritarimata.blogspot.com
ΚΟΛΑΣΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΙΜΩΡΙΑ
Η Κόλαση. Ολοζώντανη
του Δάντη η φαντασία,
πραγματική, χειρότερη.
Έργο μας!!! Τιμωρία.
Η τιμωρία, η κόλαση
της απρονοησίας,
κράτος τό λεν ή άτομο,
ίδιας αλαζονίας.
Ίδιας ανικανότητας,
ίδιας αδιαφορίας
για το κοινό συμφέρον μας
κι αυτήν την ύπαρξή μας.
Κοντόθωροι, ανεύθυνοι,
ταγοί και "λαουτζίκος",
ζούμε τώρα την κόλαση
τού να μην έχουμ' ήθος.
Ζούμε την τιμωρία μας
νά 'χουμε τη "μαγκιά" μας
για το συμφεροντάκι μας
κι όχι για τα παιδιά μας.
Τo «τζιπ» μας, η επίδειξη,
η καλοπέρασή μας
«εν τω πολλώ ή εν σμικρώ»,
η έγνοια η δική μας.
Τα "πάντσερ", "εφδεκάξη" μας
του φόβου αντιμισθία,
κι ούτε δραχμή για "καναντέρ",
για ...άχρηστα εργαλεία.
Η βίλλα, η πισίνα μας,
"καλύβι" κι αποθήκη,
αλλά τα χόρτα τα ξερά...
Άσε τώρα, βαριέμαι.
Καμμιά σκέψη για "αύριο",
για το κοινό καλό μας,
μόνο πώς να βολέψουμε
τον όποιο εαυτό μας.
«Ώχ! αδερφέ» το "μότο" μας
«Άσε μας τώρα, φίλε,
ΕΓΩ καλά τά βόλεψα,
τσιμέντο, στάχτη γίνε!»
Ο Προμηθέας τη φωτιά
έφερε για καλό μας
κι εμείς, οι ευηθέστατοι,
τήν κάναμε εχθρό μας...
[Άτεχνο πόνημα. Συγχωρέστε με. Προϊόν άμεσης ανάγκης ήταν όμως.
Της ανάγκης να "ξεφορτώσω" λίγο τη θλίψη, την απόγνωση, που μού σφίγγουν την καρδιά.]
Έτσι κλείνoυν το «post» τα "άρρητα ρήματα"...
Άλαλος εγώ.
αγάπη - αφοπλισμός - ειρήνη
Ναπολέων
(*) π.χ. Άκουσα δημοσιογράφο (έτσι δήλωνε...) ενός καναλιού να επιτιμά ΕΝΤΟΝΑ τον εκπρόσωπο της Πυροσβεστικής γιατί ανάφερε τα ονόματα των νομών που καίγονται κατ' ΑΛΦΑΒΗΤΙΚΗ σειρά κι όχι κατά σειρά ...ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΗΤΑΣ της πυρκαγιάς.
Μιλάμε για την ΑΠΟΛΥΤΗ ηλιθιότητα δηλαδή!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Πριν από 6 χρόνια
6 σχόλια:
Άκου τώρα συνειρμός από το ποίημα του/της καραμούζας: Ξεκίνησα να γράψω ότι
"οι βιαιοπραγούντες/σες κατά της φύσης" και οι "βιαιοπραγούντες/σες κατά της τέχνης" κείνται στον εσωτερικό (εντελώς, όμως) κύκλο (συνωστισμός θα έχει πλακώσει σ' αυτόν τον εσωτερικό κύκλο, τώρα που το σκέφτομαι?) του 7ου επιπέδου της κολάσεως του Δάντη (μα να μη μπορώ να γλυτώσω από την ποίηση, τι κακό!) Και ξαφνικά (άνοιξα και το βιβλίο του 2002 σε μετάφραση του Ριζιώτη, για να βεβαιωθώ) τι θυμάμαι ? ποιοι άλλοι, είναι μαζί? Εδώ είναι το ωραίο: "Οι βιαιοπραγήσαντες κατά του Θεού" δλδ οι "βλάσφημοι/ες"
Και τι συνειδητοποιώ (κάνα πεντάρι χρόνια μετά την πρώτη ανάγνωση του κειμένου) το οποίο δεν μπορώ να μην το μοιραστώ μαζί σου (και είμαι σίγουρη ότι θα το δει κι ο/η καραμούζα)???? Ότι αυτοί οι αμαρτωλοί υπόκεινται στην ίδια τιμωρία επειδή για τον Δάντη (χρόοοονια μπροστά, μιλάμε, ο τύπος απ' την εποχή του...) συμπίπτει ο Θεός, η φύση και η τέχνη!!!!
