...για τα πανηγύρια...

ή... τα χωριά μας ως σκυλάδικα σύντομης χρήσης.
Παλιά συνήθεια οι γιορτές. Πολύ παλιά. Πανηγύρια, γιορτές,συνήθως τιμητικές κάποιου θεού, άγιου ή κάποιας επετείου. Ευκαιρίες για εκτόνωση της "πλέμπας", μιά-δυό άντε τρείς φορές το χρόνο. {Οι άλλοι έχουν τα μέσα και τον τρόπο να γιορτάζουν και ενδιάμεσα... τις δικές τους επετείους}.
Αλλά και «νυφοπάζαρο». Αυτά παλιότερα.
Εκκλησιά το πρω'ί', κάποια δοξολογία ή "τρισάγιο" μετά. Και μετά χορός στην Πλατεία. Ομαδικός. "Καγκέλι". Μέ ή και χωρίς όργανα. Βιολιά, νταούλια, λαούτα, κλαρίνα. Και λύρες αλλού. Και τρομπέττες, τύμπανα. Άνευ μικροφώνων και μεγαφώνων βέβαια. Τόν ξεκινούσε ο Πρόεδρος της Κοινότητας κι ο Παπάς. Μετά είχαν σειρά οι ξένοι, που χόρευαν πρώτοι.
Ούζα, τσίπουρα ή και κρασί, αν παρήγε το μέρος.
Το μεσημέρι στα σπίτια για φαγητό, ειδικά πλούσιο για την μέρα. Αφού πρώτα από την Πλατεία είχαν προσκαλέσει και "μοιράσει" τους ξένους. Δεν προσφέρονταν τότε φαγητά από ταβέρνες. Δεν υπήρχαν κάν ταβέρνες στα χωριά. Κάτι μαγαζάκια υπήρχαν με είδη καφενείου και μπακάλικου. Κι οι ξένοι θα έμεναν νηστικοί, αν δεν τούς έπαιρναν στα σπίτια.
Μετά το μεσημεριανό, πάλι στην Πλατεία για χορό. Μέχρι να νυχτώσει. Κι ίσως λίγο αργότερα με φώτα ασετυλίνης ή κάνα "λούξ" πετρελαίου.
Οι πιό ευκατάστατοι τότε, όπως και το μεσημέρι, παίρναν τα όργανα στο σπίτι για συνέχεια του γλεντιού.
Αυτά μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '50. Κάπου εκεί επέδραμε ο πολιτισμός. "Αμαξιτοί" δρόμοι και εξηλεκτρισμός.
Έφεραν πολλά καλά αλλά κατάστρεψαν και πολλά.
Αναλόγως του βαθμού αισιοδοξίας αλλά και αλλοτρίωσης καθενός, εκτιμείστε αν για σάς το ισοζύγιο είναι θετικό ή αρνητικό.
Αυτό που σίγουρα όμως κατάστρεψαν οι δρόμοι και ο εξηλεκτρισμός ήταν τα πανηγύρια.
Αρχικά με τα μικρομεγάφωνα. Διευκόλυναν την «ανάδειξη» ατάλαντων οργανοπαιχτών και τραγουδιστών αφού η εκκωφαντικότητα έχει την ικανότητα να κάνει ασήμαντα τα φάλτσα...
Μετά με τις κονσόλες "ντάμπα-ντούμπα", τα ντράμς, τον ηλεκτρονικό "ήχο" γενικότερα, που, ειδικά σ' αυτές τις συνθήκες, σε αφόρητο θόρυβο έχει εξελιχθεί.
Και σε καμμιά δεκαπενταριά, άντε είκοσι, χρόνια με την -στρεβλή... αλλά τί σημασία έχει;;;- ανάπτυξη της μικροαστικής τάξης και της ...ζεμπεκιάς, επήλθε και η τσιφτετελοποίηση παντός παραδοσιακού "δημοτικού" χορού.
Κάποιοι τό θεωρούν απελευθέρωση απ' τα «παλιά δεσμά». Και ίσως να είναι και κάτι τέτοιο, από μιά πλευρά. Είναι όμως κακοποίηση της Παράδοσης. Της όποιας. Άσχημο πράμμα.

Έ! μαζί με την τσιφτετελοποίηση των χορών ήρθε και η ...σκυλαδικοποίηση των πανηγυριών.
Τώρα πιά η μέρα περνάει νεκρή και το κλαρίνο αρχίζει να παίζει κατά τις 11 τη νύχτα μέχρι τις "μικρές" πρωϊνές ώρες... κι όποιον πάρ' ο χάρος... Από μουσική κυρίως άποψη...
Αναγγελία από μικροφώνου: «Σειρά χορού έχει η παρέα του κ. τάδε»...
«Κυκλωμένη» η Πλατεία από δεκάδες αυτοκίνητα. Συμφόρηση. Εκνευρισμός.
Τα μαγαζάκια σε ρόλο ταβέρνας χείριστης ποιότητας. Σουβλάκι, κοκορέτσι στο χαρτί, μπαγιάτικο ψωμί, μπύρες αβέρτα. Και ουίσκια βεβαίως-βεβαίως. Το εθνικό μας ποτό. Πανάκριβα χρεωμένα άπαντα. Ακόμα και τώρα με την κρίση.
Πλαστικές καρέκλες, τραπεζάκια σωρό ...μονίμως βρώμικα, ανύπαρκτη εξυπηρέτηση. Πλαστικά ποτήρια, εμφιαλωμένο νερό και απίθανο σκουπιδομάνι.
Κάποιοι τό εκλαμβάνουν ως «γλέντι» όλο αυτό.

Θα κλείσω με τους στίχους δύο νέων "δημοτικών" τραγουδιών, που κατάγραψα προχτές:
Εγώ δεν θέλω παντρειά
στέφανα και λαμπάδες,
θέλω να σ' έχω αγκαλιά
να διώχνω τους νταλκάδες.
. . . . . . . . . . . .
Χορεύει ο ερωτιάρης,
χορεύει ο σεβνταλής,
τά πίνει ο βασανιάρης,
τά πίνει ο μερακλής
και η αιτία είναι
τα μάτια μιάς μικρής

Άντε... και εις άλλα με υγείαν...
Και να προσέχετε στους δρόμους! Πολύ να προσέχετε!!!
Ειδικά στην επιστροφή: Οι περισσότεροι είναι τόσο ζαλισμένοι από τις «διακοπές» και τόσο τσαντισμένοι που τούς τέλειωσαν, που μετατρέπονται σε σκέτες σκοτώστρες.