Η τιμή, τιμή δεν έχει...

και χαρά στόν που ...απέχει.
Όχι! Δεν είναι κάποια "ηθική πραγματεία" το παρόν, αν και έχει και τέτοια προέκταση: Την γενικώς διάχυτη ανεντιμότητα...[*] Τα παραμύθια περί «ελεύθερης» Αγοράς και των δήθεν αυτορυθμιζόμενων "Αγορών" θα προσπαθήσει να διαλύσει, τώρα που η αντεπίθεση των υπεύθυνων για την οικονομική κρίση σπεκουλαδόρων του χρήματος και του "ακριδικού" κεφαλαίου κατά του κόσμου της εργασίας έχει ενταθεί και, με την μέθοδο του "μαστίγιου και του καρότου", όπως έγραψα στο προηγούμενο άρθρο, πάει να κάνει το άσπρο μαύρο, να εμπεδώσει την αντίληψη ότι για όλα φταίνε οι «παράλογες» εργασιακές κατακτήσεις και το «σπάταλο» κοινωνικό κράτος.
ΑΠΟ ΤΟN 18ο ΑΙΩΝΑ ΩΣ ΣΗΜΕΡΑ...
Τον 18ο αιώνα ο Adam Smith αρχικά και ο David Ricardo μετά διαμόρφωσαν την "labour theory of value", που ως πυρήνα έχει την απλή και κατανοητή ιδέα ότι η τιμή, που διαμορφώνεται στην αγορά για ένα προϊόν, είναι άθροισμα του κόστους της εργασίας {και του κεφαλαίου, που κι αυτό όμως συμπυκνωμένη εργασία -κάποιων άλλων...- είναι, αλλά ας μην χαθούμε σ' αυτά τώρα} που απαιτείται για να παραχθεί {και βέβαια και του κόστους μεταφορών, έκθεσης, διάθεσης} και του επιθυμητού κέρδους του παραγωγού {και του εμπόρου}.
Παίρνοντας ως δεδομένο {που δεν είναι όμως σήμερα...} ότι, με δοσμένη ζήτηση, για να αυξηθούν οι πωλήσεις πρέπει να μειωθεί η τιμή, καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα ότι επειδή οι τρόποι μείωσης του κόστους παραγωγής (καλλίτερη οργάνωση της εργασίας, βελτιωμένα εργαλεία και μηχανές, μαζικές-φτηνότερες μεταφορές) κάποτε φτάνουν στα όριά τους, ο άλλος τρόπος για να γίνει ανταγωνιστικό ένα προϊόν είναι να περιοριστεί το κέρδος του παραγωγού και του εμπόρου.
Αυτό βέβαια καθόλου αρεστό δεν τούς ήταν...

Στις αρχές του 20ού αιώνα διατυπώθηκε από τους οικονομολόγους μιά εντελώς διαφορετική άποψη για το πώς διαμορφώνεται η τιμή ενός προϊόντος (ή μιάς υπηρεσίας): Η "σωστή" τιμή, είπαν, είναι αυτή που είναι διατεθειμένος να πληρώσει ο αγοραστής για να τό αποκτήσει. Που φυσικά μπορεί έτσι να είναι εντελώς άσχετη με το κόστος παραγωγής, μπορεί να είναι πολύ μεγαλύτερη και άρα να εξασφαλίζει υπέρογκα κέρδη στον παραγωγό-έμπορο. Αυτή είναι η "right price".
...Πάπαλα λοιπόν ο ανταγωνισμός «που ρίχνει τις τιμές»...
Με τoν πολλαπλασιασμό και την εξέλιξη των ΜΜΕ και της διαφήμισης (άμεσης, έμμεσης αλλά και της "γκρίζας"...) το βάρος για να πεισθεί ο αγοραστής να πληρώσει όποια τιμή ..."γούσταραν" οι παραγωγοί-έμποροι ξέφυγε γρήγορα από το να βελτιωθούν οι ιδιότητές του {αυτό που συνήθως λέγεται «έχει τα λεφτά μέσα του»} και πέρασε καθαρά στην "πλύση εγκεφάλου" του αγοραστή ότι ΚΑΙ ανάγκη τό έχει ΚΑΙ όσο-όσο πρέπει να τό πληρώσει.
Αυτό για τα είδη λαϊκής κατανάλωσης. Διότι για τα υπόλοιπα (π.χ. κρατικές προμήθειες όπλων κ.ά., φάρμακα κλπ) δεν χρησιμοποιείται τόσο η διαφήμιση, όσο η δωροδοκία. Στους μεν κρατικούς αξιωματούχους άμεσα, με "ζεστό" χρήμα, στους δε συνταγογραφούντες γιατρούς κ.ά. και άμεσα με χρήμα/ποσοστό (βάσει ενός καλά οργανωμένου δικτύου παρακολούθησης των συνταγών) και έμμεσα με τον δωρεάν ...επιστημονικό/συνεδριακό τουρισμό.