Αγαπητέ Ναπολέων
Η θλίψη,η ευαισθησία ,για ολα οσα "βλασφημα" στο Δίκαιο συμβαίνουν, βοηθούν την γη να συνεχίζει να υπάρχει.
Η άποψη μου είναι οτι ολος αυτός ο πόνος ή ο θυμός να μετατρέπεται σε έργα θετικά και συγκεκριμένα ο καθ ένας απο τη θέση που βρίσκεται
Ενα μικρο θετικό που θα μπορούσαμε να κάνουμε τώρα είναι να δουμε πως μπορουμε να εκαπιδευτούμε και να οργανωθουμε για την αντιμετώπιση τις δύσκολων καταστάσεων ( οπως οι άνθρωποι έκαναν παλιά)
Αγάπη ,αφοπλισμός ειρήνη
28.8.07/02.00μμ
@Meniek
Ευχαριστώ για το (μια ακόμα φορά) εύστοχο σχόλιό σου.
Με μιά μικρή αντιρρησούλα: Για να συμπίπτει ο θεός μέ την Φύση (και την Τέχνη) θα πρέπει να ...υπάρχει θεός (ως ανώτατη βουλητική δύναμη, που σκέφτεται πριν από μάς για μάς). Που δεν υπάρχει κατ' εμέ.
@ Εύα
Υποτίθεται ότι γιαυτό έχουν οργανωθεί τα κράτη... Υποτίθεται. Όταν όλα είναι ωραία ούτε κράτος, ούτε κοινωνία, ούτε γείτονας ίσως δεν μάς χρειάζεται.
Γράψε με όμως δεύτερον στη λίστα σου, αν έχεις κάτι συγκεκριμένο κατά νού.
you 're missing the point, αγαπητέ μου... Η φύση και η τέχνη ΕΙΝΑΙ ο θεός :)
στέλνω κάποιου το γράμμα που έχει "βρει το κέντρο" και ξέρει Ποιος ΚΑΙ ΠΟΥ ειναι ο ΘΕΟΣ
Ο αποστολέας του email είναι εθελοντής δασοπυροσβέστης, και
> το κείμενο που ακολουθεί είναι γραμμένο από έναν από τους συναδέλφους
> του!
>
> 21/8/2007
>
> "Σημειώνεται ότι δεν υπήρξαν σοβαροί τραυματισμοί λόγω της πυρκαγιάς
> πλην ενός πυροσβέστη ο οποίος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο
> «Σισμανόγλειο» με αναπνευστικά προβλήματα."
>
> Είναι πολύ παράξενο να διαβάζεις τη ζωή σου μέσα από την αποστειρωμένη
> λογική της δημοσιογραφίας..
>
> Θα ήθελα να ξεχάσω
> τα 3-4 πρόβατα που δεν πρόλαβαμε να βγάλουμε από το μαντρί και τα
> ακούγαμε να σκούζουν καθώς μας πλησίαζε η φωτιά, και εκείνο το σκυλάκι
> που παρέμεινε σιωπηλό και δεμένο μέχρι τη στιγμή που πανικόβλητο
> κατάλαβε οτι δεν υπάρχει σωτηρία.. τα αφεντικά του λείπαν διακοπές και
> κανείς δεν μας ειδοποίησε για αυτό..
> Θα ήθελα να ξεχάσω
> τα πουλιά που δεν προλάβανε να φύγουν απο τα πεύκα καθώς γινόντουσαν
> παρανάλωμα του πυρός και τα είδα στον αέρα να φτερουγίζουν για λίγο
> και ύστερα να πέφτουν σαν φθινοπωρινά φύλλα..
