Τέσσερις κολυμπήθρες και τρεις "καμπές"

Στην χτεσινή "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" δημοσιεύτηκε ένα άρθρο του Μιχαήλ Πασχάλη, που είναι Καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης με τίτλο «Πώς ξεπλύθηκε η "Χρυσή Αυγή"». 
Το παραθέτω {oι υπογραμμίσεις δικές μου} γιατί το θεώρησα ενδιαφέρον και γιατί πιάνει πτυχές άρθρων μου εδώ. «Προλογίζω» με ένα τσουχτερό σκίτσο του Δ. Χαντζόπουλου στα "ΝΕΑ" και ως επίλογο έβαλα μέρος σχολίου μου {σε άρθρο του Νίκου Ξυδάκη στην "Κ."} που νομίζω πώς διευρύνει την άποψη για τις ...κολυμπήθρες.

Τέσσερις κολυμβήθρες ξέπλυναν τη Χρυσή Αυγή. Η πρώτη είναι φυσικά η αντιμνημονιακή κολυμβήθρα. Ο μέσος Ελληνας δύσκολα ξεχωρίζει μια ανακοίνωση της Χρυσής Αυγής από τις ανακοινώσεις των λοιπών κομμάτων της αντιπολίτευσης. Η αντιμνημονιακή κολυμβήθρα ξεπλένει τα πάντα, δημιουργεί κόμματα από το μηδέν, αναδεικνύει φαιδρές προσωπικότητες σε βουλευτές και αρχηγούς κομμάτων.

Η τυφλή αντιμνημονιακή ρητορική φόρτωσε στις ελληνικές κυβερνήσεις και στη σημερινή Γερμανία τα αμαρτήματα της χιτλερικής Γερμανίας, προσφέροντας ύψιστες υπηρεσίες στη Χρυσή Αυγή. Ετσι τα μέλη του κόμματος μπορούν να επιδεικνύουν περήφανα το σήμα που θυμίζει τη σβάστικα, χωρίς να ενοχλούνται παρά μόνον οι ευαίσθητοι πολίτες, οι οποίοι υποχρεώνονται επιπλέον να βλέπουν καθημερινά στην τηλεόραση τον συγκεκριμένο λογότυπο, που συνοδεύει τις συνήθως ξενόφοβες ανακοινώσεις του κόμματος.

Μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού εκτονώνεται στρεφόμενο κατά του γερμανικού «Δ΄ Ράιχ» και των «κατοχικών» ελληνικών κυβερνήσεων, ενώ έχει αποενοχοποιήσει στη συνείδησή του τη Χρυσή Αυγή και δεν βλέπει τι συμβαίνει δίπλα του: την καθημερινή ρατσιστική βία, τα μισαλλόδοξα κηρύγματα, τον κίνδυνο που εγκυμονούν για την Ελληνική Δημοκρατία οι ιδέες και οι πρακτικές του κόμματος.

Η δεύτερη κολυμβήθρα είναι το ανόητο αλλά δημοφιλές ιδεολόγημα της ελληνικής φυλετικής υπεροχής. Θυμηθείτε την αθλήτρια που αποκλείστηκε από τους Ολυμπιακούς Αγώνες και μιαν άλλη αθλήτρια που πίστευε πως είναι στο DNA του Ελληνα να κερδίζει – ώσπου βρέθηκε ντοπαρισμένη, όπως και άλλοι Ελληνες υπεραθλητές. Το ιδεολόγημα βασίζεται στη φαντασίωση ότι οι νεότεροι Ελληνες είναι απευθείας απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων.

Η στρεβλή οικειοποίηση του αρχαιοελληνικού πολιτισμού αποτελεί θεμελιώδες στοιχείο του ιδεολογικού οπλοστασίου της Χρυσής Αυγής. Πάνω σε αυτό χτίζει γέφυρες με τον μέσο Ελληνα πολίτη, ο οποίος, έχοντας ρηχή και στρογγυλεμένη γνώση των πραγμάτων, δεν είναι σε θέση να διακρίνει τη συνθηματολογία από την αλήθεια και τη φυλετική κληρονομιά από την πνευματική κληρονομιά, η οποία ανήκει σε όλη την ανθρωπότητα, ανεξάρτητα από φυλετική και εθνική ταυτότητα.

