Πάγκαλον θράσος

Τον Θεόδωρο Πάγκαλο, από το 1982 που έτυχε να τόν γνωρίσω, ως υφυπουργό Εμπορίου τότε, τόν θαυμάζω.

1. Για την αρλουμπολογία του που, έστω και μόνον στον Πρετεντέρη, τήν περνάει για εξυπνάδα.

2. Την ικανότητά του να αποτυχαίνει πλήρως σε όλα τα υπουργικά πόστα που ανάλαβε, συνεχώς μάλιστα!, από τότε και να αναριχάται τελικά {ίσως ΑΚΡΙΒΩΣ γι' αυτό!!!} στη θέση του Αντιπρόεδρου της Κυβερνήσεως.

Του ΠΑΣΟΚ, θα πείτε... Πόση αξία έχει...

Πάντως, αν δεν μέ απατά η μνήμη είναι

και ο πρώτος που καταλαμβάνει τέτοια θέση μεταχουντικά.

Δεν θυμάμαι να είχαμε άλλον αντιπρόεδρο κυβέρνησης.

3. Το απύθμενο θράσος του να λέει ό,τι τού κατεβαίνει, οποιοδήποτε ψέμμα ή προσβολή, αλλά και το θάρρος του {να εξηγούμεθα...} να μην φοβάται φτύσιμο ή γιαούρτωμα για όσα λέει και κάνει.

Έτσι χτές σε κάποιο «παράθυρο» με Πρετεντέρη-Τρέμη ούτε λίγο ούτε πολύ, μάς είπε ότι ο πρωθυπουργός μας στις 23 Δεκέμβρη του 2009 τηλεφώνησε στον πρόεδρο του Διεθνούς ΝεκροΤομείου Στρώς-Κάν ...ιδιωτικά.

Θα γνωρίζονταν φαίνεται από την Σουηδία, ίσως να δούλευαν μαζί πλένοντας τζάμια, και τού τηλεφώνησε έτσι για να τού ευχηθεί για τις γιορτές.

Μιά ιδιωτική, κατά τον θρασύτατο Πάγκαλο, συνομιλία ήταν...

Σιγά που θα ζάλιζε τον άνθρωπο χριστουγεννιάτικα με την προσφυγή στο ΔΝΤ, που, μετά τρείς μήνες, τήν έβαλε ως απειλή, ως πιστόλι πάνω στο τραπέζι, για να φοβίσει, να εκβιάσει, την Ευρωπαϊκή Ένωση να μάς βοηθήσει...