> Θα ήθελα να ξεχάσω
> τα τρομαγμένα πρόσωπα των συναδέλφων μου όταν είδαμε τις 50μετρες
> φλόγες να μας ζώνουν από παντού
> Θα ήθελα να ξεχάσω
> τις αγωνιώδεις εκκλήσεις των ιδιοκτητών όλων των σπιτιών τριγύρω μας
> όταν άρχισαν να γλύφουν τα σπίτια τους οι φλόγες
> Θα ήθελα να ξεχάσω
> όλους αυτούς που ήρθαν με τζιπάκια κάνοντας χειρόφρενα και πατώντας
> γκάζι μόνο και μόνο για να απολαύσουν το θέαμα, χωρίς να μας βοηθάνε
> όταν τα ρουθούνια μας τρέχαν κατράμι και μασούσαμε στάχτη,
> Θα ήθελα να τους ξεχάσω
> όταν προσπαθούσαμε να φύγουμε κόβωντας μάνικες και δεν μπορούσαμε
> επειδή είχαν δημιουργήσει κυκλοφοριακό κομφούζιο μπροστά μας
> Θα ήθελα επίσης να ξεχάσω
> όλους αυτούς που πίναν καφέ και μας ειρωνεύονταν την ώρα που δίναμε
> και ίσα που κρατούσαμε την ψυχή μας
> Θα ήθελα να ξεχάσω
> αυτούς που τραβούσαν πανικόβλητοι τις εγκαταστάσεις μας και μας άφηναν
> εκτεθειμένους στις φλόγες
> Θα ήθελα να ξεχάσω
> τις πανικόβλητες φωνές συναδέλφων στον ασύρματο όταν τους κύκλωνε η φωτιά
> Θα ήθελα να ξεχάσω
> αυτή τη λαίλαπα που δεν υπήρχε τρόπο να φρενάρεις και λαίμαργα κατάπιε
> τις όμορφες περιοχές που κάποτε χαρήκαμε ώς παιδιά και τα παιδιά μας
> δεν θα ξέρουν οτι υπήρχαν
>
>
> Μα δεν θα ξεχάσω
> εκείνους τους χειριστές των ελικοπτέρων που τελευταία στιγμή μας
> δημιούργησαν δίοδο διαφυγής μέσα από τους θεόρατους τοίχους φωτιάς που
> μας περιτριγύρισαν
> Μα δεν θα ξεχάσω
> τους συνάδελφους απο Αταλάντη που ήρθαν να μας βοηθήσουν σε μια ξένη
> για αυτούς περιοχή
> Μα δεν θα ξεχάσω
> όλες τις κυβερνήσεις έως τώρα που επιτρέπουν σε οικοπεδοφάγους να
> χτίζουν, που αντιμετωπίζουν με αναλγησία τους εμπρησμούς και
> κοροιδεύουν τους Εθελοντές.
> Μα δεν θα ξεχάσω
> το κράτος που ούτε γάντια δεν μας έδωσε, πόσο μάλλον ενα ευχαριστώ,
> για να μήν θίξει την επιτηδευμένη ανικανότητα του μπροστά στα
> συμφέροντα.
> Μα δεν θα ξεχάσω
> οτι καταφέραμε 4 παιδιά με 1 όχημα να σταματήσουμε ενα μέτωπο 500
> μέτρων, να σώσουμε 5 σπίτια και μερικά πρόβατα.. Θα βοηθήσει να
> μπορέσω να κοιμηθώ όταν θα γυρίζουν οι εικόνες φρίκης στο μυαλό μου.
> Μα δεν θα ξεχάσω
> την όμορφη τραυματιοφορέα που μου συμπαραστάθηκε όταν δεν είχα
> αναπνοή, τους έμπειρους γιατρούς που πέσαν πάνω μου και μου ξαναδώσαν
> μέλλον, καθώς και το νοσηλευτικό προσωπικό που ξεχείλιζε απο ανθρωπιά
> και καλοσύνη.
> Σας ευχαριστώ.
>
> Και δεν θα ξεχάσω
> να λέγομαι ακόμα άνθρωπος και να χρωστάω στη φύση ενα μεγάλο συγνώμη
> για όλες τις καταστροφές που της έχει προξενήσει το είδος μου.
> Η απορία μου είναι
> οι βίλες που θα χτίσετε θα έχουν νόημα εαν δεν υπάρχει πια πράσινο γύρω
σας;
> Όταν ο αέρας θα μυρίζει στάχτη και θα σου καίει τους πνεύμονες;
> πώς διάολο θα αναπνέετε εσείς κει πάνω και εμείς εδώ κάτω;
> πώς περιμένω απο ενα κράτος με στημένες εκλογές και προκάτ κόμματα να
> δημιουργήσει ενα καλύτερο μέλλον απο τις στάχτες που έχουν γεμίσει τα
> πνευμόνια μου...
>
> Λίγη στάχτη στα μαλλιά...
> δολοφόνοι...
>> Christopher Panagopoulos
>
> Chief Marketing Officer
>
Δημοσίευση σχολίου