Πορευθείτε παίδες Ελλήνων...

και αλβανών, πακιστανών, τούτσι κλπ φυλών της γής...
Ποτέ δεν είχα δεί με καλό μάτι τις «επετειακές» εκδηλώσεις. Κάτι δεν μού πήγαινε καλά από τα μικράτα μου.
Κάτι μού 'λεγε ότι όλες αυτές οι φανφάρες, οι παρελάσεις, οι "δοξολογίες", οι σχολικές «θεατρικές» παραστάσεις ή τα σκετσάκια, για το «έπος του '40» ή την «εθνική παλιγγενεσία του '21» κάτι έκρυβαν παρά κάτι δίδασκαν, ότι για προβολή των αρχόντων γίνονταν παρά ως τιμή στους αγώνες των αρχομένων.
Ίσως νά 'φταιγε που σε μιά σχολική παράσταση, στην 5η δημοτικού πρέπει να ήμουνα, ή στην 6η, δεν θυμάμαι, ΚΑΙ είχα σκυλοβαρεθεί ακίνητος, διότι έπρεπε να γίνουν απαγγελίες ποιημάτων πρώτα, περιμένοντας να μέ στεφανώσει μιά ασπρογάλαζη "Ελλάδα" {αφού πριν, ντυμένος τσολιάς, είχα επιτεθεί μ' ένα ξύλινο όπλο σ' έναν συμμαθητή μου, που τόν είχαν ντύσει με σταχτιά στολή τον φουκαρά, και τόν είχα διώξει απ' την σκηνή} ΚΑΙ μού είχε πέσει το στεφάνι απ' το κεφάλι, όταν στο τέλος υποκλινόμαστε στο «Κοινό», πράγμα που έβγαλε πολύ γέλοιο στην πλατεία και καταντράπηκα.
Δεν ξέρω... Ίσως νά 'ταν αυτό μόνον, ίσως και κάτι άλλο. Δεν μέ δασκάλεψε κανείς πάντως, αφού και οι δάσκαλοι ήταν αυστηρά εθνικόφρονες εκείνη την εποχή και οι γονείς μου το ίδιο. Δεν ξέρω... Και δεν έχω χρόνο να τρέχω σε ψυχαναλυτές και τέτοιους για να βρούνε τη ρίζα της απέχθειάς μου απέναντι σ' όλες αυτές τις υποκριτικές, και εντέλει γελοίες, δήθεν τιμητικές εκδηλώσεις.
Ίσως από αυτό το «κατάλοιπο», ίσως και γιατί διαπίστωσα μεγαλώνοντας ότι ΚΑΙ από τις μαθητικές/φοιτητικές διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις μας, όλο και κάποιοι, "δικοί μας" ή "αντίπαλοι", κάτι άλλο πήγαιναν να βγάλουν απ' αυτές, πέρα από όσα «δήλωναν», δεν συμπάθησα ποτέ τις «επετειακές» πορείες και διαδηλώσεις.
Με κορυφαία εκείνη του 1981 για το "Πολυτεχνείο", όπου τα περισσότερα «μπλοκ» είχαν πανώ με συνθήματα του τύπου «Ο αγώνας συνεχίζεται» ενώ το, σαφώς ογκωδέστερο, «μπλοκ» του ΠΑΣΟΚ είχε "κεντρικό" σύνθημα «ο αγώνας τώρα δικαιώνεται».
Και είδαμε τί ακριβώς «δικαιώθηκε» τα επόμενα χρόνια:
1. Η ελληνική γλώσσα με τον εμπλουτισμό της από υπέροχες λέξεις, όπως "αναδόμηση", "ετεροχρονισμός", "κάθετα {διαφωνώ}", "χρονοντούλαπο" {της Ιστορίας} και άλλες, ών ουκ έστι αριθμός...
2. Η μεγάλη ...τέχνη της διγλωσσίας με φράσεις, όπως "φεύγουν οι βάσεις" αντί παραμένουν, "καίγονται οι φάκελλοι στην υψικάμινο", που ήταν από χρόνια σβηστή και άχρηστη, "πολιτικός πλέον" ο γάμος, που μάς πρόκυψε "ισόκυρος" εν μιά νυκτί, "ομοιόμορφα" ψηφοδέλτια, που δεν ήταν ομοιόχρωμα, "αντισταθμιστικά ωφέλη" αντί... η μίζα, της μίζας, την μίζαν, ώ! μίζα, "ενισχυμένη αναλογική" αντί καλπονοθευτική ενισχυμένη ΔΥΣαναλογική...
