άλλο πράμμα είναι να σεβαστούμε τις υποχρεώσεις ΜΑΣ και άλλο να τηρήσουμε τις δεσμεύσεις ΤΟΥΣ

Θα ξεκινήσω από το -σχετικά ευκολώτερο- δεύτερο "σκέλος" του τίτλου.
Τα ...συνεταιράκια του δικομματισμού Βενιζελοπαπανδρέου και Σαμαράς, με τα μνημόνιά τους (που τώρα λένε ότι θα προσπαθήσουν να αναθεωρήσουν...) αλλά και τις προσωπικές τους εγγυητικές επιστολές προς τους δανειστές, δεσμεύτηκαν να τηρήσουν ένα πρόγραμμα που καταδικάζει τους έλληνες σε εικοσαετή (τουλάχιστον...) αθλιότητα.
Ένα πρόγραμμα που ΟΛΟΙ τους, ντόπιοι και ξένοι, ομολογούν ότι είναι αποτυχημένο ως προς την μείωση του χρέους και του ελλείμματος. Προφανώς όμως το θεωρούν επιτυχημένο ως προς την εξασφάλιση αποπληρωμής των διεθνών "πιστωτών" (διάβαζε τοκογλύφων) κυρίως μέσω του ξεπουλήματος εθνικών πόρων και γης.
Ξεπούλημα για το οποίο μάλιστα ίδρυσαν ειδικό ταμείο στο Λουξεμβούργο, στο οποίο (και όχι στον ελληνικό "κορβανά"!!!) θα κατατίθενται τα έσοδα από «αποκρατικοποιήσεις».
Και αυτοί μεν τα υπόγραψαν -ως κόμματα και πρόσωπα- κατέχοντας και λυμαινόμενοι την εξουσία αλληλοδιαδόχως επί 37 χρόνια, μέσω καλπονοθευτικών εκλογικών συστημάτων, που «παρήγαγαν» ΙΣΧΥΡΕΣ, ανεξέλεγκτες δηλαδή..., κυβερνήσεις.
Ισχυρές προφανώς εναντίον του λαού...
Κανέναν απολύτως λόγο δεν έχουμε ως λαός να τηρήσουμε τις δεσμεύσεις των λυμεώνων.
Από την άλλη πλευρά όμως έχουμε, ως λαός, με πλήρη αλληλεξάρτηση, συνεργασία, συνύπαρξη με άλλους λαούς ανθρώπων, κάποιες -σοβαρές- υποχρεώσεις!
Ας τις δούμε πιο αναλυτικά αυτές.
1. Ανθρώπινες - κοινωνικές υποχρεώσεις.
Επειδή δεν είμαστε βέβαια ούτε ...εκλεκτός του θεού λαός ούτε το άλας της γης ούτε "ανώτεροι" άλλων λαών (κι αφήστε τους ιδιοτελέστατους αλλά ταυτόχρονα και ηλίθιους πατριδοκάπηλους να λένε τις επικίνδυνες βλακείες τους...) έχουμε υποχρέωση μαζί με τα άλλα ανθρώπινα όντα να συμμετέχουμε και να παλεύουμε για την συνεχή ανάπτυξη των ανθρώπινων κοινωνιών -ή, καλλίτερα, της παγκόσμιας ανθρώπινης κοινωνίας- προς την αξιοπρεπή για όλα τα μέλη της διαβίωση, άσχετα με τη γλώσσα συνεννόησης, το χρώμα του δέρματος ή τις δοξασίες τους, θρησκευτικές ή άλλες.
Αυτονόητα αυτή η υποχρέωση «ωθεί εκ ποδών» κάθε έννοια ανταγωνιστικότητας. Ανταγωνιστικότητας που εκπήγασε και προσιδιάζει σε ζούγκλα ζωϊκών και φυτικών υπάρξεων. Ξανασκεφτείτε τη ρήση (δεν έχω συγκρατήσει ποιανού ή ποιανής είναι... συγχωρείστε με!) που έχω ως μόνιμο υπέρτιτλο αυτού του ιστολόγιου:
«Ο άνθρωπος απόχτησε μυαλό για να ανατρέψει τους νόμους της ζούγκλας, όχι για να τους εφαρμόσει».