Το αποτέλεσμα είναι ακριβώς το ίδιο:
Η τιμή αυξάνεται ΚΑΙ κατά το κόστος της διαφήμισης/καθιέρωσης ..."επώνυμου" ονόματος ΚΑΙ κατά το κόστος δωροδοκίας ΚΑΙ κατα τις βουλιμιώδεις ορέξεις κερδοφορίας των "μάνατζερ" και των μεγαλομετόχων.

ΚΡΑΥΓΑΛΕΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ
* Στους "Ολυμπιακούς" (Ντοπ)αγώνες του Σίντνεϋ μιά εταιρεία α(θ)λητικών ειδών, η "Adidas", νομίζω, ή η Nike", δεν έχει σημασία, που είχε πάρει την αποκλειστικότητα στις μπάλες ποδοσφαίρου, τίς πουλούσε "στο ράφι" 91 δολλάρια ΗΠΑ. Δερμάτινες ήταν, κατασκευασμένες στο Πακιστάν[**] με ολικό κόστος -δημοσιεύτηκε σε διεθνές περιοδικό και δεν διαψεύστηκε!- μόλις 4.90 δολλάρια, υλικά και εργασία.
* Ένας μεγαλομόδιστρος μαγιώ, που είχε έρθει στην Αθήνα πριν λίγα χρόνια, δήλωσε σε συνέντευξη, πως, αφού για να φθαρεί ένα μαγιώ μπορεί να περάσουν και 10 χρόνια, αν δεν αλλάζουν την μόδα ΚΑΘΕ χρόνο, ώστε να αγοράζονται νέα, «άλλα»..., μαγιώ, θα έβαζαν λουκέτο οι σχετικές βιομηχανίες...
Ξέχασε να προσθέσει ότι θα έχαναν και το ...παντεσπάνι τους, αυτός και οι όμοιοί του, αλλά... ας τόν συγχωρήσουμε για την αφηρημάδα του...
* Δημοσιεύτηκε πολλές φορές -και ποτέ δεν διαψεύστηκε!- ότι το ...διαβόητο σύστημα ασφάλειας c-4-i για τους "Ολυμπιακούς" (Ντοπ)αγώνες της Αθήνας[***] που μάς πούλησε η Ζήμενς, δωροδοκώντας "τους πάντες", μάς τό χρέωσε σε -κρατηθείτε!!!- ΤΕΤΡΑΠΛΑΣΙΑ τιμή από την "φυσιολογική"...
* Έχει γραφεί, χωρίς να διαψευστεί, ότι το περιεχόμενο ενός μπουκαλιού μιάς "Κόλας" {Κόκα, Πέψι, Τσάϊνα... δεν έχει σημασία, νερό-χρώμα-γλυκαντικό είναι όλες...} κοστίζει περί τα 7 λεπτά του ευρού (0.07€).
Κάντε μόνοι σας το λογαριασμό πώς κατανέμεται η διαφορά, από αυτό το κόστος μέχρι την τιμή που πληρώνετε για να τό αγοράσετε[****], σε διαφήμιση και κέρδη παραγωγού, εμφιαλωτή, μεταφορέα και εμπόρου.
* Στα είδη διαρκείας (π.χ. αυτοκίνητα) και ειδικά στα μοντέλα, που προορίζονται όχι τόσο για χρήση αλλά κυρίως για ΕΠΙΔΕΙΞΗ, ακολουθείται άλλη ταχτική: Τιμολογούνται αυθαίρετα πολύ ακριβά μόλις πρωτοκυκλοφορήσουν[*****] για να τά αγοράσουν τα κορόϊδα, οι καψούρηδες και οι καψούρισσες για καυχησιολογία, και, όταν θεωρήσουν ότι εξαντλήθηκαν οι τέτοιοι, αρχίζουν μετά να τά προσφέρουν με ...ΤΟΟΟΟΟΟΣΗ ΕΚΠΤΩΣΗ, για να δημιουργήσουν στους υπόλοιπους την εντύπωση της «ευκαιρίας», του «κέρδους»...
Πάλι εδώ ο ανταγωνισμός είναι στο λούσο, στη μάρκα, στην δυνατότητα επίδειξης και κομπασμού και ανεβάζει βέβαια τις τιμές, δεν τίς κατεβάζει...
* Η ανικανότητα {ή η ανεντιμότητα, ...διαλιέχτε!} των -ελάχιστων- διεθνών "οίκων" αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας (αυτών με τα περίεργα ονόματα... Μούντυ'ς, Στανταρντ εντ Πουρ... κλπ) να προβλέψουν έγκαιρα την επερχόμενη κρίση του "ακριδικού" κεφαλαίου και της ζουγκλικής «ελεύθερης» Αγοράς, καθόλου δεν έρριξε τις τιμές τους, όπως -δήθεν- επιβάλλουν οι νόμοι της Αγοράς για προϊόντα και υπηρεσίες μειωμένης ή μηδαμινής αξίας.