3. Η «ενός ανδρός αρχή», που ενισχύθηκε ώς το "μη περαιτέρω" μέσω αυταρχικότερου Συντάγματος, αυταρχικότερου και από αυτό το καραμανλικό, και η ανάπτυξη του πελατειακού συστήματος των «ισχυρών» κυβερνήσεων, μέσω φαύλων εκλογικών συστημάτων, τα οποία είχε μεν καταγγείλει το ΠΑΣΟΚ όταν ήταν στην αντιπολίτευση, πλην όμως τα διατήρησε μετά, ώστε να κρατήσει την προσοδοφόρο διακυβέρνηση.
4. Οι κλαδικάριοι, οι πρασινοφρουροί και εντέλει τα "νέα τζάκια", που με την "μαγκιά" τους πέτυχαν την ισόρροπη ανάπτυξη της πολυαγαπημένης μας πατρίδας.
5. Η "Αυριανή", που από του βήματος της Βουλής «ανακηρύχτηκε» ως υπόδειγμα δημοκρατικής εφημερίδας από τον ...«χαρισματικό».
6. Η άλλη μεγάλη ...τέχνη της παράκαμψης των Νόμων, π.χ. μέσω «άτοκου δάνειου χωρίς χρονοδιάγραμμα επιστροφής» και άλλων νομικίστικων "παράθυρων"...
7. Οι «αστρολόγοι» και άλλοι αγύρτες, οι «πνευματικοί» και οι λοιποί «άγιοι» θεομπαίχτες τύπου Εφραίμ, που περιέφεραν «κειμήλια» προς προσκύνησιν...
8. .......αρκετά από μένα....... θυμηθείτε και κατιτίς μόνοι/-ες σας...

Ίσως σάς κούρασα με αυτές τις αναφορές, τίς θεώρησα αναγκαίες όμως για να στηρίξουν την απέχθειά μου προς ανούσιες «επετειακές» διαδηλώσεις και πορείες, όπως και αυτές που θα γίνουν σήμερα για την περσυνή στυγερή δολοφονία του δεκαπεντάχρονου μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου από ...τσαντισμένο «όργανο της τάξης».
Θα γίνουν σήμερα από ανθρώπους σοβαρούς, που, οι περισσότεροι από όσους γνωρίζω, και σκεπτόμενοι είναι και έχουν αφιερώσει πολύ μεγάλο κομμάτι από τη ζωή τους σε κοινωνικούς αγώνες.
Θα πάνε σήμερα, στην 1η επέτειο της δολοφονίας, καθένας στο "δικό του" «μπλοκ», κάτω από το "δικό του" «πανώ» και θα φωνάζουν τα "δικά τους" συνθήματα... Όπως πριν 20 μέρες για το "Πολυτεχνείο".
Και του χρόνου θα πάνε στη 2η επέτειο, του παραχρόνου στην 3η... Όπως και για το "Πολυτεχνείο"...

Ανούσιες «επετειακές» πορείες, διαδηλώσεις... Αλλά και, κομματικά, ιδιοτελείς ταυτόχρονα, όταν γίνονται κατ' αυτόν τον τρόπο! Ποιός θα δείξει μεγαλύτερη «μαζικότητα», ποιός θα παραστήσει ότι είναι «πιο κοντά»... Στην νεολαία αυτή τη φορά... Μπας και διεκδικήσει και αποσπάσει περισσότερα "ψηφαλάκια" στο μέλλον.

Αν καθένας από αυτούς ξόδευε τον ίδιο χρόνο σήμερα, την ίδια ενέργεια, να κάνει μιά συγκέντρωση σπίτι του, στο χώρο εργασίας του, στον "κύκλο" του τέλος πάντων..., ή περισσότεροι, ως οργάνωση, ως κόμμα, για να συζητηθούν και αναλυθούν θέματα όπως π.χ.:
1. Ο ρόλος των αστυνομικών στα ΜΗ δημοκρατικά κράτη{*}, όπως είναι το δικό μας και όλα όσα ξέρω.
2. Η εκπαίδευσή τους και ο ρόλος τους σε μιά δημοκρατική κοινωνία.
3. Η κατάργηση της οπλοφορίας τους.
4. Η ανάδειξή τους σε τιμώμενα κοινωνικά κύτταρα, λόγω και του από τη φύση του δυσάρεστου έργου τους.
δεν θα τιμούσαν, πραγματικά έτσι, τη μνήμη του δολοφονημένου;;;
Και όχι μόνον αυτού αλλά και όλων των προηγούμενων, από την εποχή του αείμνηστου Σωτήρη Πέτρουλα και δώθε, θυμάτων της κρατικής βίας {μαύρης, μπλέ, πράσινης εδώ ή κόκκινης αλλού...} σε ειρηνικές εκδηλώσεις πολιτών...