Αυτονόητα πάλι αυτή η υποχρέωση βάζει ως κυρίαρχο «δόγμα» την συνεργασία, τον συν-αγωνισμό των ανθρώπων, το να αγωνίζονται μαζί, ο καθένας και η καθεμιά με τις δυνάμεις του, για να επιτυγχάνεται αυτή η αξιοπρεπής διαβίωση, ολοένα σε ψηλότερο -από ηθική άποψη, ηθική με την αρχική έννοια...- επίπεδο.
2. Οικονομικές υποχρεώσεις.
Αν και η αρχική έννοια της Οικο-νομίας είναι η διαχείριση του "οίκου", η κυριαρχούσα τώρα είναι η διαχείριση των "αγαθών", των φυσικών ή κατασκευασμένων ειδών που είναι αναγκαία για την διαβίωση. Με αυτήν την έννοια ας τις δούμε.
Κάθε "αγαθό" εμπεριέχει κάποια ποσότητα ανθρώπινου μόχθου. Κάποιο "κόστος" όπως λέμε συνήθως. Που είναι και η βάση για την όποια ανταλλαγή με άλλα "αγαθά". Παίρνω ως δεδομένο ότι ένας άνθρώπος δεν μπορεί να παράξει ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, όσα "αγαθά" απαιτούνται για την αξιοπρεπή διαβίωσή του. Στην συντριπτική πλειοψηφία τουλάχιστον. Κανένας δεν μπορεί μόνος του και να εξασφαλίσει τις απαιτούμενες τροφές και να φτιάξει τα ρούχα του και να παράξει μουσική, βιβλία, εικόνες, διδαχή, ίαση. Ή π.χ. να ταξιδέψει άνετα και με ικανοποιητική ταχύτητα... Ο καταμερισμός εργασίας, γνώσεων και προσπάθειας είναι σύμφυτος με την ανελικτική πορεία του ανθρώπου και της κοινωνίας. Οπότε προκύπτει ως αναγκαία η ανταλλαγή "αγαθών".
Επειδή όμως οι ανθρώπινες κοινωνίες δεν πρόκυψαν από ...παρθενογένεση αλλά από μακρότατη εξελικτική διαδικασία της αρχικής ζουγκλικής κατάστασης, σέρνουν μαζί τους ένα σωρό "κουσούρια" που πρόσθεσαν και άλλα "κόστη" ανταλλαγής σε κάθε παραγόμενο αγαθό. Ένα τέτοιο "κουσούρι" είναι π.χ. η κατοχή "πηγών" πρώτων υλών (γαίες, νερά, θάλασσες) που πρόκυψε σχεδόν στο σύνολο από πολέμους. Αυτά από την πλευρά της προσφοράς "αγαθών".
Από την πλευρά της ζήτησης αυτό που κυρίως διαμορφώνει το "κόστος" ανταλλαγής είναι η ΑΝΑΓΚΗ που ο ζητών έχει από ένα "αγαθό".
Όλα αυτά μαζί (μόχθος, "κουσούρια", ανάγκη) διαμορφώνουν την σχέση ανταλλαγής των "αγαθών": Μού δίνεις ένα ρούχο, σού δίνω ένα σακκί πατάτες...
Επειδή όμως εσύ που έχεις ένα ρούχο μπορεί να μην θέλεις τις πατάτες που έχω αλλά αλεύρι, που έχει κάποιος άλλος ο οποίος δεν θέλει το ρούχο που έχεις αλλά βιβλία κλπ, εφεύραμε το χρήμα, ώστε να διευκολύνονται οι ...«τριγωνικές» ή, καλλίτερα, πολυγωνικές συνήθως ανταλλαγές. Έτσι πρόκυψε και η "τιμή" κάθε "αγαθού", εκφρασμένη σε χρήμα.
Αλλά "αγαθά" δεν είναι μόνον όσα καταναλώνουμε. Είναι και άλλα που απλώς χρησιμοποιούμε, όπως π.χ. τα εργαλεία. Κι ακόμα: Πολλά ΜΗ καταναλωτικά "αγαθά" δεν τα θέλουμε για πάντα αλλά για ένα περιωρισμένο χρονικό διάστημα. Οπότε δεν μάς συμφέρει να τα ανταλλάξουμε μόνιμα, να τα "αγοράσουμε", στην πλήρη τιμή τους, με κάτι δικό μας. Συμφέρει να τα ενοικιάσουμε, όπως συνήθως λέμε, για το συγκεκριμένο διάστημα που τα χρειαζόμαστε, με μικρότερο "κόστος" από την "τιμή" αγοράς τους. Να δώσουμε, ως ενοίκιο, μικρό μόνον μέρος της.