Εξακολουθούν να ...«ζούν και βασιλεύουν» και να πουλάνε πανάκριβα τις υπηρεσίες τους {ή τα ανέντιμα παιχνίδια τους, ...διαλιέχτε!} ως εργαλεία της τρέχουσας, βλακώδους και απάνθρωπης κατ' εμέ, οικονομικής πολιτικής.
* Στην ...Ψωρογιώργαινά[******] μας ενώ έχουν πετσοκοπεί μισθοί και ασφάλιση και έχουν παρασχεθεί ένα σωρό οικονομικές διευκολύνσεις στους επιχειρηματίες, ενώ έχει μειωθεί η ζήτηση, οι τιμές ΑΝΕΒΑΙΝΟΥΝ!!! Ο πληθωρισμός -ακόμα κι ο "επίσημος"!!!- έχει χτυπήσει κόκκινο...

"Ρεζουμέ": ΑΚΡΙΔΕΣ και ΒΔΕΛΛΕΣ σε άλλο ανταγωνίζονται
Οι νόμοι της ζούγκλας από τους οποίους διέπεται η λεγόμενη «ελεύθερη» Αγορά με ραχοκοκκαλιά τον ανταγωνισμό, που πάνε να μάς πείσουν ότι είναι το ...πολυτιμότερο κοινωνικό εργαλείο, καθόλου δεν μειώνει τις τιμές {για να ξαλαφρώσει κάπως ο κοσμάκης} αλλά, εντελώς αντίστροφα, τίς αυξάνει διότι στην ολοένα αυξανόμενη λαιμαργία των ακρίδων και των βδελλών έγκειται. Εκεί ανταγωνίζονται επαξίως, πρέπει να τούς τό αναγνωρίσουμε...
Κρίνετε λοιπόν πόση αξία έχουν τα περι «ανταγωνιστικότητας» της ελληνικής οικονομίας, μέσω των βάναυσων περικοπών των μισθών και συντάξεων, την καταστροφή του συστήματος ασφάλισης αλλά και -προσέξτε!!!- της καταλήστευσης των εθνικών πόρων από τους «επενδυτές», που θα πέσουν πάνω μας σε λίγο, για να μάς σώσουν από την ύφεση και την ανεργία που οι ίδιοι προκάλεσαν.
Καιρός να "βγάλουμε τη γλώσσα" στα παραμύθια τους, ν' αφήσουμε πίσω μας την μίμηση των μεθόδων των ακρίδων και των βδελλών (απαιτούν άλλωστε ανεντιμότητα και παχυδερμισμό που ΔΕΝ διαθέτουμε οι περισσότεροι...) αλλά και τις ψυχοφθόρες «ατομικές (ψευτο)λύσεις» και να κοιτάξουμε άλλες, συνεργατικές και αλληλέγγυες, μεθόδους παραγωγής, κοινωνικής διάρθρωσης, ανθρώπινης ανάπτυξης.
- - - - - - - - - - - - - - - - -
[*] Δεν θα παραλείψω με αυτήν την ευκαιρία να ρίξω ένα καρφί στο ...ελληναράδικο «επιχείρημα» ότι η ελληνική γλώσσα είναι η πιό πλούσια του κόσμου: Η τιμή στην οποία αναφέρεται η λαϊκή ρήση του τίτλου είναι η honour, honneur, Ehre, onore {αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά και ιταλικά αντίστοιχα} ενώ το άρθρο έχει να κάνει με την ...άλλη τιμή, την price, prix, Preis, prezzo. Έτσι για να μην μάς πρήζουν κάτι ανεγκέφαλοι....
Μιά χαρά γλώσσα είναι η ελληνική, πολλές αρετές έχει, αλλά να μην λέμε ανοησίες.
[**] Στο Πακιστάν, λέει, παράγονται οι καλλίτερες δερμάτινες μπάλες από παιδάκια 5-10 χρονών, που με τα μικρά χεράκια τους ράβουν πολύ ωραία τα "φιλέτα" τους από μέσα. Παράγουν, ...ξαναλέει, μέχρι και 10 μπάλες την ημέρα και πληρώνονται ...ένα δολλάριο την εβδομάδα.
[***] Που μάλιστα ΔΕΝ ΔΟΥΛΕΨΕ ποτέ...
[****] Εγώ δεν πίνω τέτοιες αηδίες και δεν μπορώ να βοηθήσω...
[*****] Οι παλιότεροι θα θυμούνται ότι ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ είχε γίνει με τα κινητά τηλέφωνα, όταν πρωτοβγήκαν!
[******] Ευφυές εύρημα του φίλτατου "Λωτοφάγου" {lotofagus.blogspot.com}