Για πείτε και σείς.
- - - - - - - -
{*} Τό έχω γράψει αρκετές φορές: Από την εποχή του ..."Homo Erectus" και ώς σήμερα κανένα καθεστώς δεν ήταν δημοκρατικό! Όλα ολιγαρχικά ήταν, όπως και η ...περιβόητη "Αθηναϊκή Δημοκρατία", ολιγαρχικά διαφόρων διαβαθμίσεων: Από τα εντελώς φασιστικά θεοκρατικά των αρχηγών-μάγων έως τα πολύ ηπιότερα "δυτικά" κοινοβουλευτικά σήμερα.
- - - - - - - -
Υ.Γ. {ώρα 4.30μμ}
Μαθαίνω {από τον ηλεκτρονικό τύπο, "tvxs", "Καθημερινή", "Αυγή" κ.ά., διότι εδώ που είμαι δεν έχω κάτι άλλο... Την τί-βί τήν απεχθάνομαι} ότι:
1. Έγιναν τις προηγούμενες μέρες αρκετές "προσαγωγές", ...υποψήφιων ταραχοποιών, αλλά ελάχιστες συλλήψεις. Το κόλπο των "προσαγωγών" στη ΓΑΔΑ εφευρέθηκε για να σού παίρνουν όλα τα στοιχεία {αποτυπώματα όλων των δακτύλων, φωτογραφίες προφίλ και αν-φάς κλπ} ώστε να εμπλουτίζουν το αρχείο τους. Αν είχαν φακελλωμένους όλους τους έλληνες θα ήσαν πανευτυχείς.
2. Έγινε κατάληψη στο "Ολύμπιον" Θεσσαλονίκης «ώστε να χρησιμοποιηθεί ως χώρος προβολών και ανοιχτής συζήτησης για τα γεγονότα του Δεκέμβρη 2008». Αυτό μάλιστα! Αυτή είναι κατάληψη με νόημα... Όχι σαν κάτι άλλες του χαβαλέ.
3. «Παράλληλα, πανό ανάρτησε -για λίγο- στο Λευκό Πύργο ομάδα της νεολαίας {του τάδε κόμματος} Θεσσαλονίκης». Γιατί να αναφέρεται το κόμμα, αγαπητοί;;; Μήπως πρέπει να εφαρμόζεται, "αναλογικά", ..."ομοιοπαθητικά", ο κανόνας τού να μην αναφέρεται το όνομα συλληφθέντος, ώστε να μην διαπομπεύεται προτού αποδειχτεί ένοχος;;; Σε μιά πραγματική δημοκρατία και η διαφήμιση κόμματος, διαπόμπευση είναι...
4. «Τριακόσιες πενήντα χιλιάδες Ιταλοί συμμετείχαν στην κινητοποίηση "No Berlusconi Day" -"Ημέρα χωρίς Μπερλουσκόνι"- στη Ρώμη. Το ομώνυμο κίνημα, ξεκίνησε διαδικτυακά μέσω του facebook και επεκτάθηκε μέσω των blogs, έχει ως κεντρικό του σύνθημα: "Ας σώσουμε την Ιταλία, ας σώσουμε τη δημοκρατία, ας ζητήσουμε την παραίτηση Μπερλουσκόνι".
Νάτα μας... Ποιά δημοκρατία να σώσετε, κακομοίρηδες;;; Έχετε καμμιά δημοκρατία εκεί και δεν τό καταλάβαμε;;; Λειτουργεί κάποιο κόμμα σας, έστω και ένα για δείγμα, δημοκρατικά;;; Ο Μπερλουσκόνι σάς μάρανε;;; Δημιούργημά σας είναι!!! Μάθετε και εφαρμόστε τη δημοκρατία οι ίδιοι πρώτα, στο σπίτι σας, στη δουλειά σας, στο κόμμα σας και μετά θα είναι πανεύκολο να ρίξετε και τον Μπερλουσκόνι.
Με πιθανότερο, να μην εμφανιστεί παρόμοιός του ποτέ σε καθεστώς πραγματικής δημοκρατίας...
5. Δείγμα εκφράσεως "δημοκράτη" δημοσιογράφου: Μπλά-μπλά-μπλά για την επέτειο και μετά «το όπλο το οποίο δολοφόνησε τον Αλ. Γρ.» και ξανά μπλά-μπλά-μπλά... Ώστε έτσι φίλτατο ...δημοκρατικό παπαγαλάκι: Το όπλο τόν δολοφόνησε, έτσι ...από μόνο του, όχι αυτός που τό κρατούσε!
Εύγε , καλέ μου, άξιος ο μισθός σου.