Με τους πολέμους που προανάφερα όμως συνέβη και κάτι άλλο: Κάποια κράτη -και, πιο σωστά, η άρχουσα τάξη κάποιων κρατών- απόχτησαν πολύ περισσότερα "αγαθά" από όσα χρειάζονταν να ανταλλάξουν για να πάρουν και κάποια άλλα που -παρ' όλους τους πολέμους- δεν είχαν στη διάθεσή τους, π.χ. πετρέλαιο. Ή -αντίστροφα- είχαν πολύ πετρέλαιο αλλά ελάχιστα από τα υπόλοιπα "αγαθά" για μιά αξιοπρεπή σύγχρονη διαβίωση.
Μεγάλο μέρος αυτών των πλεοναζόντων "αγαθών" μετατράπηκε σε χρήμα για λόγους κυρίως "αποθήκευσης", συσσώρευσης αλλά και ευκολίας ανταλλαγής σε κάθε στιγμή και περίπτωση.
Όμως κάποια άλλα κράτη είτε δεν είχαν εργαλεία για να εκμεταλλευτούν τους δικούς τους πόρους είτε δεν είχαν όπλα για να αρπάξουν "αγαθά" από άλλα κράτη, γειτονικά ή μακρυνά, για να αποχτήσουν πλεόνασμα. Έπρεπε λοιπόν να τα αποκτήσουν από κράτη-παραγωγούς εργαλείων ή όπλων. Όταν αυτοί οι παραγωγοί δεν ήθελαν "αγαθά" των ζητούντων για να γίνει ανταλλαγή και το χρήμα που διέθεταν οι τελευταίοι δεν επαρκούσε, τότε έπρεπε να ΕΝΟΙΚΙΑΣΟΥΝ χρήμα από όσους τους πλεόναζε. Να δανειστούν.
Έτσι γεννήθηκε η έννοια του ΤΟΚΟΥ, ως μισθώματος ενοικιαζόμενου χρήματος. Πρώτα μεταξύ ατόμων, υποθέτω, και μετά μεταξύ κρατών.
Για πολλούς λόγους τόσο των ζητούντων όσο και των παραγωγών "αγαθών", η τάση δανεισμού επεκτάθηκε και για κάλυψη και καταναλωτικών "αγαθών" πέραν των εργαλείων και όπλων. Έχουν πολυσυζητηθεί και δεν θα τους παραθέσω εδώ. Θα προχωρήσω με την μεταφορά των παραπάνω σκέψεων στο ελληνικό "γίγνεσθαι" για να φτάσω στον σεβασμό των υποχρεώσεών μας, που έβαλα ως τίτλο.
Στην πατρίδα μας (που κατά περίεργη σύμπτωση επί 60 χρόνια «μεταλλάσσεται» συνεχώς από "Ψωροκώσταινα" σε "Ψωρογιώργαινα" και τούμπαλιν -αποκλειστικά!!!- εκτός από ένα μικρό διάστημα που ήταν ,.."Ψωροαντρέαινα") λόγω περιωρισμένης χρήσης των ίδιων πόρων και εκτεταμένης εκμετάλλευσης-απομύζησής του λαού από φαύλες έως φαυλότατες «ισχυρές», μονοκομματικές κυβερνήσεις, χρησιμοποιήσαμε τα δανεικά κατά κόρον.
Τόσο για εργαλεία και όπλα όσο και για αύξηση της κατανάλωσης. Κατανάλωσης που ήταν το κόκκαλο που πέταγε η ολιγαρχία, ώστε, πλουτίζοντας και υπερπλουτίζοντας προκλητικά η ίδια, να έχει το λαό αποχαυνωμένο, υπάκουο, εύκολο άθυρμα των λυμεώνων πολιτικών και της εκάστοτε κλίκας τους από παλιά και «νέα τζάκια», κουμπάρους, «δικά της παιδιά», νταβατζήδες, λαμόγια και δεν συμμαζεύεται. Δεν θα μακρυγορήσω πάνω σ' αυτό. Είναι πια κοινή συνείδηση.
