Άλλο ενότητα... άλλο ενωμένοιή... μια βόλτα στα χωράφια του Μπαμπινιώτη

Όταν πρωτακούει κανείς τις λέξεις ενότητα και ενωμένοι φυσικό είναι να σκεφτεί ότι από την ίδια ρίζα προέρχονται, το ίδιο νόημα, το πρώτο ως αφηρημένο ουσιαστικό, το δεύτερο ως μετοχή, πρέπει να έχουν.
Όταν όμως τα δεί γραμμένα το πρώτο με ο (όμικρον) και το άλλο με ω (ωμέγα), του μπαίνει λογικά το ερώτημα μήπως σημαίνουν κάπως διαφορετικά πράμματα... Μήπως αλλού παραπέμπει το ένα και αλλού το άλλο.

Αυτές τις σκέψεις έκανα ακούγοντας και διαβάζοντας για τα διαδραματισθέντα στο συνέδριο του "Συνασπισμού της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας", που συνήθως συντομογραφείται ως ΣΥΝ, στου οποίου τα μέλη συγκαταλέγομαι από το 1989.
Φαίνεται λοιπόν πως κάποιοι από τον ΣΥΝ {ή και από άλλους πολιτικούς χώρους αλλά αυτός με απασχολεί εδώ}, όταν προφέρουν την λέξη ενότητα, η οποία παράγεται από την γενική πτώση του έν, ενός, τήν εννοούν με αυτή ΑΚΡΙΒΩΣ την έννοια του ΕΝΟΣ, του μονάχου, του εαυτού τους δηλαδή...
Ενότητα δηλαδή υπάρχει, όταν είσαι μόνος σου ή περίπου...

Από την άλλη πλευρά λέγοντας κανείς ενωμένοι, χρησιμοποιώντας την παθητική μετοχή Παρακειμένου του ρήματος εν-ώνω, πως ως ρήμα σημαίνει παίρνω δυό ή περισσότερα άτομα και τα κάνω ένα, εννοεί ότι το γεγονός αυτό έχει συμβεί και στη συνέχεια τα όποια άτομα απαρτίζουν πλέον έναν οργανισμό, μία πολιτική οντότητα.
Η οποία για να λειτουργήσει ως τέτοια έχει πλέον τους δικούς της κανόνες από ότι το κάθε άτομο χωριστά.

Αυτά τα ...γλωσσολογικά από μένα.

Και η γνώμη μου: Η ενότητα, όπως τήν εννοούν μερικοί κατά τα παραπάνω, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ενότΗΤΤΑ.
Οι Ανδρουλάκηδες, οι Δαμανάκες κι οι Μπίστηδες, για να αναφερθούμε μόνον στα πρόσφατα «αστέρια» της, κατά την άποψή τους, Αριστεράς, τό δείχνουν ξεκάθαρα.