Περί φόβου

Από την χτεσινή "ΑΥΓΗ" αναδημοσιεύω άρθρο του Θανάση Καρτερού για την δολοφονία Γκιόλια.
««««««««««««««««««««««««««««
Οι δημοσιογράφοι δεν πτοούνται, δηλώνει η ΕΣΗΕΑ μετά τη δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια. Καλά κάνει και το δηλώνει - τι άλλο να πει; Η αλήθεια όμως είναι ότι οι δημοσιογράφοι πτοούνται και παραπτοούνται. Διότι άλλο πράγμα είναι οι απειλές, οι ξυλοδαρμοί, τα ρόπαλα των ΜΑΤ και οι μολότοφ των αναρχικών κι άλλο πράγμα να σου χτυπάνε την πόρτα τα χαράματα κι αντί για τον γαλατά να είναι οι δολοφόνοι της Σέχτας.


Η αλήθεια είναι ότι με ακόμα μεγαλύτερο φόβο θα κάνουν τη δουλειά τους από δω και μπρος οι δημοσιογράφοι, γιατί δεν γεννήθηκαν όλοι ήρωες ούτε πέτυχαν όλοι τόσο πολύ ώστε να διαθέτουν ιδιωτική ασφάλεια, όπως οι εκλεκτοί του σιναφιού.
Εκτεθειμένοι έτσι κι αλλιώς στους εκβιασμούς των μεγάλων αφεντικών, στην εκδικητικότητα της πολιτικής εξουσίας, στις ίντριγκες της διαπλοκής, τώρα θα αισθάνονται εκτεθειμένοι και απέναντι στους διακινητές της συμφοράς και του αίματος.
Η Σέχτα Επαναστατών θα είναι φυσικά ευχαριστημένη μ’ αυτή την προστιθέμενη αξία του φόβου. Αυτό επιδιώκει με την αγριότητα και την προσεκτική σκηνοθεσία του φονικού: δημοσιογράφοι κάθε είδους, φοβηθείτε! Ακόμα και στα σπίτια σας...
Γιατί όμως να είναι δυσαρεστημένοι οι βαρόνοι της ενημέρωσης, οι στρατηγοί των ΜΜΕ και η πολιτική εξουσία από τρομαγμένους δημοσιογράφους; Οι τρομαγμένοι δεν είναι πιο ευάλωτοι στα κάθε είδους συστήματα εξουσίας και στους αντίστοιχους εκβιασμούς;
Ή περιμένει κανείς ότι θα αλλάξει κάτι προς το καλύτερο στο τοπίο των ΜΜΕ με τα πιστόλια;
Στην πραγματικότητα, το αίμα του Σωκράτη Γκιόλια κάνει ακόμα πιο εφιαλτικό το τοπίο της κοινωνίας, κάνοντας ακόμα πιο εφιαλτικό το τοπίο της ενημέρωσης. Γιατί εκεί, στην ενημέρωση, τη ναρκοθετημένη από τεράστια συμφέροντα και συμβόλαια εξουσίας και χρήματος, συντελούνται οι ζυμώσεις του φόβου, που καταλήγουν στην εξάπλωση καρκινογόνων κυττάρων σε όλα τα κοινωνικά στρώματα.
Σοφά εποίησαν λοιπόν στη διαστροφή τους οι εγκληματικοί εγκέφαλοι. Θα τρομάξουν ακόμα περισσότερο τους δημοσιογράφους, άρα θα τρομάξουν ακόμα περισσότερο την ήδη επεξεργασμένη από άλλους με τεχνικές φόβου κοινή γνώμη.
Δεν έχει κανένα νόημα να ρωτήσει κανείς τους πιστολάδες ποιον συμφέρουν όλα αυτά.
Αν κάτι έχει νόημα αυτή τη δύσκολη εποχή, είναι να αντιπαλέψουν τον φόβο όσοι κατανοούν ότι το μόνο που παράγει είναι τερατογενέσεις, καταπίεση και ακόμα περισσότερο φόβο.
»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»

Kαι το δικό μου σχόλιο, που τούς έστειλα:

Τό 'χω πεί, γράψει, ακόμα και απαγγείλει εδώ και πολλά χρόνια πρίν...

Καιρός είναι να τό διαμορφώσω και σε ..."ρητό":

«Φόβος πάντων κακών πατήρ».

Επειδή πρίν από 5 χρόνια όμως βρήκα έναν απρόσμενο "υποστηρικτή", τον συν-ομήλικο, συν-στρατευμένο, συν-οικογενειάρχη {και διάφορα άλλα ..."συν"} αυστραλό σκιτσογράφο-ποιητή-φιλόσοφο Michael Leunig {κάτι σαν τον δικό μας Δ. Μητρόπουλο, ένα πράμμα...} να παραθέσω και την δικιά του άποψη:

LOVE AND FEAR

There are only two feelings. Love and fear.

There are only two languages. Love and fear.

There are only two activities. Love and fear.

There are only two motives, two procedures,

two frameworks, two results. Love and fear.

Love and fear.

αγάπη - αφοπλισμός - ειρήνη

Ναπολέων Παπαδόπουλος