Και φτάσαμε ως κράτος να χρωστάμε τα μαλλιοκέφαλά μας από δάνεια.
Τα οποία έχουμε πλέον υποχρέωση να επιστρέψουμε έντοκα.
Να τα επιστρέψουμε;;; Χμμμμ... Σε ποιό ποσοστό όμως και με πόσο τόκο;;; Έ! αυτό παίζεται! Και παίζεται σκληρά πολύ.
Αφήνοντας κατά μέρος τις ατιμίες κάποιων ιδιοτελών, συνυπεύθυνων, εθελόδουλων πολιτικών μας, που μάλιστα θρασύτατα πήγαν (και πάνε ακόμα, τρομάρα τους, τόση χαμάρα έχουν...) να τις εμφανίσουν ως ...σωτηρία μας, ας δούμε τί πρέπει να αφαιρέσουμε από το υπέρογκο χρέος που μάς φόρτωσαν, ντόπιοι και ξένοι, για να σεβαστούμε το υπόλοιπο ως υποχρέωσή μας.
- Πρέπει πρώτα να αφαιρεθούν τα ποσά κατά τα οποία οι διάφοροι δωροδοκούντες κολοσσοί (π.χ. Ζήμενς, ΜΑΝ, Φεροστάλ κ.ά. πολλοί) φούσκωσαν τις τιμές των ειδών που μάς προμήθευσαν μετά από καραμπινάτες δωροδοκίες. Έχει γραφεί και δεν έχει διαψευστεί ότι η ...ταρίφα ήταν τετραπλασιασμός! Αν π.χ. το c-4-i (σιφοράϊ) της Ζήμενς έπρεπε να τιμολογηθεί 100 εκατομμύρια ευρά, τιμολογούνταν 400, και για να καλύψει τις μίζες και για να κερδίσει τα μαλλιοκέφαλά της η ...έντιμη γερμανική εταιρεία από την διεφθαρμένη Ελλάδα. Τ' ακούς Αγγέλα μας;;;
- Πρέπει μετά να αφαιρεθούν όσα λόγω αισχροκέρδειας ή/και εκμετάλλευσης "δεσπόζουσας θέσης" (προβλέπεται από την νομοθεσία της Ε.Ε.!) έχουν κερδίσει πολλά -πάμπολλα...- ευρωπαϊκά μεγαθήρια καταναλωτικών προϊόντων, πουλώντας στην Ελλάδα τα προϊόντα τους πολύ ακριβότερα από ό,τι τα πουλάνε σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Άντε... με συνυπολογισμό του κόστους μεταφοράς...
- Πρέπει ακόμα να αφαιρεθούν τα υπερκέρδη από όσα προϊόντα διοχετεύτηκαν στην ελληνική αγορά μετά από βλακώδη ή/και ύποπτα κυβερνητικά μέτρα: Όταν π.χ. ο ...«υπεράνω υποψίας» κ. Στέφανος Μάνος επέβαλε ως υπουργός την "απόσυρση" παλιών αυτοκινήτων, δήθεν για αποφυγή τροχαίων ατυχημάτων (τα οποία όμως αυξήθηκαν...), οι ευρωπαϊκές (και άλλες) αυτοκινητοβιομηχανίες -συγχωρείστε τη φράση- «χέστηκαν στο τάλληρο»...
- Πρέπει τέλος να αφαιρεθεί το αναγκαστικό δάνειο που είχαν επιβάλει στον ελληνικό λαό -και μόνον σ' αυτόν!!! οι γερμανοί χιτλερικοί κατακτητές, καθώς και η καταλήστευση πολλών θησαυρών μας . Αν μη και οι πολεμικές επανορθώσεις, από τις οποίες πάντως πρέπει να πούμε ότι έχουμε παραιτηθεί επισήμως εδώ και πολλά χρόνια και είναι κομμάτι σόλοικο να πισωγυρίσουμε.
Ό,τι μείνει μετά από αυτές τις μειώσεις, έ! αυτό, τοκισμένο με το ελάχιστο διεθνές επιτόκιο, θα το σεβαστούμε ως υποχρέωσή ΜΑΣ.
Καλό μας κουράγιο.