Στον τόπο μας, ο ρατσισμός και η ξενοφοβία συνδέονται σε σημαντικό βαθμό με την ιδέα που έχει ο Ελληνας για την ταυτότητά του. Η ναζιστική Γερμανία οικοδομήθηκε πάνω στο ιδεολόγημα της καθαρότητας και της υπεροχής της αρίας φυλής· η Χρυσή Αυγή προβάλλει ως θεμέλιο της φυλετικής καθαρότητας και υπεροχής τη δήθεν αρχαιοελληνική ρήση «Πας μη Ελλην βάρβαρος» και έτσι θεωρεί φυσιολογικά τους μετανάστες «σκουπίδια», ζητεί την εκδίωξη όλων των ξένων από την Ελλάδα και διακηρύσσει ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα αφορούν μόνον την εκλεκτή φυλή των Ελλήνων.

Η τρίτη κολυμβήθρα είναι η κολυμβήθρα της ασφάλειας, της προστασίας των Ελλήνων πολιτών από την εγκληματικότητα. Είναι γνωστό ότι οι μυώδεις χρυσαυγίτες προσφέρουν υπηρεσίες προστασίας σε πολίτες που πέφτουν θύματα ή φοβούνται ότι θα πέσουν θύματα εγκληματιών.

Οι πρωτοβουλίες αυτές είναι εξαιρετικά επικίνδυνες και η πολιτική ηγεσία της αστυνομίας πρέπει να αντιμετωπίσει το φαινόμενο αποφασιστικά, προτού προσλάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.

Η τέταρτη κολυμβήθρα είναι η άγνοια της Ιστορίας ή καλύτερα η έλλειψη ιστορικής παιδείας. Η άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία που οδήγησε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, το μέγιστο μάθημα της ιστορίας του 20ού αιώνα.

Για να θωρακίσουμε τη δημοκρατία μας απέναντι σε τέτοια φαινόμενα, θα πρέπει η διδασκαλία της Ιστορίας στα σχολεία να αποκτήσει το ουσιαστικό περιεχόμενο που οφείλει να έχει. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να προβάλλεται κάθε χρόνο στους μαθητές της Γ΄ Λυκείου η βραβευμένη καναδική τηλεοπτική παραγωγή «Η άνοδος του Κακού» (The Rise of Evil, 2003). Η ταινία αφηγείται με γλαφυρό και εύπεπτο τρόπο πώς ο άσημος Αυστριακός δεκανέας κατάφερε να εκμεταλλευτεί τους φόβους, τις προκαταλήψεις και τα υπαρκτά προβλήματα της γερμανικής κοινωνίας και να επικρατήσει συνδυάζοντας την προπαγάνδα με τη βία.

Μ. Πασχάλης

Οι τρεις "καμπές"
Θεωρώ ότι τρεις είναι οι κύριες "καμπές" της νεώτερης ιστορίας μας, μετά από τις οποίες -και διαμέσου...- οδηγηθήκαμε εδώ που -δυστυχώς- είμαστε:
1. Η απαλλαγή από κάθε ευθύνη και τιμωρία των δοσίλογων και των μαυραγοριτών της Κατοχής με κύριο υπεύθυνο τον Νίκο Ζαχαριάδη, που για τους δικούς του λόγους -που περίπου όλοι τους ξέρουμε πια...- «έπεισε» το ΚΚΕ να απέχει από τις εκλογές του '46 και κήρυξε τον "Τρίτο Γύρο", διχάζοντας το λαό και δίνοντας την ευκαιρία στους προδότες να "τρυπώσουν" στο σώμα του και να «του κάτσουν στο σβέρκο» αργότερα με τη δύναμη του πλούτου που είχαν αποκομίσει.

2. Η απαλλαγή από κάθε ευθύνη και τιμωρία των λαμόγιων της παπαδοπουλικής δικτατορίας, από υπουργούς μέχρι νομάρχες και διωρισμένους δήμαρχους και ...βάλε, με κύριο υπεύθυνο τον Κωνσταντίνο Καραμανλή που "επέβαλε" το «στιγμιαίο» της κατάλυσης του πολιτεύματος την 21/4/67 ενώ η μεγάλη διαφθορά, βρίσκοντας θαλπωρή στην απουσία ελέγχου, κυριάρχησε καθ' όλη την διάρκεια της εκτροπής. Η ατιμωρησία της είναι πολύ κακός σύμβουλος.

3. Το άπλωμα σ' όλη την κοινωνία (και όχι απλώς στους ...πατροπαράδοτους κολλητούς των ταγών...) της διάθεσης ατομικού βολέματος «πάση θυσία», με κύριο υπεύθυνο τον Ανδρέα Παπανδρέου. Όσα αναφέρετε για την εποχή Σημίτη {σ.σ. ο Ν. Ξυδάκης στο άρθρο του}, με τα οποία δεν διαφωνώ, είναι νομίζω μετεξέλιξη του παπανδρεϊσμού και όχι γενεσιουργός αιτία.